به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره حج بیست و دومین سوره جزء هفدهم و از سوره‌های مدنی قرآن است.
در این سوره به احکام و مسائل حج در آیات ۲۵ تا ۳۷ و نیز فرمان اعلان عمومی حج اشاره شده و شامل چندین حکم فقهی حج مانند وجوب حج، احکام قربانی، حلال بودن گوشت حیوانات، وجوب طواف خانه خدا در حج و... است.
آیه ۲۷ مبنی بر اعلام عمومی حج، آیه ۳۲ درباره تعظیم شعائر و آیه ۳۸ درباره دفاع خداوند از مؤمنان از آیات نامدار سوره حج است.
بر اساس روایات, هر کس سوره حج را قرائت کند مانند آن است که حج و عمره‌ای به جا آورده و به تعداد کسانی که در گذشته و آینده حج و عمره گذارده‌اند ثواب به او داده خواهد شد.
امام صادق (ع) درباره فضیلت سوره حج فرمودند: کسی که هر سه روز یک بار سوره حج را تلاوت کند در همان سال به زیارت خانه خدا نایل و اگر در سفر حج از دنیا برود وارد بهشت می‌شود.
فایل صوتی تلاوت سوره حج با صدای شهریار پرهیزگار
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَ‌بَّكُمْ ۚ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَيْءٌ عَظِيمٌ ﴿١﴾
اى مردم، از پروردگار خود پروا کنید چرا که زلزله رستاخیز امرى هولناک است (۱)
يَوْمَ تَرَ‌وْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْ‌ضِعَةٍ عَمَّا أَرْ‌ضَعَتْ وَ تَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَ تَرَ‌ى النَّاسَ سُكَارَ‌ىٰ وَ مَا هُم بِسُكَارَ‌ىٰ وَلَـٰكِنَّ عَذَابَ اللَّـهِ شَدِيدٌ ﴿٢﴾
روزى که آن را ببینید هر شیردهنده‌اى آن را که شیر مى‌دهد از ترس فرو مى‌گذارد و هر آبستنى بار خود را فرو مى‌نهد و مردم را مست مى‌بینى و حال آنکه مست نیستند ولى عذاب خدا شدید است (۲)
وَ مِنَ النَّاسِ مَن يُجَادِلُ فِي اللَّـهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَ يَتَّبِعُ كُلَّ شَيْطَانٍ مَّرِ‌يدٍ ﴿٣﴾
و برخى از مردم در باره خدا بدون هیچ علمى مجادله مى‌کنند و از هر شیطان سرکشى پیروى مى‌نمایند (۳)
كُتِبَ عَلَيْهِ أَنَّهُ مَن تَوَلَّاهُ فَأَنَّهُ يُضِلُّهُ وَ يَهْدِيهِ إِلَىٰ عَذَابِ السَّعِيرِ ﴿٤﴾
بر شیطان مقرر شده است که هر کس او را به دوستى گیرد قطعا او وى را گمراه مى‌سازد و به عذاب آتشش مى‌کشاند (۴)
يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِن كُنتُمْ فِي رَ‌يْبٍ مِّنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَاكُم مِّن تُرَ‌ابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِن مُّضْغَةٍ مُّخَلَّقَةٍ وَ غَيْرِ مُخَلَّقَةٍ لِّنُبَيِّنَ لَكُمْ ۚ وَ نُقِرُّ فِي الْأَرْ‌حَامِ مَا نَشَاءُ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ نُخْرِ‌جُكُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ ۖ وَ مِنكُم مَّن يُتَوَفَّىٰ وَمِنكُم مَّن يُرَ‌دُّ إِلَىٰ أَرْ‌ذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْلَا يَعْلَمَ مِن بَعْدِ عِلْمٍ شَيْئًا ۚ وَ تَرَ‌ى الْأَرْ‌ضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَ رَ‌بَتْ وَ أَنبَتَتْ مِن كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ ﴿٥﴾
اى مردم، اگر در باره برانگیخته شدن در شکید پس بدانیدکه ما شما را از خاک آفریده‌ایم سپس از نطفه، سپس از علقه آنگاه از مضغه داراى خلقت کامل و احیانا خلقت ناقص تا قدرت خود را بر شما روشن گردانیم و آنچه را اراده مى‌کنیم تا مدتى معین در رحم‌ها قرار مى‌دهیم آنگاه شما را به صورت کودک برون مى‌آوریم سپس حیات شما را ادامه مى‌دهیم تا به حد رشدتان برسید و برخى از شما زودرس مى‌میرد و برخى از شما به غایت پیرى مى‌رسد به گونه‌اى که پس از دانستن بسى چیزها چیزى نمى‌داند و زمین را خشکیده مى‌بینى ولى چون آب بر آن فرود آوریم به جنبش درمى‌آید و نمو مى‌کند و از هر نوع رستنیهاى نیکو مى‌رویاند (۵)
ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّـهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّهُ يُحْيِي الْمَوْتَىٰ وَ أَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿٦﴾
این قدرت نمایی ها بدان سبب است که خدا خود حق است و اوست که مردگان را زنده مى‌کند و هم اوست که بر هر چیزى تواناست (۶)
