به گزارش خبرنگار حوزه فناوری گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، همه افراد در طول زندگی آسیب‌دیدگی‌ای که باعث ایجاد زخم شود را تجربه کرده‌اند. شرایط و اتفاقی مثل استفاده از چاقو و وسایل تیز و برنده و یا افتادن روی آسفالت خیابان ممکن است منجر به ایجاد زخم و خراشیدگی شود. این زخم ها برای بهبود یافتن بسته به شدت آن نیازمند زمان هستند. در صورت درمان نشدن زخم ممکن است عفونی شود.
روند طبیعی بهبود زخم مجموعه‌ای از واکنش‌های سلولی و شیمیایی در بدن و به طور اختصاصی در محدوده زخم است که بلافاصله از زمان بروز زخم شروع شده و تاماه‌ها و شاید سال‌ها پس از بهبود زخم و بسته شدن آن ادامه پیدا کند.
در زخم حاد روند التیام زخم به طور طبیعی سیر بهبود را طی می کند، ولی در زخم مزمن یا غیرقابل التیام به علت دخالت یک عامل داخلی یا خارجی زخم، در یکی از مراحل بهبود متوقف شده و روند التیام زخم کند و یا مختل می‌شود. به محض ایجاد زخم بدن وظیفه دارد چند واکنش را به طور همزمان شروع کرده و ادامه دهد که شامل: جلوگیری از خونریزی، پیشگیری ازهجوم باکتری و میکروارگانیسم‌ها و برداشت بافت مرده و اجسام خارجی از موضع زخم و تولید بافت جدید در زخم است.
به تازگی پژوهشگران دانشگاه کارنجی ملون و دانشگاه توکیو از کامپوزیتی رونمایی کردند که دارای خواص خودترمیمی است. این ماده جدید عملکردی شبیه به دم مارمولک و بازوی ستاره دریایی دارد. این کامپوزیت با ترکیب نانولوله‌های کربنی چندجداره و پلی‌بروسیلوکسان ساخته شده است. این کامپوزیت به‌گونه‌ای است که اگر دو قطعه بریده شده را دوباره کنار هم قرار دهید، دو قطعه به هم متصل شده و درز میان آن‌ها از بین می‌رود.
بیشتر بخوانید: مدیریت حرفه‌ای باشگاه فوتبال در بازی دانش‌بنیان ایرانی
این فناوری کاربرد‌های متعددی می‌تواند داشته باشد؛ برای مثال، روی دو قسمتی که از هم جدا شده می‌توان یک حسگر قرار داد تا مشخص شود جدا شدن چه زمانی اتفاق افتاده و چه وقتی این دو بخش به هم جوش خورده‌اند. البته فرآیند اتصال و به هم چسبیدن دو بخش سریع نیست و ممکن است چند ساعت زمان نیاز داشته باشد.
سناریو‌های دیگری نیز برای این فناوری می‌توان تصور کرد؛ برای مثال، از این نانوکامپوزیت می‌توان برای تولید عملگر‌های روباتیک استفاده کرد و در نهایت کنترلر‌های نرم و قابل تغییر تولید کرد. یک کنترلر می‌تواند حرکت فشاری انگشت را تشخیص دهد، دو کنترلر نیز با هم ترکیب شده و دکمه لمسی بزرگی را ایجاد می‌کند که در نهایت چیزی شبیه به کلید‌های روی پیانو ایجاد می‌شود. در ادامه دو کنترلر دور مچ کاربر قرار می‌گیرد و به‌عنوان یک دستگاه اسلاید مچ‌بندی عمل می‌کند.
سه دوست که می‌خواهد یک بازی ویدئویی را انجام دهند می‌توانند این کنترلر را به چند قسمت تقسیم کنند و از آن به‌عنوان ابزار کنترل بازی استفاده کنند. بعد از اتمام بازی نیز این کنترلر‌ها می‌توانند کنار هم قرار گرفته و کنترلر اولیه را ایجاد کنند. سناریوی محتمل دیگری که برای این فناوری می‌توان تصور کرد، بازویی با قابلیت استفاده مجدد است که می‌تواند اطراف اندام آسیب‌دیده قالب‌گیری شود و به مرور، در محل آسیب‌دیدگی خود را ترمیم کند. این گروه به تازگی با دیگر محققان بین‌رشته‌ای نتایج یافته‌های خود را به اشتراک گذاشتند تا بتوانند پتانسیل‌های کاربردی این فناوری را با کمک آن‌ها شناسایی کنند.
انتهای پیام/