به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، قرآن کریم مشتمل بر معانی دقیق، تعالیم و حکمت‌هایی والا درباره حقیقت خلقت و اسرار هستی است که عمده مردم در عصر رسالت از درک آن ناتوان بودند. از این رو پیامبر اکرم (ص) و پس از ایشان مفسران به تبیین و شرح جزئیات آیات قرآن کریم می‌پرداختند. ما نیز با هدف آشنایی بیشتر با آیات الهی، هر روز به چند آیه از کلام الله با استناد به تفاسیر معتبر از مفسران قرآن کریم می‌پردازیم.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ
(پرهیزکاران) کسانی هستند که به غیب [آنچه از حس پوشیده و پنهان است]ایمان می‌آورند؛ و نماز را برپا می‌دارند؛ و از تمام نعمت‌ها و مواهبی که به آنان روزی داده‌ایم، انفاق می‌کنند.
فایل صوتی تلاوت آیه ۳ سوره بقره
پیامبر (هنگامی‌که خداوند در ظهور و قیام قائم (عج) ما تعجیل کند او زمین را پر از قسط و عدل می‌کند؛ همان‌طورکه قبل از آن پر از ظلم و ستم شده بود. خوشا به حال صبرپیشگان در زمان غیبت او. خوشا به حال آنان که به پیروی از راه و روش امامان تقوا پیشه می‌کنند؛ همان کسانی‌که خداوند در کتابش به: «أَلَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ» توصیفشان کرده است.
بیشتر بخوانید
قرآن، هستی را به دو بخش تقسیم می‌کند:عالم غیب و عالم شهود. متّقین به کلّ هستی ایمان دارند، ولی دیگران تنها آنچه را قبول می‌کنند که برایشان محسوس باشد.
حتّی توقّع دارند که خدا را با چشم ببینند و، چون نمی‌بینند، به او ایمان نمی‌آورند. چنانکه برخی به حضرت موسی گفتند: «لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتّی نَرَی اللّهَ جَهْرَهً»؛ ما هرگز به تو ایمان نمی‌آوریم، مگر آنکه خداوند را آشکارا مشاهده کنیم.
این افراد درباره قیامت نیز می‌گویند: «ما هِیَ إِلاّ حَیاتُنَا الدُّنْیا نَمُوتُ وَ نَحْیا وَ ما یُهْلِکُنا إِلاَّ الدَّهْرُ» جز این دنیا که ما در آن زندگی می‌کنیم، جهان دیگری نیست، می‌میریم و زنده می‌شویم و این روزگار است که ما را از بین می‌برد.
چنین افرادی هنوز از مدار حیوانات نگذشته اند و راه شناخت را منحصر به محسوسات می‌دانند و می‌خواهند همه چیز را از طریق حواسّ درک کنند. تّقین نسبت به جهان غیب ایمان دارند، که برتر از علم و فراتر از آن است. در درونِ ایمان، عشق، علاقه، تعظیم، تقدیس و ارتباط نهفته است، ولی در علم، این مسائل نیست.
۱-ایمان، از عمل جدا نیست. در کنار ایمان به غیب، وظایف و تکالیف عملی مؤمن بازگو شده است. «یؤمنون... یقیمون... ینفقون»
۲-اساسی‌ترین اصل در جهان بینی الهی آن است که هستی، منحصر به محسوسات نیست. «یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ»
۳-پس از اصل ایمان، اقامه‌ی نماز و انفاق از مهم‌ترین اعمال است. «یُؤْمِنُونَ... یُقِیمُونَ... یُنْفِقُونَ» (در جامعه‌ی الهی که حرکت وسیر الی اللّه دارد، اضطراب‌ها و ناهنجاری‌های روحی و روانی و کمبود‌های معنوی، با نماز تقویت و درمان می‌یابد و خلأ‌های اقتصادی و نابسامانی‌های ناشی از آن، با انفاق پر و مرتفع می‌گردد.)
۴-برگزاری نماز، باید مستمر باشد نه موسمی و مقطعی. «یُقِیمُونَ الصَّلاهَ» (فعل مضارع بر استمرار و دوام دلالت دارد.)
۵-در انفاق نیز باید میانه رو باشیم. «مِمّا رَزَقْناهُمْ»
۶-از هرچه خداوند عطا کرده (علم، آبرو، ثروت، هنر و...) به دیگران انفاق کنیم. «مِمّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ» امام صادق (ع) می‌فرمایند: از آنچه به آنان تعلیم داده ایم در جامعه نشر می‌دهند.
۷-انفاق باید از مال حلال باشد، چون خداوند رزق هر کس را از حلال مقدّر کرده است.
۸-اگر باور کنیم آنچه داریم از خداست، با انفاق کردن مغرور نمی‌شویم. بهتر می‌توانیم قسمتی از آن را انفاق کنیم. «مِمّا رَزَقْناهُمْ»
انتهای پیام/