وَ أَنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ لَّا رَ‌يْبَ فِيهَا وَ أَنَّ اللَّـهَ يَبْعَثُ مَن فِي الْقُبُورِ ﴿٧﴾
و هم آنکه رستاخیز آمدنى است و شکى در آن نیست و در حقیقت خداست که کسانى را که در گورهایند برمى‌انگیزد (۷)
وَ مِنَ النَّاسِ مَن يُجَادِلُ فِي اللَّـهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَ لَا هُدًى وَ لَا كِتَابٍ مُّنِيرٍ ﴿٨﴾
و از میان مردم کسى است که در باره خدا بدون هیچ دانش و بى‌هیچ رهنمود و کتاب روشنى به مجادله مى‌پردازد (۸)
ثَانِيَ عِطْفِهِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّـهِ ۖ لَهُ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ ۖ وَ نُذِيقُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَذَابَ الْحَرِ‌يقِ ﴿٩﴾
آن هم از سرِ نِخْوت تا مردم را از راه خدا گمراه کند در این دنیا براى او رسوایى است و در روز رستاخیز او را عذاب آتش سوزان مى‌چشانیم (۹)
ذَٰلِكَ بِمَا قَدَّمَتْ يَدَاكَ وَ أَنَّ اللَّـهَ لَيْسَ بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِيدِ ﴿١٠﴾
این کیفر به سزاى چیزهایى است که دستهاى تو پیش فرستاده است و گرنه خدا به بندگان خود بیدادگر نیست (۱۰)
وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَعْبُدُ اللَّـهَ عَلَىٰ حَرْ‌فٍ ۖ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ ۖ وَ إِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَىٰ وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَ‌ةَ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْخُسْرَ‌انُ الْمُبِينُ ﴿١١﴾
و از میان مردم کسى است که خدا را فقط بر یک حال و بدون عمل مى‌پرستد پس اگر خیرى به او برسد بدان اطمینان یابد و چون بلایى بدو رسد روى برتابد در دنیا و آخرت زیان دیده است این است همان زیان آشکار (۱۱)
يَدْعُو مِن دُونِ اللَّـهِ مَا لَا يَضُرُّ‌هُ وَ مَا لَا يَنفَعُهُ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ ﴿١٢﴾
به جاى خدا چیزى را مى‌خواند که نه زیانى به او مى‌رساند و نه سودش مى‌دهد این است همان گمراهى دور و دراز (۱۲)
يَدْعُو لَمَن ضَرُّ‌هُ أَقْرَ‌بُ مِن نَّفْعِهِ ۚ لَبِئْسَ الْمَوْلَىٰ وَ لَبِئْسَ الْعَشِيرُ ﴿١٣﴾
کسى را مى‌خواند که زیانش از سودش نزدیکتر است وه چه بد مولایى و چه بد دمسازى! (۱۳)
إِنَّ اللَّـهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِ‌ي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۚ إِنَّ اللَّـهَ يَفْعَلُ مَا يُرِ‌يدُ ﴿١٤﴾
بى‌گمان خدا کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کرده‌اند به باغهایى درمى‌آورد که از زیر درختان آن رودبار‌ها روان است خدا هر چه بخواهد انجام مى‌دهد (۱۴)
مَن كَانَ يَظُنُّ أَن لَّن يَنصُرَ‌هُ اللَّـهُ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَ‌ةِ فَلْيَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ لْيَقْطَعْ فَلْيَنظُرْ هَلْ يُذْهِبَنَّ كَيْدُهُ مَا يَغِيظُ ﴿١٥﴾
هر که مى‌پندارد که خدا پیامبرش را در دنیا و آخرت هرگز یارى نخواهد کرد بگو تا طنابى به سوى سقف کشد و خود را حلق‌آویز کند سپس آن را بِبُرَد آنگاه بنگرد که آیا نیرنگش چیزى را که مایه خشم او شده از میان خواهد برد؟ (۱۵)
وَ كَذَٰلِكَ أَنزَلْنَاهُ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ وَ أَنَّ اللَّـهَ يَهْدِي مَن يُرِ‌يدُ ﴿١٦﴾
و بدین گونه قرآن را به صورت آیاتى روشنگر نازل کردیم و خداست که هر که را بخواهد راه مى‌نماید (۱۶)
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هَادُوا وَ الصَّابِئِينَ وَ النَّصَارَ‌ىٰ وَ الْمَجُوسَ وَ الَّذِينَ أَشْرَ‌كُوا إِنَّ اللَّـهَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿١٧﴾
