به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، زبان فارسی بخشی از هویت ماست و باید آن را حفظ کرد. این جمله‌ای است که شاید آن را شنیده باشیم یا جزئی از باورمان باشد، اما چگونه می‌توان زبان فارسی را حفظ کرد؟ مگر ما فردوسی هستیم که بتوانیم اثری مانند شاهنامه خلق کنیم و از این طریق زبان فارسی را حفظ کنیم.
حفظ زبان فارسی آنقدر‌ها هم که گمان می‌کنیم دشوار نیست و نیازی نیست حتما شاعر یا نویسنده یا مترجم باشیم تا بتوانیم از زبان مانند سرزمینمان حراست کنیم.
به هرحال چه بخواهیم و چه نخواهیم در سرزمینی به نام ایران زاده شده ایم و در قبال این سرزمین مسئولیم. باید برای حفظ و حراست از آن تلاش کنیم. این تلاش جنبه‌های متفاوتی دارد و از آب و خاک این سرزمین تا فرهنگ و زبان آن را دربرمی گیرد. برای حفظ زبان فارسی که زبان سرزمینمان است نیازی نیست مانند زال در شاهنامه از سیمرغ کمک بگیریم. کافی است چند نکته ساده را رعایت کنیم.
برای حفظ زبان فارسی کافی است درست بنویسیم و از میزان غلط‌های املایی خود بکاهیم. برای این کار نیازی به خواندن چندین رساله دکتری در زمینه زبان فارسی نیست. کافی است ساعاتی را در روز به مطالعه اختصاص دهیم یا اگر فرصت آن را نداریم، املای درست کلمات را در لغت نامه‌های معین یا دهخدا ببینیم. بعد با توجه به معنای کلمه املای درست آن را به کار ببریم. نیازی نیست حتما لغت نامه معین یا دهخدا در کتابخانه مان باشد؛ نرم افزار‌های لغت نامه معین و دهخدا هم می‌تواند به ما کمک کند.
برخی موارد نوشتاری را که امروز به غلط در فضای مجازی دیده می‌شود، استفاده نکنیم. از آن جمله که بیشترین کاربرد را در فضای مجازی دارد، می‌توان به استفاده از (ه) به جای کسره در کلماتی که موصوف و صفت یا مضاف و مضاف الیه هستند، اشاره کرد؛ مثل گل زیبا یا آفتاب زندگی. این کلمات را به صورت «گله زیبا» یا «آفتابه زندگی» ننویسیم.
یا اینکه آقا را به صورت «عاقا» یا «آغا» ننویسیم. کلمه «عاقا» در زبان فارسی کاربردی ندارد و «آغا» معنایی بسیار متفاوت با «آقا» دارد. این نوشتار تنها برای «آغا محمد خان قاجار» صحیح است.
راه دیگری که برای حفظ زبان فارسی وجود دارد، این است که کلمات زبان فارسی را در فضای مجازی به صورت فینگیلیش ننویسیم. زبان فارسی حروف خاص خود را دارد و بهتر است برای زبان فارسی از حروف فارسی استفاده کنیم. گرچه حروف انگلیسی هم که در فینگیلیش استفاده می‌شود حرف هستند، اما این حروف برای زبان دیگری کاربرد دارند. هر زبانی حروف مخصوص به خود را دارد.
یادگیری زبان انگلیسی یکی از نیاز‌های امروز هرکسی است و نمی‌توان توصیه کرد این زبان را فرا نگیرید. به هرحال ما برای ارتباط با جهان به این زبان نیاز داریم چرا که یک زبان بین المللی است. اما فراموش نکنیم وقتی با زبان فارسی صحبت می‌کنیم از کلمات فارسی استفاده کنیم و وقتی به زبان انگلیسی حرف می‌زنیم، از کلمات انگلیسی. نیازی نیست بخشی از حرف هایمان به زبان فارسی باشد و بخشی دیگر به زبان انگلیسی گفته شود. به جای اینکه بگوییم «به من واتر بده» بگوییم «به من آب بده».
وقتی می‌خواهیم یک اصطلاح علمی را به کار ببریم، اگر آن اصطلاح را به زبان انگلیسی به کار نبریم مخاطب منظور ما را متوجه نمی‌شود. اینجا ایرادی ندارد از کلمه انگلیسی استفاده کنیم، اما اگر غیر از این باشد، یک عقب گرد تاریخی در درونمان اتفاق افتاده است.
در زمان قاجار برخی از ایرانیان که به کشور‌های اروپایی می‌رفتند پس از بازگشت از اروپا برای اینکه نشان دهند به اصطلاح خودشان فرنگ رفته اند، کلمات انگلیسی را در جملات فارسی استفاده می‌کردند. ولی ما الان در دوره قاجار زندگی نمی‌کنیم؛ پس بهتر است از این شیوه استفاده از کلمات انگلیسی دست برداریم و کلمات انگلیسی را تنها در جای خودش استفاده کنیم.
در نوشتار از زبان معیار یعنی زبانی که در کتاب‌های درسی مان استفاده می‌شود، بهره ببریم. برای مثال اگر نمی‌دانیم «کتابو بردار» درست است یا «کتاب رو بردار» در هنگام تایپ کردن بنویسیم «کتاب را بردار». همانگونه که در برگه‌های امتحانی مان کلمات را سالم می‌نویسیم و از شکسته نویسی پرهیز می‌کنیم، در فضای مجازی هم در صورت ناآگاهی از شیوه نگارش صحیح کلمه‌ای به زبان محاوره از شکسته نویسی بپرهیزیم و کلمات را سالم استفاده کنیم تا کلمه‌ای را از سر ناآگاهی غلط ننویسیم.
انتهای پیام/