به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره نجم پنجاه و سومین سوره قرآن است و در جزء بیست و هفتم آن قرار دارد.
این سوره جزو چهار سوره‌ای است که سجده واجب دارند و به سوره‌های عزائم معروفند. از موضوعات مطرح در این سوره داستان معراج رفتن پیامبر (ص)، نکوهش مشرکان به سبب پرستش بت‌ها و سخن از معاد است.
از آیات مشهور سوره نجم آیه ۳ و ۴ است که می‌گوید پیامبر (ص) از روی هوا و هوس سخن نمی‌گوید و برای اثبات عصمت پیامبر (ص) مورد استناد قرار گرفته است.
آیات ۸ و ۹ که فاصله پیامبر (ص) تا خداوند یا جبرئیل را در معراج به اندازه دو کمان توصیف می‌کند نیز از جمله آیات مشهور این سوره است.
بر اساس روایات، قاری سوره نجم در میان مردم محبوب خواهد بود و هر شخصی شب یا روز سوره نجم را بخواند بین مردم به شایستگی زندگی خواهد کرد.
فایل صوتی تلاوت سوره نجم با صدای محمد عبدالعزیز حصان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
وَ النَّجْمِ إِذَا هَوَىٰ ﴿١﴾
سوگند به اختر چون فرود مى‌آید (۱)
مَا ضَلَّ صَاحِبُکُمْ وَ مَا غَوَىٰ ﴿٢﴾
که یار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده (۲)
وَ مَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ ﴿٣﴾
و از سر هوس سخن نمى‌گوید (۳)
إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَىٰ ﴿٤﴾
این سخن بجز وحى که وحى مى‌شود نیست (۴)
عَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوَىٰ ﴿٥﴾
آن را فرشته شدیدالقوى به او فرا آموخت (۵)
ذُو مِرَّ‌ةٍ فَاسْتَوَىٰ ﴿٦﴾
سروش نیرومندى که مسلط در ایستاد (۶)
وَ هُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَىٰ ﴿٧﴾
در حالى که او در افق اعلى بود (۷)
ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ ﴿٨﴾
سپس نزدیک آمد و نزدیکتر شد (۸)
فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَىٰ ﴿٩﴾
تا فاصله‌اش به قدر طول دو انتهاى‌کمان یا نزدیکتر شد (۹)
فَأَوْحَىٰ إِلَىٰ عَبْدِهِ مَا أَوْحَىٰ ﴿١٠﴾
آنگاه به بنده‌اش آنچه را باید وحى کند وحى فرمود (۱۰)
مَا کَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَ‌أَىٰ ﴿١١﴾
آنچه را دل دید انکارش نکرد (۱۱)
أَفَتُمَارُ‌ونَهُ عَلَىٰ مَا یَرَ‌ىٰ ﴿١٢﴾
آیا در آنچه دیده است با او جدال مى‌کنید (۱۲)
وَ لَقَدْ رَ‌آهُ نَزْلَةً أُخْرَ‌ىٰ ﴿١٣﴾
و قطعا بار دیگرى هم او را دیده است (۱۳)
عِندَ سِدْرَ‌ةِ الْمُنتَهَىٰ ﴿١٤﴾
نزدیک سدرالمنتهى (۱۴)
عِندَهَا جَنَّةُ الْمَأْوَىٰ ﴿١٥﴾
در همان جا که جنه الماوى است (۱۵)
إِذْ یَغْشَى السِّدْرَ‌ةَ مَا یَغْشَىٰ ﴿١٦﴾
آنگاه که درخت سدر را آنچه پوشیده بود، پوشیده بود (۱۶)
مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَ مَا طَغَىٰ ﴿١٧﴾
دیده اش منحرف نگشت و از حد در نگذشت (۱۷)
لَقَدْ رَ‌أَىٰ مِنْ آیَاتِ رَ‌بِّهِ الْکُبْرَ‌ىٰ ﴿١٨﴾
به راستى که برخى از آیات بزرگ پروردگار خود را بدید (۱۸)
أَفَرَ‌أَیْتُمُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّىٰ ﴿١٩﴾
به من خبر دهید از لات و عزى (۱۹)
وَ مَنَاةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرَ‌ىٰ ﴿٢٠﴾
و منات آن سومین دیگر (۲۰)
أَلَکُمُ الذَّکَرُ وَ لَهُ الْأُنثَىٰ ﴿٢١﴾
آیا به خیالتان براى شما پسر است و براى او دختر؟ (۲۱)
تِلْکَ إِذًا قِسْمَةٌ ضِیزَىٰ ﴿٢٢﴾
در این صورت این تقسیم نادرستى است (۲۲)
