به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره محمد چهل و هفتمین سوره قرآن است و در جزء بیست و ششم آن قرار دارد.
موضوع اصلی این سوره ویژگی‌های مؤمنان و کفار و عاقبت آن‌ها در آخرت است. آیه هفتم سوره محمد که بر چگونگی دریافت نصرت الهی اشاره دارد از آیات مشهور و نامدار سوره محمد است.
آیه چهارم مبنی بر ممنوعیت کشتن اسیران جنگی و آزادی آنان به صورت رایگان یا در قبال دریافت فدیه، از آیات الاحکام شمرده شده است.
در امان بودن از فقر و سیراب شدن از چشمه‌های بهشتی از جمله پاداش‌های تلاوت این سوره دانسته شده است.
پیامبر (ص) درباره فضیلت سوره محمد می‌فرماید: اگر کسی سوره محمد را بخواند زمانی که از قبر برمی‌خیزد به هر سویی که نگاه کند پیامبر خدا را خواهد دید و خداوند او را از چشمه‌های بهشتی سیراب می‌کند.
بنا بر روایتی از امام صادق (ع)؛ تردید نکردن در دین، گرفتار نشدن به فقر و در امان خداوند و پیامبر بودن، از جمله پاداش‌های قرائت سوره محمد است.
فایل صوتی تلاوت سوره محمد با صدای ودیع حمادی الیمنی
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
الَّذِینَ کَفَرُ‌وا وَ صَدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّـهِ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿١﴾
کسانى که کفر ورزیدند و مردم را از راه خدا باز داشتندخدا اعمال آنان را تباه خواهد کرد (۱)
وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَ آمَنُوا بِمَا نُزِّلَ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَ هُوَ الْحَقُّ مِن رَّ‌بِّهِمْ ۙ کَفَّرَ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَ أَصْلَحَ بَالَهُمْ ﴿٢﴾
و آنان که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند و به آنچه بر محمد (ص) نازل آمده گرویده‌اند که‌آن خود حق و از جانب پروردگارشان است خدا نیز بدیهایشان را زدود و حال و روزشان را بهبود بخشید (۲)
ذَٰلِکَ بِأَنَّ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا اتَّبَعُوا الْبَاطِلَ وَ أَنَّ الَّذِینَ آمَنُوا اتَّبَعُوا الْحَقَّ مِن رَّ‌بِّهِمْ ۚ کَذَٰلِکَ یَضْرِ‌بُ اللَّـهُ لِلنَّاسِ أَمْثَالَهُمْ ﴿٣﴾
این بدان سبب است که آنان که کفر ورزیدند از باطل پیروى کردند و کسانى که ایمان آوردند از همان حق که از جانب پروردگارشان است پیروى کردنداین گونه خدا براى بیدارى مردم مثالهایشان را مى‌زند (۳)
فَإِذَا لَقِیتُمُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا فَضَرْ‌بَ الرِّ‌قَابِ حَتَّىٰ إِذَا أَثْخَنتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَ إِمَّا فِدَاءً حَتَّىٰ تَضَعَ الْحَرْ‌بُ أَوْزَارَ‌هَا ۚ ذَٰلِکَ وَ لَوْ یَشَاءُ اللَّـهُ لَانتَصَرَ مِنْهُمْ وَلَـٰکِن لِّیَبْلُوَ بَعْضَکُم بِبَعْضٍ ۗ وَ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّـهِ فَلَن یُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿٤﴾
