به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره فرقان بیست و پنجمین سوره قرآن است و در جزء هجدهم و نوزدهم آن قرار دارد.
سوره فرقان (جداکننده حق از باطل) درباره توحید، معاد، نبوت و مبارزه با بت‌پرستی سخن می‌گوید و در آیات پایانی این سوره ویژگی‌های مومنان راستین آمده است.
آیه شصتم سوره فرقان سجده مستحب دارد و از آیات مشهور آن، آیه ۳۰ (مهجوریت قرآن)، ۵۳ (جدایی دریای شور و شیرین) و ۵۹ (خلقت عالم در شش روز) است.
پیامبر (ص) درباره فضیلت خواندن سوره فرقان فرمودند: هر کس سوره فرقان را بخواند، در روز قیامت در حالی مبعوث می‌شود که به آمدن در قیامت ایمان دارد و هیچ شکی ندارد که آنان که در قبرند، مبعوث می‌شوند.
امام کاظم (ع) نیز در این باره می‌فرمایند: قرائت سوره فرقان را رها مکن؛ زیرا هر کس سوره فرقان را در شب تلاوت کند خداوند هیچ وقت او را عذاب نمی‌کند و از او حسابرسی نمی‌کند و او را در فردوس اعلی منزل می‌دهد.
فایل صوتی تلاوت سوره فرقان با صدای عباس امام جمعه
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
تَبَارَ‌کَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْ‌قَانَ عَلَىٰ عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرً‌ا ﴿١﴾
بزرگ و خجسته است کسى که بر بنده خود فرقان کتاب جداسازنده حق از باطل را نازل فرمود تا براى جهانیان هشدار دهنده‌اى باشد (۱)
الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ وَ لَمْ یَتَّخِذْ وَلَدًا وَ لَمْ یَکُن لَّهُ شَرِ‌یکٌ فِی الْمُلْکِ وَ خَلَقَ کُلَّ شَیْءٍ فَقَدَّرَ‌هُ تَقْدِیرً‌ا ﴿٢﴾
همان کس که فرمانروایى آسمان‌ها و زمین از آن اوست و فرزندى اختیار نکرده و براى او شریکى در فرمانروایى نبوده است و هر چیزى را آفریده و بدان گونه که درخور آن بوده اندازه‌گیرى کرده است (۲)
وَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ آلِهَةً لَّا یَخْلُقُونَ شَیْئًا وَ هُمْ یُخْلَقُونَ وَ لَا یَمْلِکُونَ لِأَنفُسِهِمْ ضَرًّ‌ا وَ لَا نَفْعًا وَ لَا یَمْلِکُونَ مَوْتًا وَ لَا حَیَاةً وَ لَا نُشُورً‌ا ﴿٣﴾
و به جاى او خدایانى براى خود گرفته‌اند که چیزى را خلق نمى‌کنند و خود خلق شده‌اند و براى خود نه زیانى را در اختیار دارند و نه سودى را و نه مرگى را در اختیار دارند و نه حیاتى و نه رستاخیزى را (۳)
وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا إِنْ هَـٰذَا إِلَّا إِفْکٌ افْتَرَ‌اهُ وَ أَعَانَهُ عَلَیْهِ قَوْمٌ آخَرُ‌ونَ ۖ فَقَدْ جَاءُوا ظُلْمًا وَزُورً‌ا ﴿٤﴾
و کسانى که کفر ورزیدند گفتند: این کتاب جز دروغى که آن را بربافته چیزى نیست و گروهى دیگر او را بر آن یارى کرده‌اند و قطعا با چنین نسبتى ظلم و بهتانى به پیش آوردند (۴)
وَ قَالُوا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ اکْتَتَبَهَا فَهِیَ تُمْلَىٰ عَلَیْهِ بُکْرَ‌ةً وَ أَصِیلًا ﴿٥﴾