کسانى که ایمان آوردند و کسانى که یهودى شدند و صابئى‌ها و مسیحیان و زرتشتیان و کسانى که شرک ورزیدند البته خدا روز قیامت میانشان داورى خواهد کرد زیرا خدا بر هر چیزى گواه است (۱۷)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّـهَ يَسْجُدُ لَهُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَن فِي الْأَرْ‌ضِ وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ النُّجُومُ وَ الْجِبَالُ وَ الشَّجَرُ وَ الدَّوَابُّ وَ كَثِيرٌ مِّنَ النَّاسِ ۖ وَ كَثِيرٌ حَقَّ عَلَيْهِ الْعَذَابُ ۗ وَ مَن يُهِنِ اللَّـهُ فَمَا لَهُ مِن مُّكْرِ‌مٍ ۚ إِنَّ اللَّـهَ يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ ۩ ﴿١٨﴾
آیا ندانستى که خداست که هر کس در آسمان‌ها و هر کس در زمین است و خورشید و ماه و تمام ستارگان و کوه‌ها و درختان و جنبندگان و بسیارى از مردم براى او سجده مى‌کنند؟ و بسیارى‌اند که عذاب بر آنان واجب شده است و هر که را خدا خوار کند او را گرامى‌دارنده‌اى نیست چرا که خدا هر چه بخواهد انجام مى‌دهد (۱۸)
هَـٰذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِي رَ‌بِّهِمْ ۖ فَالَّذِينَ كَفَرُ‌وا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِيَابٌ مِّن نَّارٍ يُصَبُّ مِن فَوْقِ رُ‌ءُوسِهِمُ الْحَمِيمُ ﴿١٩﴾
این دو گروه دشمنان یکدیگرند که در باره پروردگارشان با هم ستیزه مى‌کنند و کسانى که کفر ورزیدند جامه‌هایى از آتش برایشان بریده شده است و از بالاى سرشان آب جوشان ریخته مى‌شود (۱۹)
يُصْهَرُ بِهِ مَا فِي بُطُونِهِمْ وَ الْجُلُودُ ﴿٢٠﴾
آنچه در شکم آنهاست با پوست بدن شان بدان گداخته مى‌گردد (۲۰)
وَ لَهُم مَّقَامِعُ مِنْ حَدِيدٍ ﴿٢١﴾
و براى وارد کردن ضربت بر سر آنان گرزهایى آهنین است (۲۱)
كُلَّمَا أَرَ‌ادُوا أَن يَخْرُ‌جُوا مِنْهَا مِنْ غَمٍّ أُعِيدُوا فِيهَا وَ ذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِ‌يقِ ﴿٢٢﴾
هر بار بخواهند از شدت غم از آن بیرون روند در آن باز گردانیده مى‌شوند که هان بچشید عذاب آتش سوزان را (۲۲)
إِنَّ اللَّـهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِ‌ي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ يُحَلَّوْنَ فِيهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِن ذَهَبٍ وَ لُؤْلُؤًا ۖ وَ لِبَاسُهُمْ فِيهَا حَرِ‌يرٌ ﴿٢٣﴾
خدا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند در باغهایى که از زیر درختان آن نهر‌ها روان است درمى‌آورد در آنجا با دستبندهایى از طلا و مروارید آراسته مى‌شوند و لباسشان در آنجا از پرنیان است (۲۳)
وَ هُدُوا إِلَى الطَّيِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَ هُدُوا إِلَىٰ صِرَ‌اطِ الْحَمِيدِ ﴿٢٤﴾
و به گفتار پاک هدایت مى‌شوند و به سوى راه خداى ستوده هدایت مى‌گردند (۲۴)
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُ‌وا وَ يَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّـهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرَ‌امِ الَّذِي جَعَلْنَاهُ لِلنَّاسِ سَوَاءً الْعَاكِفُ فِيهِ وَ الْبَادِ ۚ وَ مَن يُرِ‌دْ فِيهِ بِإِلْحَادٍ بِظُلْمٍ نُّذِقْهُ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿٢٥﴾
بى‌گمان کسانى که کافر شدند و از راه خدا و مسجدالحرام که آن را براى مردم اعم از مقیم در آنجا و بادیه‌نشین یکسان قرار داده‌ایم جلو گیرى مى‌کنند و نیز هر که بخواهد در آنجا به ستم از حق منحرف شود او را از عذابى دردناک مى‌چشانیم (۲۵)
وَإِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَ‌اهِيمَ مَكَانَ الْبَيْتِ أَن لَّا تُشْرِ‌كْ بِي شَيْئًا وَطَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْقَائِمِينَ وَالرُّ‌كَّعِ السُّجُودِ ﴿٢٦﴾
و چون براى ابراهیم جاى خانه را معین کردیم بدو گفتیم: چیزى را با من شریک مگردان و خانه‌ام را براى طواف‌کنندگان و قیام‌کنندگان و رکوع‌کنندگان و سجده‌کنندگان پاکیزه دار (۲۶)
وَ أَذِّن فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِ‌جَالًا وَ عَلَىٰ كُلِّ ضَامِرٍ يَأْتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ ﴿٢٧﴾
و در میان مردم براى اداى حج بانگ برآور تا زایران پیاده و سوار بر هر شتر لاغرى که از هر راه دورى مى‌آیند به سوى تو روى آورند (۲۷)
لِّيَشْهَدُوا مَنَافِعَ لَهُمْ وَ يَذْكُرُ‌وا اسْمَ اللَّـهِ فِي أَيَّامٍ مَّعْلُومَاتٍ عَلَىٰ مَا رَ‌زَقَهُم مِّن بَهِيمَةِ الْأَنْعَامِ ۖ فَكُلُوا مِنْهَا وَ أَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِيرَ ﴿٢٨﴾
