به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، تانک هاورکرافت که به طور رسمی "تانک شناور دوزیست" شناخته می‌شد، در سال ۱۹۳۷ و طی دوران اتحاد جماهیر شوروی در کارخانه هواگردسازی شماره ۸۴ مسکو توسط جمعی از مهندسین خبره توسعه یافت. البته لازم به ذکر است که این محصول هیچ گاه نتوانست از مرحله ماکاپ یا همان پیکرنما فراتر رود. ماکاپ یک سری قالب‌های گرافیکی آماده است که از آن‌ها برای طراحی استفاده می‌شود و به کمک آن‌ها می‌توان پیش از اجرای نهایی، طرح اولیه را به صورت یک نمونه کامل و آماده مشاهده کرد.
طراحی و توسعه
پیش از هر چیز لازم است نخست یک معرفی مختصر از هواناو یا هاورکرافت ارائه شود. هاورکرافت نوعی شناور دریایی است که روی بالشتک‌هایی از هوای فشرده تکیه دارد و می‌تواند از موانع زمینی و همینطور آبی عبور کند. هوای ورودی به این شناور دو منظوره از طریق پروانه به زیر سازه و بالشتک‌ها منتقل شده و منتج به خیزش یا همان هاورینگ مجموعه از روی سطح و استقرار آن بر توده‌ای از هوای تحت فشار می‌شود. اولین تجربه موفقیت آمیز با هاورکرافت در شوروی به اواسط دهه ۱۹۳۰ باز می‌گردد که ارتباط تنگاتنگی نیز با طراح و مهندس با استعداد Vladimir Levkov دارد.
گفتنی است که سرپرست تیم طراحی تانک هاورکرافت در سال ۱۹۳۷ نیز همین شخص بوده است. وی تحقیق و توسعه در زمینه تولید یک هاورکرافت قدرتمند را در سال ۱۹۲۵ آغاز کرد و نهایتا در سال ۱۹۳۴ هاورکرافت L-۱ را که در برخی از منابع آن را اولین قایق هاورکرافت دنیا معرفی کرده اند، در آزمایشگاه شخصی خود ساخت. پس از این موفقیت مشخص شد که پتانسیل پیشرفت‌های بعدی در زمینه تکنولوژی مذکور وجود دارد. در واقع Levkov به دنبال راهی بود تا از طریق آن بتواند فناوری تولید هاورکرافت را برای مقاصد نظامی آماده سازی کند و از این راه به تقویت قدرت نیرو‌های مسلح شوروی کمک کند.
بدین ترتیب در سال ۱۹۳۷ گروهی از مهندسین کارخانه هواگردسازی شماره ۸۴ مسکو، مراحل توسعه تانک هاورکرافت یا همان تانک هاورینگ دوزیست را شروع کردند. این محصول طرحی مبتنی بر قایق شناور L-۱ بود و به گفته توسعه دهندگان می‌توانست به طور موثر در مناطق باتلاقی و پوشیده از شن و ماسه درست مانند دریاچه‌ها و رودخانه‌های خروشان حرکت کند. در نهایت یک ماکاپ با مقایس ۱:۴ از این هاورکرافت در سال ۱۹۳۷ ساخته شد. با وجود آن که این طرح نمادین قادر به معرفی کامل محصول مورد نظر بود، اما نتوانست آنطور که باید مورد توجه اعضای عالی رتبه ارتش قرار گیرد و بنابراین هرگز به سرانجام مشخصی نرسید.
از منظر طراحی، تانک هاورکرافت از سطح مقطعی U شکل بهره می‌برد که چندان تفاوتی با چهارچوب کلی قایق L-۱ نداشت. طبق برنامه ریزی‌های انجام شده قرار بود بدنه این هاورکرافت با صفحات زرهی به ضخامت ۱۰ الی ۱۳ میلی متر پوشیده شود. دو موتور شعاعی M-۲۵ مخصوص هواپیما با مجموع قدرت ۱۴۵۰ اسب بخار برای تامین نیروی محرکه تانک شناور دوزیست انتخاب شدند. طبق مستندات طراحی، این وسیله نقلیه با وزن ۸.۵ تن در فاصله ۲۰۰ الی ۲۵۰ میلی متری سطح آب یا سطح زمین شناور باقی می‌ماند و می‌توانست با حداکثر سرعت ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت جا به جا شود. این تانک ظرفیت کافی برای جای دهی دو نفر خدمه را در اختیار داشت: یک نفر راننده که جایگاه وی در قسمت پشتی پروانه جلویی بود و یک نفر هم در نقش فرمانده/ توپچی. وی به عنوان مسئول هدایت برجک گردان شناخته می‌شد. سلاح اصلی مجموعه نیز متشکل از یک تیربار ۷.۶۲ میلی متری Degtyaryov بود.
با وجود آن که در حال حاضر تخمین کارایی جنگی چنین طرح مفهومی عجیبی بسیار دشوار است، اما واضح است که ویژگی‌هایی از جمله سرعت بالا و توانمندی‌های دو منظوره خاکی آبی اصلی‌ترین برتری‌های تانک شناور بوده اند. هرچند ضریب اطمینان و همینطور معقولیت کلی این محصول در هاله‌ای از ابهام قرار دارد، اما این تکنولوژی برای دهه ۱۹۳۰ با توجه به عدم وجود طرح‌های مشابه چندان زیاد یک نوآوری ویژه به شمار می‌رود. گفتنی است که پوشش زرهی نازک و اندازه بزرگ، تانک شناور دوزیست را تبدیل به یک هدف آسان برای آتش توپخانه‌های ضد تانک و مسلسل‌های کالیبر بالا می‌کردند.
همچنان تا به امروز دلایل اصلی و حمایت کننده از چنین پروژه‌ای مشخص نشده است. با این وجود اولین مدل از پروتوتایپ هاورتانک در سال ۱۹۶۲ به مرحله تولید نهایی رسید.
مشخصات تانک شناور دوزیست
- نوع: تانک هاورکرافت
- محل تولید: اتحاد جماهیر شوروی
- طراح: کارخانه هواگردسازی مسکو شماره ۸۴
- طراحی شده به سال: ۱۹۳۷
- تعداد ساخته شده: هیچ دستگاهی به طور کامل ساخته نشد
- طول: ۱۰متر
- خدمه: ۲ نفر
- پوشش زرهی: بدنه و برجک در قسمت جلو معادل ۱۳ میلی متر، بدنه و برجک در طرفین معادل ۱۰ میلی متر
- سلاح اصلی: مسلسل ۷.۶۲ میلی متری DT
- موتور: دو موتور هواپیمای M-۲۵ با قدرت ۱۴۵۰ اسب بخار
- سرعت: تا حداکثر ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت
منبع: عصر ایران
انتهای پیام/