پس چون با کسانى که کفر ورزیده‌اند برخورد کنیدگردنهایشان‌را بزنید تا، چون آنان را در کشتار از پاى درآوردید پساسیران را استوار در بند کشید سپس یا بر آنان منت نهید و آزادشان کنید و یا فدیه و عوض از ایشان بگیرید تا در جنگ اسلحه بر زمین گذاشته شود این است دستور خدا و اگر خدا مى‌خواست از ایشان انتقام مى‌کشید ولى فرمان پیکار داد تا برخى از شما را به وسیله برخى دیگر بیازماید و کسانى که در راه خدا کشته شده‌اند، هرگز کارهایشان را ضایع نمى‌کند (۴)
سَیَهْدِیهِمْ وَ یُصْلِحُ بَالَهُمْ ﴿٥﴾
به زودى آنان را راه مى‌نماید و حالشان را نیکو مى‌گرداند (۵)
وَ یُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّ‌فَهَا لَهُمْ ﴿٦﴾
و در بهشتى که براى آنان وصف کرده آنان را درمى‌آورد (۶)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن تَنصُرُ‌وا اللَّـهَ یَنصُرْ‌کُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدَامَکُمْ ﴿٧﴾
اى کسانى که ایمان آورده‌اید اگر خدا را یارى کنید یاریتان مى‌کند و گامهایتان را استوار مى‌دارد (۷)
وَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا فَتَعْسًا لَّهُمْ وَ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿٨﴾
و کسانى که کفر ورزیدند نگونسارى بر آنان باد و خدا اعمالشان را برباد داد (۸)
ذَٰلِکَ بِأَنَّهُمْ کَرِ‌هُوا مَا أَنزَلَ اللَّـهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ ﴿٩﴾
این بدان سبب است که آنان آنچه را خدا نازل کرده است خوش نداشتند و خدا نیز کارهایشان را باطل کرد (۹)
أَفَلَمْ یَسِیرُ‌وا فِی الْأَرْ‌ضِ فَیَنظُرُ‌وا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ ۚ دَمَّرَ اللَّـهُ عَلَیْهِمْ ۖ وَ لِلْکَافِرِ‌ینَ أَمْثَالُهَا ﴿١٠﴾
مگر در زمین نگشته‌اند تا ببینند فرجام کسانى که پیش از آن‌ها بودند به کجا انجامیده است؟ خدا زیر و زبرشان کرد و کافران را نظایر همین کیفر‌ها در پیش است (۱۰)
ذَٰلِکَ بِأَنَّ اللَّـهَ مَوْلَى الَّذِینَ آمَنُوا وَ أَنَّ الْکَافِرِ‌ینَ لَا مَوْلَىٰ لَهُمْ ﴿١١﴾
چرا که خدا سرپرست کسانى است که ایمان آورده‌اند ولى کافران را سرپرست و یارى نیست (۱۱)
إِنَّ اللَّـهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ وَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا یَتَمَتَّعُونَ وَ یَأْکُلُونَ کَمَا تَأْکُلُ الْأَنْعَامُ وَ النَّارُ مَثْوًى لَّهُمْ ﴿١٢﴾
خدا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند در باغهایى که از زیر درختان آن‌ها نهر‌ها روان است درمى‌آورد و حال آنکه کسانى که کافر شده‌اند در ظاهر بهره مى‌برند و همان گونه که چارپایان مى‌خورند مى‌خورند ولى جایگاه آن‌ها آتش است (۱۲)
وَ کَأَیِّن مِّن قَرْ‌یَةٍ هِیَ أَشَدُّ قُوَّةً مِّن قَرْ‌یَتِکَ الَّتِی أَخْرَ‌جَتْکَ أَهْلَکْنَاهُمْ فَلَا نَاصِرَ لَهُمْ ﴿١٣﴾
و بسا شهر‌ها که نیرومندتر از آن شهرى بود که تو را از خود بیرون راند که ما هلاکشان کردیم و براى آن‌ها یار و یاورى نبود (۱۳)
أَفَمَن کَانَ عَلَىٰ بَیِّنَةٍ مِّن رَّ‌بِّهِ کَمَن زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ وَ اتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُم ﴿١٤﴾
آیا کسى که بر حجتى از جانب پروردگار خویش است چون کسى است که بدى کردارش براى او زیبا جلوه داده شده و هوسهاى خود را پیروى کرده‌اند؟ (۱۴)
مَّثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ ۖ فِیهَا أَنْهَارٌ مِّن مَّاءٍ غَیْرِ آسِنٍ وَ أَنْهَارٌ مِّن لَّبَنٍ لَّمْ یَتَغَیَّرْ طَعْمُهُ وَ أَنْهَارٌ مِّنْ خَمْرٍ لَّذَّةٍ لِّلشَّارِ‌بِینَ وَ أَنْهَارٌ مِّنْ عَسَلٍ مُّصَفًّى ۖ وَ لَهُمْ فِیهَا مِن کُلِّ الثَّمَرَ‌اتِ وَ مَغْفِرَ‌ةٌ مِّن رَّ‌بِّهِمْ ۖ کَمَنْ هُوَ خَالِدٌ فِی النَّارِ وَ سُقُوا مَاءً حَمِیمًا فَقَطَّعَ أَمْعَاءَهُمْ ﴿١٥﴾
مَثَل بهشتى که به پرهیزگاران وعده داده شده چون باغى است که در آن نهرهایى است از آبى که رنگ و بو و طعمش برنگشته و جویهایى از شیرى که مزه‌اش دگرگون نشود و رودهایى از باده‌اى که براى نوشندگان لذتى است و جویبارهایى از انگبین ناب و در آنجا از هر گونه میوه براى آنان فراهم است و از همه بالاتر آمرزش پروردگار آنهاست آیا چنین کسى در چنین باغى دل‌انگیز مانند کسى است که جاودانه در آتش است و آبى جوشان به خوردشان داده مى‌شود تا روده‌هایشان را از هم فرو پاشد؟ (۱۵)
وَ مِنْهُم مَّن یَسْتَمِعُ إِلَیْکَ حَتَّىٰ إِذَا خَرَ‌جُوا مِنْ عِندِکَ قَالُوا لِلَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مَاذَا قَالَ آنِفًا ۚ أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ طَبَعَ اللَّـهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَ اتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ ﴿١٦﴾
و از میان منافقان کسانى‌اند که در ظاهر به سخنان تو گوش مى‌دهند ولى چون از نزد تو بیرون مى‌روند به دانش یافتگان مى‌گویند: هم اکنون چه گفت؟ اینان همانانند که خدا بر دلهایشان مهر نهاده است و از هوسهاى خود پیروى کرده‌اند (۱۶)
وَ الَّذِینَ اهْتَدَوْا زَادَهُمْ هُدًى وَ آتَاهُمْ تَقْوَاهُمْ ﴿١٧﴾
ولى آنان که به هدایت گراییدند خدا آنان را هر چه بیشتر هدایت بخشید و توفیق پرهیزگارى‌شان داد (۱۷)
فَهَلْ یَنظُرُ‌ونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَن تَأْتِیَهُم بَغْتَةً ۖ فَقَدْ جَاءَ أَشْرَ‌اطُهَا ۚ فَأَنَّىٰ لَهُمْ إِذَا جَاءَتْهُمْ ذِکْرَ‌اهُمْ ﴿١٨﴾
آیا کافران جز این انتظار مى‌برند که رستاخیز به ناگاه بر آنان فرا رسد؟ و علامات آن اینک پدید آمده است. پس اگر رستاخیز بر آنان در رسد دیگر کجا جاى اندرزشان است؟ (۱۸)
فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَـٰهَ إِلَّا اللَّـهُ وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنبِکَ وَ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ ۗ وَ اللَّـهُ یَعْلَمُ مُتَقَلَّبَکُمْ وَ مَثْوَاکُمْ ﴿١٩﴾
پس بدان که هیچ معبودى جز خدا نیست؛و براى گناه خویش آمرزش جوى و براى مردان و زنان با ایمان طلب مغفرت کن و خداست که فرجام و م‌آل هر یک از شما را مى‌داند (۱۹)
وَ یَقُولُ الَّذِینَ آمَنُوا لَوْلَا نُزِّلَتْ سُورَ‌ةٌ ۖ فَإِذَا أُنزِلَتْ سُورَ‌ةٌ مُّحْکَمَةٌ وَ ذُکِرَ فِیهَا الْقِتَالُ ۙ رَ‌أَیْتَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَ‌ضٌ یَنظُرُ‌ونَ إِلَیْکَ نَظَرَ الْمَغْشِیِّ عَلَیْهِ مِنَ الْمَوْتِ ۖ فَأَوْلَىٰ لَهُمْ ﴿٢٠﴾