إِنْ هِیَ إِلَّا أَسْمَاءٌ سَمَّیْتُمُوهَا أَنتُمْ وَ آبَاؤُکُم مَّا أَنزَلَ اللَّـهُ بِهَا مِن سُلْطَانٍ ۚ إِن یَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَمَا تَهْوَى الْأَنفُسُ ۖ وَ لَقَدْ جَاءَهُم مِّن رَّ‌بِّهِمُ الْهُدَىٰ ﴿٢٣﴾
این بتان جز نامهایى بیش نیستند که شما و پدرانتان نامگذارى کرده‌اید و خدا بر حقانیت آنها هیچ دلیلى نفرستاده است آنان جز گمان و آنچه را که دلخواهشان است پیروى نمى‌کنند با آنکه قطعا از جانب پروردگارشان هدایت برایشان آمده است (۲۳)
أَمْ لِلْإِنسَانِ مَا تَمَنَّىٰ ﴿٢٤﴾
مگر انسان آنچه را آرزو کند دارد؟ (۲۴)
فَلِلَّـهِ الْآخِرَ‌ةُ وَ الْأُولَىٰ ﴿٢٥﴾
آن سرا و این سرا از آن خداست (۲۵)
وَ کَم مِّن مَّلَکٍ فِی السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنِی شَفَاعَتُهُمْ شَیْئًا إِلَّا مِن بَعْدِ أَن یَأْذَنَ اللَّـهُ لِمَن یَشَاءُ وَ یَرْ‌ضَىٰ ﴿٢٦﴾
و بسا فرشتگانى که در آسمانهایند و شفاعتشان به کارى نیاید، مگر پس از آنکه خدا به هر که خواهد و خشنود باشد اذن دهد (۲۶)
إِنَّ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَ‌ةِ لَیُسَمُّونَ الْمَلَائِکَةَ تَسْمِیَةَ الْأُنثَىٰ ﴿٢٧﴾
در حقیقت کسانى که آخرت را باور ندارند فرشتگان را در نامگذارى به صورت مونث نام مى‌نهند (۲۷)
وَ مَا لَهُم بِهِ مِنْ عِلْمٍ ۖ إِن یَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ ۖ وَ إِنَّ الظَّنَّ لَا یُغْنِی مِنَ الْحَقِّ شَیْئًا ﴿٢٨﴾
و ایشان را به این کار معرفتى نیست جز گمان خود را پیروى نمى‌کنند و در واقع گمان در وصول به حقیقت هیچ سودى نمى‌رساند (۲۸)
فَأَعْرِ‌ضْ عَن مَّن تَوَلَّىٰ عَن ذِکْرِ‌نَا وَ لَمْ یُرِ‌دْ إِلَّا الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿٢٩﴾
پس از هر کس که از یاد ما روى برتافته و جز زندگى دنیا را خواستار نبوده است روى برتاب (۲۹)
ذَٰلِکَ مَبْلَغُهُم مِّنَ الْعِلْمِ ۚ إِنَّ رَ‌بَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِیلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اهْتَدَىٰ ﴿٣٠﴾
این منتهاى دانش آنان است پروردگار تو، خود به حال کسى که از راه او منحرف شده داناتر و او به کسى که راه یافته نیز آگاه‌تر است (۳۰)
وَ لِلَّـهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْ‌ضِ لِیَجْزِیَ الَّذِینَ أَسَاءُوا بِمَا عَمِلُوا وَ یَجْزِیَ الَّذِینَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى ﴿٣١﴾
و هر چه در آسمان‌ها و هر چه در زمین است از آن خداست تا کسانى را که بد کرده‌اند به سزاى آنچه انجام داده‌اند کیفر دهد و آنان را که نیکى کرده‌اند به نیکى پاداش دهد (۳۱)
الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ ۚ إِنَّ رَ‌بَّکَ وَاسِعُ الْمَغْفِرَ‌ةِ ۚ هُوَ أَعْلَمُ بِکُمْ إِذْ أَنشَأَکُم مِّنَ الْأَرْ‌ضِ وَإِذْ أَنتُمْ أَجِنَّةٌ فِی بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ ۖ فَلَا تُزَکُّوا أَنفُسَکُمْ ۖ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَىٰ ﴿٣٢﴾
آنان که از گناهان بزرگ و زشتکاری‌ها جز لغزشهاى کوچک خوددارى مى‌ورزند پروردگارت نسبت به آنها فراخ آمرزش است وى از آن دم که شما را از زمین پدید آورد و از همان‌گاه که در شکمهاى مادرانتان در زهدان نهفته بودید به حال شما داناتر است پس خودتان را پاک مشمارید او به حال کسى که پرهیزگارى نموده داناتر است (۳۲)