و گفتند: افسانه‌هاى پیشینیان است که آنها را براى خود نوشته و صبح و شام بر او املا مى‌شود (۵)
قُلْ أَنزَلَهُ الَّذِی یَعْلَمُ السِّرَّ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۚ إِنَّهُ کَانَ غَفُورً‌ا رَّ‌حِیمًا ﴿٦﴾
بگو: آن را کسى نازل ساخته است که راز نهان‌ها را در آسمان‌ها و زمین مى‌داند و هموست که همواره آمرزنده مهربان است (۶)
وَ قَالُوا مَالِ هَـٰذَا الرَّ‌سُولِ یَأْکُلُ الطَّعَامَ وَ یَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ ۙ لَوْلَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مَلَکٌ فَیَکُونَ مَعَهُ نَذِیرً‌ا ﴿٧﴾
و گفتند: این چه پیامبرى است که غذا مى‌خورد و در بازار‌ها راه مى‌رود؟ چرا فرشته‌اى به سوى او نازل نشده تا همراه وى هشداردهنده باشد؟ (۷)
أَوْ یُلْقَىٰ إِلَیْهِ کَنزٌ أَوْ تَکُونُ لَهُ جَنَّةٌ یَأْکُلُ مِنْهَا ۚ وَ قَالَ الظَّالِمُونَ إِن تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَ‌جُلًا مَّسْحُورً‌ا ﴿٨﴾
یا گنجى به طرف او افکنده نشده یا باغى ندارد که از بار و بَر آن بخورد؟ و ستمکاران گفتند: جز مردى افسون‌شده را دنبال نمى‌کنید (۸)
انظُرْ کَیْفَ ضَرَ‌بُوا لَکَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا یَسْتَطِیعُونَ سَبِیلًا ﴿٩﴾
بنگر چگونه براى تو مثلها زدند و گمراه شدند؛ در نتیجه نمى‌توانند راهى بیابند (۹)
تَبَارَ‌کَ الَّذِی إِن شَاءَ جَعَلَ لَکَ خَیْرً‌ا مِّن ذَٰلِکَ جَنَّاتٍ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَ یَجْعَل لَّکَ قُصُورً‌ا ﴿١٠﴾
بزرگ و خجسته است کسى که اگر بخواهد بهتر از این را براى تو قرار مى‌دهد: باغهایى که جویبار‌ها از زیر درختان آن روان خواهد بود و براى تو کاخ‌ها پدید مى‌آورد (۱۰)
بَلْ کَذَّبُوا بِالسَّاعَةِ ۖ وَ أَعْتَدْنَا لِمَن کَذَّبَ بِالسَّاعَةِ سَعِیرً‌ا ﴿١١﴾
نه! بلکه آنها رستاخیز را دروغ خواندند و براى هر کس که رستاخیز را دروغ خواند آتش سوزان آماده کرده‌ایم (۱۱)
إِذَا رَ‌أَتْهُم مِّن مَّکَانٍ بَعِیدٍ سَمِعُوا لَهَا تَغَیُّظًا وَ زَفِیرً‌ا ﴿١٢﴾
چون دوزخ از فاصله‌اى دور آنان را ببیند خشم و خروشى از آن مى‌شنوند (۱۲)
وَ إِذَا أُلْقُوا مِنْهَا مَکَانًا ضَیِّقًا مُّقَرَّ‌نِینَ دَعَوْا هُنَالِکَ ثُبُورً‌ا ﴿١٣﴾
و چون آنان را در تنگنایى از آن به زنجیر کشیده بیندازند آنجاست که مرگ خود را مى‌خواهند (۱۳)
لَّا تَدْعُوا الْیَوْمَ ثُبُورً‌ا وَاحِدًا وَ ادْعُوا ثُبُورً‌ا کَثِیرً‌ا ﴿١٤﴾
امروز یک بار هلاک خود را مخواهید و بسیار هلاک خود را بخواهید (۱۴)
قُلْ أَذَٰلِکَ خَیْرٌ أَمْ جَنَّةُ الْخُلْدِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ ۚ کَانَتْ لَهُمْ جَزَاءً وَ مَصِیرً‌ا ﴿١٥﴾
