به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، دارچین ادویه‌ای قهوه‌ای رنگ است که در واقع پوست درخت بوده و از خواص زیادی برخوردار است. چندین نوع درخت برای تولید دارچین وجود دارند که اصلی‌ترین انواع آن شامل دارچین سیلان (Ceylon) و دارچین کاسیا (cassia) است. دارچین از زمان‌های بسیار قدیم برای انسان اهمیت داشته است. با گذشت سال‌ها مشخص شد که دارچین از جنبه‌های گوناگون بسیار مفید است. دارچین معمولاً برای طب سنتی و به عنوان طعم‌دهنده استفاده می‌شود.
از سوی دیگر این ادویه برای طعم گیرایی که دارد در آشپزی در پخت دسرها، چای، شیرینی، قهوه و شکلات استفاده می‌شود. این ادویه همچنین در پخت غذا‌های مختلفی، چون مرغ و سبزیجات نیز طعم خوبی خواهد داشت. در ایران، اما بیشترین استفاده از دارچین در دمنوش بوده و در برخی دسرها یا شیرینی‌ها نیز از دارچین استفاده می‌شود.
دارچین از قدمت طولانی برخوردار است و به عنوان یک داروی سنتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. طرفداران طب سنتی ادعا می‌کنند که این ماده دارای خواص درمانی زیادی از جمله مقادیر بالای آنتی‌اکسیدان‌ها، خواص ضدالتهابی، کاهش کلسترول و فشار خون است و به کنترل سطح قند خون کمک می‌کند. برخی تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که دارچین ممکن است به مبارزه با بیماری آلزایمر، بیماری پارکینسون و سرطان کمک کند.
دارچین از کجا آمده است؟
دارچین یک ادویه بومی سریلانکا، بنگلادش، برمه (میانمار کنونی) و ساحل مالابار هند است. سوابق موجود حاکی از آن است که مصر ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد این ادویه را طی تجارت ادویه وارد کرد. سرانجام این ادویه به کشور‌های مدیترانه معرفی شد و مورد استفاده مردم قرار گرفت. در قرون وسطی، اروپا نیز یکی از خریداران دارچین شد. در نهایت این ادویه در سراسر جهان پخش شد و همه مردم از آن استفاده کردند.
امروز سریلانکا بین ۸۰ تا ۹۰ درصد از تولید دارچین جهان را به عهده دارد. سیشل و ماداگاسکار نیز این دارچین را در مقیاس بسیار کوچکتر پرورش می‌دهند. دارچین Cassia، یک نوع رایج از این ادویه است که عمدتاً در اندونزی تولید می‌شود و تقریباً ۶۶ ٪ از منابع جهانی را تأمین می‌کند. چین، هند و ویتنام نیز این نوع دارچین را تولید می‌کنند.
همانطور که قبلاً نیز گفته شد، دارچین از پوست درخت خاصی حاصل می‌شود. کشاورزان بعد از دو سال که بذر به درخت تبدیل شد، می‌توانند دارچین را از تنه‌ی درخت دریافت کنند. در واقع از تنه‌ی هر درخت می‌توان تا ۶ یا ۷ سال دارچین برداشت کرد و ریشه‌ها نهال‌های جدیدی خواهند داد. دارچین در شرایطی مرطوب به ثمر خواهد رسید و برای برداشت آن کارگران باید پوست خارجی درخت را جدا کنند و سپس ساقه باقیمانده یا پوست داخلی جایی است که می‌توان از آن دارچین برداشت کرد. این پوست پس از حدود ۴ تا ۶ ساعت خشک می‌شود. با خشک شدن آن، دارچین می‌پیچد و به شکلی که شاهد آن هستیم در می‌آید. سپس آن را در قطعات ۲ تا ۴ اینچی خواهند برید یا پودر آن را به بازار عرضه خواهند کرد.
منبع: دینو
انتهای پیام/