تا شاهد منافع خویش باشند و نام خدا را در روزهاى معلومى بر دامهاى زبان‌بسته‌اى که روزىِ آنان کرده است ببرند پس از آن‌ها بخورید و به درمانده مستمند بخورانید (۲۸)
ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْيُوفُوا نُذُورَ‌هُمْ وَلْيَطَّوَّفُوا بِالْبَيْتِ الْعَتِيقِ ﴿٢٩﴾
سپس باید آلودگى خود را بزدایند و به نذرهاى خود وفا کنند و بر گِرد آن خانه کهن کعبه طواف به جاى آورند (۲۹)
ذَٰلِكَ وَ مَن يُعَظِّمْ حُرُ‌مَاتِ اللَّـهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ عِندَ رَ‌بِّهِ ۗ وَ أُحِلَّتْ لَكُمُ الْأَنْعَامُ إِلَّا مَا يُتْلَىٰ عَلَيْكُمْ ۖ فَاجْتَنِبُوا الرِّ‌جْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَ اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ ﴿٣٠﴾
این است آنچه مقرر شده و هر کس مقررات خدا را بزرگ دارد آن براى او نزد پروردگارش بهتر است و براى شما دامها حلال شده است مگر آنچه بر شما خوانده مى‌شود. پس از پلیدى بت‌ها دورى کنید و از گفتار باطل اجتناب ورزید (۳۰)
حُنَفَاءَ لِلَّـهِ غَيْرَ مُشْرِ‌كِينَ بِهِ ۚ وَ مَن يُشْرِ‌كْ بِاللَّـهِ فَكَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِهِ الرِّ‌يحُ فِي مَكَانٍ سَحِيقٍ ﴿٣١﴾
در حالى که گروندگان خالص به خدا باشید نه شریک‌گیرندگان براى او! و هر کس به خدا شرک ورزد چنان است که گویى از آسمان فرو افتاده و مرغان شکارى او را ربوده‌اند یا باد او را به جایى دور افکنده است (۳۱)
ذَٰلِكَ وَ مَن يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّـهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ ﴿٣٢﴾
این است فرایض خداو هر کس شعایر خدا را بزرگ دارد در حقیقت آن حاکى از پاکى دلهاست (۳۲)
لَكُمْ فِيهَا مَنَافِعُ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ مَحِلُّهَا إِلَى الْبَيْتِ الْعَتِيقِ ﴿٣٣﴾
براى شما در آن دامها تا مدتى معین سودهایى است سپس جایگاه قربانى‌کردن آن‌ها و سایر فرایض در خانه کهن کعبه است (۳۳)
وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَكًا لِّيَذْكُرُ‌وا اسْمَ اللَّـهِ عَلَىٰ مَا رَ‌زَقَهُم مِّن بَهِيمَةِ الْأَنْعَامِ ۗ فَإِلَـٰهُكُمْ إِلَـٰهٌ وَاحِدٌ فَلَهُ أَسْلِمُوا ۗ وَ بَشِّرِ الْمُخْبِتِينَ ﴿٣٤﴾
و براى هر امتى مناسکى قرار دادیم تا نام خدا را بر دامهاى زبان‌بسته‌اى که روزى آن‌ها گردانیده یاد کنند پس بدانید که خداى شما خدایى یگانه است پس به فرمان او گردن نهید و فروتنان را بشارت ده (۳۴)
الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّـهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِ‌ينَ عَلَىٰ مَا أَصَابَهُمْ وَ الْمُقِيمِي الصَّلَاةِ وَ مِمَّا رَ‌زَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ ﴿٣٥﴾
همانان که چون نام خدا یاد شود دلهایشان خشیت یابد و آنان که بر هر چه برسرشان آید صبر پیشه‌گانند و برپا دارندگان نمازند و از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق مى‌کنند (۳۵)
وَ الْبُدْنَ جَعَلْنَاهَا لَكُم مِّن شَعَائِرِ اللَّـهِ لَكُمْ فِيهَا خَيْرٌ ۖ فَاذْكُرُ‌وا اسْمَ اللَّـهِ عَلَيْهَا صَوَافَّ ۖ فَإِذَا وَجَبَتْ جُنُوبُهَا فَكُلُوا مِنْهَا وَ أَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَ الْمُعْتَرَّ ۚ كَذَٰلِكَ سَخَّرْ‌نَاهَا لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُ‌ونَ ﴿٣٦﴾
و شتران فربه را براى شما از جمله شعایر خدا قرار دادیم در آن‌ها براى شما خیر است پس نام خدا را بر آن‌ها در حالى که برپاى ایستاده‌اند ببرید و چون به پهلو درغلتیدند از آن‌ها بخورید و به تنگدست سائل و به بینواى غیر سائل بخورانید این گونه آن‌ها را براى شما رام کردیم امید که شکرگزار باشید (۳۶)
لَن يَنَالَ اللَّـهَ لُحُومُهَا وَ لَا دِمَاؤُهَا وَلَـٰكِن يَنَالُهُ التَّقْوَىٰ مِنكُمْ ۚ كَذَٰلِكَ سَخَّرَ‌هَا لَكُمْ لِتُكَبِّرُ‌وا اللَّـهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ ۗ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِينَ ﴿٣٧﴾