بگو: آیا این عقوبت بهتر است یا بهشت جاویدان که به پرهیزگاران وعده داده شده است که پاداش و سرانجام آنان است؟ (۱۵)
لَّهُمْ فِیهَا مَا یَشَاءُونَ خَالِدِینَ ۚ کَانَ عَلَىٰ رَ‌بِّکَ وَعْدًا مَّسْئُولًا ﴿١٦﴾
جاودانه هر چه بخواهند در آنجا دارند پروردگار تو مسؤول تحقق این وعده است (۱۶)
وَ یَوْمَ یَحْشُرُ‌هُمْ وَ مَا یَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ فَیَقُولُ أَأَنتُمْ أَضْلَلْتُمْ عِبَادِی هَـٰؤُلَاءِ أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِیلَ ﴿١٧﴾
و روزى که آنان را با آنچه به جاى خدا مى‌پرستند محشور مى‌کند، پس مى‌فرماید: آیا شما این بندگان مرا به بیراهه کشاندید یا خود گمراه شدند؟ (۱۷)
قَالُوا سُبْحَانَکَ مَا کَانَ یَنبَغِی لَنَا أَن نَّتَّخِذَ مِن دُونِکَ مِنْ أَوْلِیَاءَ وَلَـٰکِن مَّتَّعْتَهُمْ وَ آبَاءَهُمْ حَتَّىٰ نَسُوا الذِّکْرَ وَ کَانُوا قَوْمًا بُورً‌ا ﴿١٨﴾
مى‌گویند: منزهى تو، ما را نسزد که جز تو دوستى براى خود بگیریم ولى تو آنان و پدرانشان را برخوردار کردى تا آنجا که یاد تو را فراموش کردند و گروهى هلاک‌شده بودند (۱۸)
فَقَدْ کَذَّبُوکُم بِمَا تَقُولُونَ فَمَا تَسْتَطِیعُونَ صَرْ‌فًا وَلَا نَصْرً‌ا ۚ وَمَن یَظْلِم مِّنکُمْ نُذِقْهُ عَذَابًا کَبِیرً‌ا ﴿١٩﴾
قطعا خدایانتان در آنچه مى‌گفتید شما را تکذیب کردند؛ در نتیجه نه مى‌توانید عذاب را از خود دفع کنید و نه خود را یارى نمایید و هر کس از شما شرک ورزد عذابى سهمگین به او مى‌چشانیم (۱۹)
وَ مَا أَرْ‌سَلْنَا قَبْلَکَ مِنَ الْمُرْ‌سَلِینَ إِلَّا إِنَّهُمْ لَیَأْکُلُونَ الطَّعَامَ وَ یَمْشُونَ فِی الْأَسْوَاقِ ۗ وَ جَعَلْنَا بَعْضَکُمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً أَتَصْبِرُ‌ونَ ۗ وَ کَانَ رَ‌بُّکَ بَصِیرً‌ا ﴿٢٠﴾
و پیش از تو پیامبران خود را نفرستادیم جز اینکه آنان نیز غذا مى‌خوردند و در بازار‌ها راه مى‌رفتند و برخى از شما را براى برخى دیگر وسیله آزمایش قرار دادیم آیا شکیبایى مى‌کنید؟ و پروردگار تو همواره بیناست (۲۰)
وَ قَالَ الَّذِینَ لَا یَرْ‌جُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَیْنَا الْمَلَائِکَةُ أَوْ نَرَ‌ىٰ رَ‌بَّنَا ۗ لَقَدِ اسْتَکْبَرُ‌وا فِی أَنفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا کَبِیرً‌ا ﴿٢١﴾
و کسانى که به لقاى ما امید ندارند، گفتند: چرا فرشتگان بر ما نازل نشدند یا پروردگارمان را نمى‌بینیم؟ قطعا در مورد خود تکبر ورزیدند و سخت سرکشى کردند (۲۱)
یَوْمَ یَرَ‌وْنَ الْمَلَائِکَةَ لَا بُشْرَ‌ىٰ یَوْمَئِذٍ لِّلْمُجْرِ‌مِینَ وَ یَقُولُونَ حِجْرً‌ا مَّحْجُورً‌ا ﴿٢٢﴾
روزى که فرشتگان را ببینند آن روز براى گناهکاران بشارتى نیست و مى‌گویند: دور و ممنوع آید از رحمت خدا (۲۲)
وَ قَدِمْنَا إِلَىٰ مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَّنثُورً‌ا ﴿٢٣﴾