أَفَرَ‌أَیْتَ الَّذِی تَوَلَّىٰ ﴿٣٣﴾
پس آیا آن کسى را که از جهاد روى برتافت دیدى؟ (۳۳)
وَ أَعْطَىٰ قَلِیلًا وَ أَکْدَىٰ ﴿٣٤﴾
و اندکى بخشید و از باقى امتناع ورزید (۳۴)
أَعِندَهُ عِلْمُ الْغَیْبِ فَهُوَ یَرَ‌ىٰ ﴿٣٥﴾
آیا علم غیب پیش اوست و او مى‌بیند؟ (۳۵)
أَمْ لَمْ یُنَبَّأْ بِمَا فِی صُحُفِ مُوسَىٰ ﴿٣٦﴾
یا بدانچه در صحیفه‌هاى موسى آمده خبر نیافته است؟ (۳۶)
وَ إِبْرَ‌اهِیمَ الَّذِی وَفَّىٰ ﴿٣٧﴾
و نیز در نوشته‌هاى همان ابراهیمى که وفا کرد (۳۷)
أَلَّا تَزِرُ وَازِرَ‌ةٌ وِزْرَ أُخْرَ‌ىٰ ﴿٣٨﴾
که هیچ بردارنده‌اى بار گناه دیگرى را بر نمى‌دارد (۳۸)
وَ أَن لَّیْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَىٰ ﴿٣٩﴾
و اینکه براى انسان جز حاصل تلاش او نیست (۳۹)
وَ أَنَّ سَعْیَهُ سَوْفَ یُرَ‌ىٰ ﴿٤٠﴾
و نتیجه کوشش او به زودى دیده خواهد شد (۴۰)
ثُمَّ یُجْزَاهُ الْجَزَاءَ الْأَوْفَىٰ ﴿٤١﴾
سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند (۴۱)
وَ أَنَّ إِلَىٰ رَ‌بِّکَ الْمُنتَهَىٰ ﴿٤٢﴾
و اینکه پایان کار به سوى پروردگار توست (۴۲)
وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَکَ وَ أَبْکَىٰ ﴿٤٣﴾
و هم اوست که مى‌خنداند و مى‌گریاند (۴۳)
وَ أَنَّهُ هُوَ أَمَاتَ وَ أَحْیَا ﴿٤٤﴾
و هم اوست که مى‌میراند و زنده مى‌گرداند (۴۴)
وَ أَنَّهُ خَلَقَ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَ الْأُنثَىٰ ﴿٤٥﴾
و هم اوست که دو نوع مى‌آفریند: نر و ماده (۴۵)
مِن نُّطْفَةٍ إِذَا تُمْنَىٰ ﴿٤٦﴾
از نطفه‌اى چون فرو ریخته شود (۴۶)
وَ أَنَّ عَلَیْهِ النَّشْأَةَ الْأُخْرَ‌ىٰ ﴿٤٧﴾
و هم پدید آوردن عالم دیگر بر عهده اوست (۴۷)
وَ أَنَّهُ هُوَ أَغْنَىٰ وَأَقْنَىٰ ﴿٤٨﴾
و هم اوست که شما را بى‌نیاز کرد و سرمایه بخشید (۴۸)
وَ أَنَّهُ هُوَ رَ‌بُّ الشِّعْرَ‌ىٰ ﴿٤٩﴾
و هم اوست پروردگار ستاره «شِعرى» (۴۹)
وَ أَنَّهُ أَهْلَکَ عَادًا الْأُولَىٰ ﴿٥٠﴾
و هم اوست که عادیان قدیم را هلاک کرد (۵۰)
وَ ثَمُودَ فَمَا أَبْقَىٰ ﴿٥١﴾
و ثمود را نیز هلاک کرد و کسى را باقى نگذاشت (۵۱)
وَ قَوْمَ نُوحٍ مِّن قَبْلُ ۖ إِنَّهُمْ کَانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَ أَطْغَىٰ ﴿٥٢﴾
و پیشتر از همه آنها قوم نوح را زیرا که آنان ستمگرتر و سرکش‌تر بودند (۵۲)
وَ الْمُؤْتَفِکَةَ أَهْوَىٰ ﴿٥٣﴾
و شهر‌هاى سَدوم و عاموره را فرو افکند (۵۳)
فَغَشَّاهَا مَا غَشَّىٰ ﴿٥٤﴾
پوشاند بر آن دو شهر از باران گوگردى آنچه را پوشاند (۵۴)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَ‌بِّکَ تَتَمَارَ‌ىٰ ﴿٥٥﴾
پس به کدام یک از نعمتهاى پروردگارت تردید روا مى‌دارى؟ (۵۵)
هَـٰذَا نَذِیرٌ مِّنَ النُّذُرِ الْأُولَىٰ ﴿٥٦﴾
این پیامبر نیز بیم‌دهنده‌اى از جمله بیم‌دهندگان نخستین است (۵۶)
أَزِفَتِ الْآزِفَةُ ﴿٥٧﴾
وه چه نزدیک گشت قیامت (۵۷)
لَیْسَ لَهَا مِن دُونِ اللَّـهِ کَاشِفَةٌ ﴿٥٨﴾
جز خدا کسى آشکارکننده آن نیست (۵۸)
أَفَمِنْ هَـٰذَا الْحَدِیثِ تَعْجَبُونَ ﴿٥٩﴾
آیا از این سخن عجب دارید؟ (۵۹)
وَ تَضْحَکُونَ وَ لَا تَبْکُونَ ﴿٦٠﴾
و مى‌خندید و نمى‌گریید؟ (۶۰)
وَ أَنتُمْ سَامِدُونَ ﴿٦١﴾
و شما در غفلتید (۶۱)
فَاسْجُدُوا لِلَّـهِ وَ اعْبُدُوا ۩ ﴿٦٢﴾
پس خدا را سجده کنید و بپرستید (۶۲)
انتهای پیام/