هرگز نه گوشتهاى آن‌ها و نه خونهایشان به خدا نخواهد رسید ولى این تقواى شماست که به او مى‌رسد این گونه خداوند آن‌ها را براى شما رام کرد تا خدا را به پاس آنکه شما را هدایت نموده به بزرگى یاد کنید و نیکوکاران را مژده ده (۳۷)
إِنَّ اللَّـهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا ۗ إِنَّ اللَّـهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ ﴿٣٨﴾
قطعا خداوند از کسانى که ایمان آورده‌اند دفاع مى‌کند زیرا خدا هیچ خیانتکار ناسپاسى را دوست ندارد (۳۸)
أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا ۚ وَ إِنَّ اللَّـهَ عَلَىٰ نَصْرِ‌هِمْ لَقَدِيرٌ ﴿٣٩﴾
به کسانى که جنگ بر آنان تحمیل شده رخصت جهاد داده شده است، چرا که مورد ظلم قرار گرفته‌اند و البته خدا بر پیروزى آنان سخت تواناست (۳۹)
الَّذِينَ أُخْرِ‌جُوا مِن دِيَارِ‌هِم بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَن يَقُولُوا رَ‌بُّنَا اللَّـهُ ۗ وَ لَوْلَا دَفْعُ اللَّـهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَ بِيَعٌ وَ صَلَوَاتٌ وَ مَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّـهِ كَثِيرً‌ا ۗ وَلَيَنصُرَ‌نَّ اللَّـهُ مَن يَنصُرُ‌هُ ۗ إِنَّ اللَّـهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ ﴿٤٠﴾
همان کسانى که بناحق از خانه‌هایشان بیرون رانده شدند آن‌ها گناهى نداشتند جز اینکه مى‌گفتند: پروردگار ما خداست و اگر خدا بعضى از مردم را با بعض دیگر دفع نمى‌کرد صومعه‌ها و کلیسا‌ها و کنیسه‌ها و مساجدى که نام خدا در آن‌ها بسیار برده مى‌شود سخت ویران مى‌شد و قطعا خدا به کسى که دین او را یارى مى‌کند یارى مى‌دهد چرا که خدا سخت نیرومند شکست‌ناپذیر است (۴۰)
الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْ‌ضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَ آتَوُا الزَّكَاةَ وَ أَمَرُ‌وا بِالْمَعْرُ‌وفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ ۗ وَ لِلَّـهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ ﴿٤١﴾
همان کسانى که چون در زمین به آنان توانایى دهیم نماز برپا مى‌دارند و زکات مى‌دهند و به کارهاى پسندیده وامى‌دارند و از کارهاى ناپسند باز مى‌دارند و فرجام همه کار‌ها از آن خداست (۴۱)
وَ إِن يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَ عَادٌ وَ ثَمُودُ ﴿٤٢﴾
و اگر تو را تکذیب کنند قطعا پیش از آنان قوم نوح و عاد و ثمود نیز به تکذیب پرداختند (۴۲)
وَ قَوْمُ إِبْرَ‌اهِيمَ وَ قَوْمُ لُوطٍ ﴿٤٣﴾
و نیز قوم ابراهیم و قوم لوط (۴۳)
وَ أَصْحَابُ مَدْيَنَ ۖ وَ كُذِّبَ مُوسَىٰ فَأَمْلَيْتُ لِلْكَافِرِ‌ينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ ﴿٤٤﴾
و همچنین اهل مدین و موسى تکذیب شد پس کافران را مهلت دادم سپس گریبان آن‌ها را گرفتم بنگر عذاب من چگونه بود؟ (۴۴)
فَكَأَيِّن مِّن قَرْ‌يَةٍ أَهْلَكْنَاهَا وَ هِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُ‌وشِهَا وَ بِئْرٍ مُّعَطَّلَةٍ وَ قَصْرٍ مَّشِيدٍ ﴿٤٥﴾
و چه بسیار شهرها را که ستمکار بودند هلاکشان کردیم و اینک آن شهرها سقفهایش فرو ریخته است و چه بسیار چاههاى متروک و کوشکهاى افراشته را (۴۵)
أَفَلَمْ يَسِيرُ‌وا فِي الْأَرْ‌ضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا ۖ فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَـٰكِن تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ ﴿٤٦﴾
آیا در زمین گردش نکرده‌اند تا دلهایى داشته باشند که با آن بیندیشند یا گوشهایى که با آن بشنوند؟ در حقیقت چشم‌ها کور نیست لیکن دلهایى که در سینه‌هاست کور است (۴۶)
وَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَ لَن يُخْلِفَ اللَّـهُ وَعْدَهُ ۚ وَ إِنَّ يَوْمًا عِندَ رَ‌بِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ﴿٤٧﴾
و از تو با شتاب تقاضاى عذاب مى‌کنند با آنکه هرگز خدا وعده‌اش را خلاف نمى کند و در حقیقت یک روز از قیامت نزد پروردگارت مانند هزار سال است از آنچه مى‌شمرید (۴۷)