و کسانى که ایمان آورده‌اند مى‌گویند: چرا سوره‌اى درباره جهاد نازل نمى شود؟ اما چون سوره‌اى صریح نازل شد و در آن نام کار زار آمد آنان که در دلهایشان مرضى هست مانند کسى که به حال بیهوشى مرگ افتاده به تو مى‌نگرند (۲۰)
طَاعَةٌ وَقَوْلٌ مَّعْرُ‌وفٌ ۚ فَإِذَا عَزَمَ الْأَمْرُ فَلَوْ صَدَقُوا اللَّـهَ لَکَانَ خَیْرً‌ا لَّهُمْ ﴿٢١﴾
ولى فرمان‌پذیرى و سخنى شایسته برایشان بهتر است و چون کار به تصمیم کشد قطعا خیر آنان در این است که با خدا راست دل باشند (۲۱)
فَهَلْ عَسَیْتُمْ إِن تَوَلَّیْتُمْ أَن تُفْسِدُوا فِی الْأَرْ‌ضِ وَ تُقَطِّعُوا أَرْ‌حَامَکُمْ ﴿٢٢﴾
پس اى منافقان آیا امید بستید که چون از خدا برگشتید یا سرپرست مردم شدیددر روى زمین فساد کنید و خویشاوندیهاى خود را از هم بگسلید؟ (۲۲)
أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ لَعَنَهُمُ اللَّـهُ فَأَصَمَّهُمْ وَ أَعْمَىٰ أَبْصَارَ‌هُمْ ﴿٢٣﴾
اینان همان کسانند که خدا آنان را لعنت نموده و گوش دل ایشان را ناشنوا و چشمهایشان را نابینا کرده است(۲۳)
أَفَلَا یَتَدَبَّرُ‌ونَ الْقُرْ‌آنَ أَمْ عَلَىٰ قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا ﴿٢٤﴾
آیا به آیات قرآن نمى‌اندیشند؟ یا مگر بر دلهایشان قفلهایى نهاده شده است؟ (۲۴)
إِنَّ الَّذِینَ ارْ‌تَدُّوا عَلَىٰ أَدْبَارِ‌هِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْهُدَى ۙ الشَّیْطَانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَ أَمْلَىٰ لَهُمْ ﴿٢٥﴾
بى‌گمان کسانى که پس از آنکه راه هدایت بر آنان روشن شد به حقیقت پشت کردند شیطان آنان را فریفت و به آرزوهاى دور و درازشان انداخت (۲۵)
ذَٰلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لِلَّذِینَ کَرِ‌هُوا مَا نَزَّلَ اللَّـهُ سَنُطِیعُکُمْ فِی بَعْضِ الْأَمْرِ ۖ وَ اللَّـهُ یَعْلَمُ إِسْرَ‌ارَ‌هُمْ ﴿٢٦﴾
چرا که آنان به کسانى که آنچه را خدا نازل کرده خوش نمى‌داشتند گفتند: ما در کار مخالفت تا حدودى از شما اطاعت خواهیم کرد و خدا از همداستانى آنان آگاه است (۲۶)
فَکَیْفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلَائِکَةُ یَضْرِ‌بُونَ وُجُوهَهُمْ وَ أَدْبَارَ‌هُمْ ﴿٢٧﴾
پس چگونه تاب مى‌آورند وقتى که فرشتگان عذاب جانشان را مى‌ستانند و بر چهره و پشت آنان تازیانه مى‌نوازند؟ (۲۷)
ذَٰلِکَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا مَا أَسْخَطَ اللَّـهَ وَ کَرِ‌هُوا رِ‌ضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ ﴿٢٨﴾
زیرا آنان از آنچه خدا را به خشم آورده پیروى کرده‌اند و خرسندیش را خوش نداشتند پس اعمالشان را باطل گردانید (۲۸)
أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَ‌ضٌ أَن لَّن یُخْرِ‌جَ اللَّـهُ أَضْغَانَهُمْ ﴿٢٩﴾
آیا کسانى که در دلهایشان مرضى هست پنداشتند که خدا هرگز کینه آنان را آشکار نخواهد کرد؟ (۲۹)
وَ لَوْ نَشَاءُ لَأَرَ‌یْنَاکَهُمْ فَلَعَرَ‌فْتَهُم بِسِیمَاهُمْ ۚ وَ لَتَعْرِ‌فَنَّهُمْ فِی لَحْنِ الْقَوْلِ ۚ وَ اللَّـهُ یَعْلَمُ أَعْمَالَکُمْ ﴿٣٠﴾
و اگر بخواهیم قطعا آنان را به تو مى‌نمایانیم در نتیجه ایشان را به سیماى حقیقى شان مى‌شناسى و از آهنگ سخن به حال آنان پى خواهى برد و خداست که کارهاى شما را مى‌داند (۳۰)
وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ حَتَّىٰ نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِینَ مِنکُمْ وَ الصَّابِرِ‌ینَ وَ نَبْلُوَ أَخْبَارَ‌کُمْ ﴿٣١﴾
و البته شما را مى‌آزماییم تا مجاهدان و شکیبایان شما را باز شناسانیم و گزارشهاى مربوط به شما را رسیدگى کنیم (۳۱)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا وَ صَدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّـهِ وَ شَاقُّوا الرَّ‌سُولَ مِن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْهُدَىٰ لَن یَضُرُّ‌وا اللَّـهَ شَیْئًا وَ سَیُحْبِطُ أَعْمَالَهُمْ ﴿٣٢﴾
کسانى که کافر شدند و مردم را از راه خدا باز داشتند و پس از آنکه راه هدایت بر آنان آشکار شد با پیامبر خدا در افتادند هرگز به خدا گزندى نمى‌رسانند و به زودى خدا کرده‌هایشان را تباه خواهد کرد (۳۲)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُوا الرَّ‌سُولَ وَ لَا تُبْطِلُوا أَعْمَالَکُمْ ﴿٣٣﴾
اى کسانى که ایمان آورده‌اید خدا را اطاعت کنید و از پیامبر او نیز اطاعت نمایید و کرده‌هاى خود را تباه مکنید (۳۳)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا وَ صَدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّـهِ ثُمَّ مَاتُوا وَ هُمْ کُفَّارٌ فَلَن یَغْفِرَ اللَّـهُ لَهُمْ ﴿٣٤﴾
آنان که کفر ورزیدند و مانع راه خدا شدند سپس در حال کفر مردند هرگز خدا از آنان درنخواهد گذشت (۳۴)
فَلَا تَهِنُوا وَ تَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَ أَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَ اللَّـهُ مَعَکُمْ وَ لَن یَتِرَ‌کُمْ أَعْمَالَکُمْ ﴿٣٥﴾
پس سستى نورزید و کافران را به آشتى مخوانید که شما برترید و خدا با شماست و از ارزش کارهایتان هرگز نخواهد کاست (۳۵)
إِنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ ۚ وَ إِن تُؤْمِنُوا وَ تَتَّقُوا یُؤْتِکُمْ أُجُورَ‌کُمْ وَ لَا یَسْأَلْکُمْ أَمْوَالَکُمْ ﴿٣٦﴾
زندگى این دنیا لهو و لعبى بیش نیست و اگر ایمان بیاورید و پروا بدارید خدا پاداش شما را مى‌دهد و اموالتان را در عوض نمى‌خواهد (۳۶)
إِن یَسْأَلْکُمُوهَا فَیُحْفِکُمْ تَبْخَلُوا وَ یُخْرِ‌جْ أَضْغَانَکُمْ ﴿٣٧﴾
اگر اموال شما را بخواهد و به اصرار از شما طلب کند بخل مى‌ورزید و کینه‌هاى شما را برملا مى‌کند
هَا أَنتُمْ هَـٰؤُلَاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّـهِ فَمِنکُم مَّن یَبْخَلُ ۖ وَ مَن یَبْخَلْ فَإِنَّمَا یَبْخَلُ عَن نَّفْسِهِ ۚ وَ اللَّـهُ الْغَنِیُّ وَ أَنتُمُ الْفُقَرَ‌اءُ ۚ وَ إِن تَتَوَلَّوْا یَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَیْرَ‌کُمْ ثُمَّ لَا یَکُونُوا أَمْثَالَکُم ﴿٣٨﴾
شما همان مردمى هستید که براى انفاق در راه خدا فرا خوانده شده‌اید پس برخى از شما بخل مى‌ورزند و هر کس بخل ورزد تنها به زیان خود بخل ورزیده و گرنه خدا بى‌نیاز است و شما نیازمندید و اگر روى برتابید خدا جاى شما را به مردمى غیر از شما خواهد داد که مانند شما نخواهند بود(۳۸)
انتهای پیام/