وَ كَأَيِّن مِّن قَرْ‌يَةٍ أَمْلَيْتُ لَهَا وَ هِيَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ ﴿٤٨﴾
و چه بسا شهرى که مهلتش دادم در حالى که ستمکار بود سپس گریبان آن را گرفتم و فرجام به سوى من است (۴۸)
قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنَا لَكُمْ نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿٤٩﴾
بگو: اى مردم، من براى شما فقط هشداردهنده‌اى آشکارم (۴۹)
فَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُم مَّغْفِرَ‌ةٌ وَ رِ‌زْقٌ كَرِ‌يمٌ ﴿٥٠﴾
پس آنان که گرویده و کارهاى شایسته کرده‌اند آمرزش و روزى نیکو براى ایشان خواهد بود (۵۰)
وَالَّذِينَ سَعَوْا فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُولَـٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ ﴿٥١﴾
و کسانى که در تخطئه آیات ما مى‌کوشند و به خیال خود عاجزکنندگان ما هستند آنان اهل دوزخند (۵۱)
وَ مَا أَرْ‌سَلْنَا مِن قَبْلِكَ مِن رَّ‌سُولٍ وَ لَا نَبِيٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّىٰ أَلْقَى الشَّيْطَانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ فَيَنسَخُ اللَّـهُ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّـهُ آيَاتِهِ ۗ وَ اللَّـهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ ﴿٥٢﴾
و پیش از تو نیز هیچ رسول و پیامبرى را نفرستادیم جز اینکه هر گاه چیزى تلاوت مى‌نمود شیطان در تلاوتش القاى شبهه مى‌کرد پس خدا آنچه را شیطان القا مى‌کرد محو مى‌گردانید سپس خدا آیات خود را استوار مى‌ساخت و خدا داناى حکیم است (۵۲)
لِّيَجْعَلَ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ فِتْنَةً لِّلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَ‌ضٌ وَ الْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ ۗ وَ إِنَّ الظَّالِمِينَ لَفِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ ﴿٥٣﴾
تا آنچه را که شیطان القا مى‌کند براى کسانى که در دلهایشان بیمارى است و نیز براى سنگدلان آزمایشى گرداند و ستمگران در ستیزه‌اى بس دور و درازند (۵۳)
وَ لِيَعْلَمَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّ‌بِّكَ فَيُؤْمِنُوا بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ ۗ وَ إِنَّ اللَّـهَ لَهَادِ الَّذِينَ آمَنُوا إِلَىٰ صِرَ‌اطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿٥٤﴾
و تا آنان که دانش یافته‌اند بدانند که این قرآن حق است و از جانب پروردگار توست و بدان ایمان آورند و دلهایشان براى او خاضع گردد و به راستى خداوند کسانى را که ایمان آورده‌اند به سوى راهى راست راهبر است (۵۴)
وَ لَا يَزَالُ الَّذِينَ كَفَرُ‌وا فِي مِرْ‌يَةٍ مِّنْهُ حَتَّىٰ تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ يَأْتِيَهُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَقِيمٍ ﴿٥٥﴾
ولى کسانى که کفر ورزیده‌اند همواره از آن در تردیدند تا بناگاه قیامت براى آنان فرا رسد یا عذاب روزى بدفرجام به سراغشان بیاید (۵۵)
الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ لِّلَّـهِ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ ۚ فَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿٥٦﴾
در آن روز، پادشاهى از آن خداست: میان آنان داورى مى‌کند و در نتیجه کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند در باغهاى پرناز و نعمت خواهند بود (۵۶)
وَالَّذِينَ كَفَرُ‌وا وَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا فَأُولَـٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ ﴿٥٧﴾
و کسانى که کفر ورزیده و نشانه‌هاى ما را دروغ پنداشته‌اند براى آنان عذابى خفت‌آور خواهد بود (۵۷)
وَ الَّذِينَ هَاجَرُ‌وا فِي سَبِيلِ اللَّـهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ مَاتُوا لَيَرْ‌زُقَنَّهُمُ اللَّـهُ رِ‌زْقًا حَسَنًا ۚ وَ إِنَّ اللَّـهَ لَهُوَ خَيْرُ الرَّ‌ازِقِينَ ﴿٥٨﴾
و آنان که در راه خدا مهاجرت کرده‌اند و آنگاه کشته شده یا مرده‌اند قطعا خداوند به آنان رزقى نیکو مى‌بخشد و راستى این خداست که بهترین روزى‌دهندگان است (۵۸)
لَيُدْخِلَنَّهُم مُّدْخَلًا يَرْ‌ضَوْنَهُ ۗ وَ إِنَّ اللَّـهَ لَعَلِيمٌ حَلِيمٌ ﴿٥٩﴾
آنان را به جایگاهى که آن را مى‌پسندند درخواهد آورد و شک نیست که خداوند دانایى بردبار است (۵۹)
ذَٰلِكَ وَ مَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِيَ عَلَيْهِ لَيَنصُرَ‌نَّهُ اللَّـهُ ۗ إِنَّ اللَّـهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ ﴿٦٠﴾
آرى چنین است و هر کس نظیر آنچه بر او عقوبت رفته است دست به عقوبت زند سپس مورد ستم قرار گیرد قطعا خدا او را یارى خواهد کرد چرا که خدا بخشایشگر و آمرزنده است (۶۰)
ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّـهَ يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَ يُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَ أَنَّ اللَّـهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ ﴿٦١﴾
این بدان سبب است که خدا شب را در روز درمى‌آورد و روز را نیز در شب درمى‌آورد و خداست که شنواى بیناست(۶۱)
ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّـهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ وَ أَنَّ اللَّـهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ ﴿٦٢﴾
آرى این بدان سبب است که خدا خود حق است و آنچه به جاى او مى‌خوانند آن باطل است و این خداست که والا و بزرگ است (۶۲)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّـهَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَتُصْبِحُ الْأَرْ‌ضُ مُخْضَرَّ‌ةً ۗ إِنَّ اللَّـهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ ﴿٦٣﴾
آیا ندیده‌اى که خدا از آسمان آبى فرو فرستاد و زمین سرسبز گردید؟ آرى، خداست که دقیق و آگاه است (۶۳)
لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِي الْأَرْ‌ضِ ۗ وَ إِنَّ اللَّـهَ لَهُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ ﴿٦٤﴾
آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است از آن اوست و در حقیقت این خداست که خود بى‌نیاز ستوده صفات است (۶۴)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّـهَ سَخَّرَ لَكُم مَّا فِي الْأَرْ‌ضِ وَ الْفُلْكَ تَجْرِ‌ي فِي الْبَحْرِ بِأَمْرِ‌هِ وَ يُمْسِكُ السَّمَاءَ أَن تَقَعَ عَلَى الْأَرْ‌ضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۗ إِنَّ اللَّـهَ بِالنَّاسِ لَرَ‌ءُوفٌ رَّ‌حِيمٌ ﴿٦٥﴾
آیا ندیده‌اى که خدا آنچه را در زمین است به نفع شما رام گردانید و کشتی‌ها در دریا به فرمان او روانند و آسمان را نگاه مى‌دارد تا مبادا بر زمین فرو افتد مگر به اذن خودش باشد در حقیقت خداوند نسبت به مردم سخت رئوف و مهربان است (۶۵)
وَ هُوَ الَّذِي أَحْيَاكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ۗ إِنَّ الْإِنسَانَ لَكَفُورٌ ﴿٦٦﴾
و اوست که شما را زندگى بخشید سپس شما را مى‌میراند و باز زندگى نو مى دهد حقا که انسان سخت ناسپاس است (۶۶)
لِّكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَكًا هُمْ نَاسِكُوهُ ۖ فَلَا يُنَازِعُنَّكَ فِي الْأَمْرِ ۚ وَ ادْعُ إِلَىٰ رَ‌بِّكَ ۖ إِنَّكَ لَعَلَىٰ هُدًى مُّسْتَقِيمٍ ﴿٦٧﴾
براى هر امتى مناسکى قرار دادیم که آن‌ها بدان عمل مى‌کنند پس نباید در این امر با تو به ستیزه برخیزند به راه پروردگارت دعوت کن زیرا تو بر راهى راست قرار دارى (۶۷)
وَ إِن جَادَلُوكَ فَقُلِ اللَّـهُ أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿٦٨﴾
و اگر با تو مجادله کردند بگو: خدا به آنچه مى‌کنید داناتر است (۶۸)
اللَّـهُ يَحْكُمُ بَيْنَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كُنتُمْ فِيهِ تَخْتَلِفُونَ ﴿٦٩﴾
خدا روز قیامت در مورد آنچه با یکدیگر در آن اختلاف مى‌کردید داورى خواهد کرد (۶۹)
أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّـهَ يَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاءِ وَ لْأَرْ‌ضِ ۗ إِنَّ ذَٰلِكَ فِي كِتَابٍ ۚ إِنَّ ذَٰلِكَ عَلَى اللَّـهِ يَسِيرٌ ﴿٧٠﴾
آیا ندانسته‌اى که خداوند آنچه را در آسمان و زمین است مى‌داند؟ این‌ها همه در کتابى مندرج است قطعا این بر خدا آسان است (۷۰)
وَ يَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَا لَيْسَ لَهُم بِهِ عِلْمٌ ۗ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِن نَّصِيرٍ ﴿٧١﴾
و به جاى خدا چیزى را مى‌پرستند که بر تأیید آن حجّتى نازل نکرده و بدان دانشى ندارند و براى ستمکاران یاورى نخواهد بود (۷۱)
وَ إِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ تَعْرِ‌فُ فِي وُجُوهِ الَّذِينَ كَفَرُ‌وا الْمُنكَرَ ۖ يَكَادُونَ يَسْطُونَ بِالَّذِينَ يَتْلُونَ عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا ۗ قُلْ أَفَأُنَبِّئُكُم بِشَرٍّ مِّن ذَٰلِكُمُ ۗ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّـهُ الَّذِينَ كَفَرُ‌وا ۖ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ ﴿٧٢﴾
و چون آیات روشن ما بر آنان خوانده مى‌شود در چهره کسانى که کفر ورزیده‌اند اثر انکار را تشخیص مى‌دهى: چیزى نمانده که بر کسانى که آیات ما را برایشان تلاوت مى‌کنند حمله‌ور شوند بگو: آیا شما را به بدتر از این خبر دهم؟ همان آتش است که خدا آن را به کسانى که کفر ورزیده‌اند وعده داده و چه بد سرانجامى است (۷۲)
يَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِ‌بَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ ۚ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَ لَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ ۖ وَ إِن يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَّا يَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ ۚ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَ الْمَطْلُوبُ ﴿٧٣﴾
اى مردم، مَثَلى زده شد پس بدان گوش فرا دهید: کسانى را که جز خدا مى‌خوانید هرگز حتى مگسى نمى‌آفرینند، هر چند براى آفریدن آن اجتماع کنند و اگر آن مگس چیزى از آنان برباید نمى‌توانند آن را بازپس گیرند طالب و مطلوب هر دو ناتوانند (۷۳)
مَا قَدَرُ‌وا اللَّـهَ حَقَّ قَدْرِ‌هِ ۗ إِنَّ اللَّـهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ ﴿٧٤﴾
قدر خدا را چنانکه در خور اوست نشناختند در حقیقت، خداست که نیرومند شکست‌ناپذیر است (۷۴)
اللَّـهُ يَصْطَفِي مِنَ الْمَلَائِكَةِ رُ‌سُلًا وَ مِنَ النَّاسِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ ﴿٧٥﴾
خدا از میان فرشتگان رسولانى برمى‌گزیند و نیز از میان مردم بى‌گمان خدا شنواى بیناست (۷۵)
يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ ۗ وَ إِلَى اللَّـهِ تُرْ‌جَعُ الْأُمُورُ ﴿٧٦﴾
آنچه در دسترس آنان و آنچه پشت سرشان است مى‌داند و همه کار‌ها به خدا بازگردانیده مى‌شود (۷۶)
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ارْ‌كَعُوا وَ اسْجُدُوا وَ اعْبُدُوا رَ‌بَّكُمْ وَ افْعَلُوا الْخَيْرَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ۩ ﴿٧٧﴾
اى کسانى که ایمان آورده‌اید رکوع و سجود کنید و پروردگارتان را بپرستید و کار خوب انجام دهید باشد که رستگار شوید (۷۷)
وَ جَاهِدُوا فِي اللَّـهِ حَقَّ جِهَادِهِ ۚ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَ مَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَ‌جٍ ۚ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَ‌اهِيمَ ۚ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَ فِي هَـٰذَا لِيَكُونَ الرَّ‌سُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَ تَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ ۚ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَ آتُوا الزَّكَاةَ وَ اعْتَصِمُوا بِاللَّـهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ ۖ فَنِعْمَ الْمَوْلَىٰ وَ نِعْمَ النَّصِيرُ ﴿٧٨﴾
و در راه خدا چنانکه حق جهاد در راه اوست جهاد کنید اوست که شما را براى خود برگزیده و در دین بر شما سختى قرار نداده است آیین پدرتان ابراهیم نیز چنین بوده است او بود که قبلا شما را مسلمان نامید و در این قرآن نیز همین مطلب آمده است تا این پیامبر بر شما گواه باشد و شما بر مردم گواه باشید پس نماز را برپا دارید و زکات بدهید و به پناه خدا روید او مولاى شماست؛ چه نیکو مولایى و چه نیکو یاورى (۷۸)
انتهای پیام/