و به هر گونه کارى که کرده‌اند مى‌پردازیم و آن را چون گَردى پراکنده مى‌سازیم (۲۳)
أَصْحَابُ الْجَنَّةِ یَوْمَئِذٍ خَیْرٌ مُّسْتَقَرًّ‌ا وَ أَحْسَنُ مَقِیلًا ﴿٢٤﴾
آن روز جایگاه اهل بهشت بهتر و استراحتگاهشان نیکوتر است (۲۴)
وَ یَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَ نُزِّلَ الْمَلَائِکَةُ تَنزِیلًا ﴿٢٥﴾
و روزى که آسمان با ابرى سپید از هم مى‌شکافد و فرشتگان نزول یابند! (۲۵)
الْمُلْکُ یَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّ‌حْمَـٰنِ ۚ وَکَانَ یَوْمًا عَلَى الْکَافِرِ‌ینَ عَسِیرً‌ا ﴿٢٦﴾
آن روز فرمانروایى بحق از آن خداى رحمان است و روزى است که بر کافران بسى دشوار است (۲۶)
وَ یَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَىٰ یَدَیْهِ یَقُولُ یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّ‌سُولِ سَبِیلًا ﴿٢٧﴾
و روزى است که ستمکار دستهاى خود را مى‌گزد و مى‌گوید: اى کاش با پیامبر راهى برمى‌گرفتم (۲۷)
یَا وَیْلَتَىٰ لَیْتَنِی لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِیلًا ﴿٢٨﴾
اى واى، کاش فلانى را دوست خود نگرفته بودم (۲۸)
لَّقَدْ أَضَلَّنِی عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِی ۗ وَ کَانَ الشَّیْطَانُ لِلْإِنسَانِ خَذُولًا ﴿٢٩﴾
او بود که مرا به گمراهى کشانید پس از آنکه قرآن به من رسیده بود و شیطان همواره فروگذارنده انسان است (۲۹)
وَ قَالَ الرَّ‌سُولُ یَا رَ‌بِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَـٰذَا الْقُرْ‌آنَ مَهْجُورً‌ا ﴿٣٠﴾
و پیامبر خدا گفت: پروردگارا، قوم من این قرآن را رها کردند (۳۰)
وَ کَذَٰلِکَ جَعَلْنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا مِّنَ الْمُجْرِ‌مِینَ ۗ وَ کَفَىٰ بِرَ‌بِّکَ هَادِیًا وَ نَصِیرً‌ا ﴿٣١﴾
و این گونه براى هر پیامبرى دشمنى از گناهکاران قرار دادیم و همین بس که پروردگارت راهبر و یاور توست (۳۱)
وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَیْهِ الْقُرْ‌آنُ جُمْلَةً وَاحِدَةً ۚ کَذَٰلِکَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤَادَکَ ۖ وَرَ‌تَّلْنَاهُ تَرْ‌تِیلًا ﴿٣٢﴾
و کسانى که کافر شدند، گفتند: چرا قرآن یکجا بر او نازل نشده است؟ این گونه ما آن را به تدریج نازل کردیم تا قلبت را به وسیله آن استوار گردانیم و آن را به آرامى بر تو خواندیم (۳۲)
وَ لَا یَأْتُونَکَ بِمَثَلٍ إِلَّا جِئْنَاکَ بِالْحَقِّ وَ أَحْسَنَ تَفْسِیرً‌ا ﴿٣٣﴾
و براى تو مثلى نیاوردند مگر آنکه ما حق را با نیکوترین بیان براى تو آوردیم (۳۳)
الَّذِینَ یُحْشَرُ‌ونَ عَلَىٰ وُجُوهِهِمْ إِلَىٰ جَهَنَّمَ أُولَـٰئِکَ شَرٌّ مَّکَانًا وَأَضَلُّ سَبِیلًا ﴿٣٤﴾
کسانى که به رو درافتاده به سوى جهنم رانده مى‌شوند آنان بدترین جاى و گم‌ترین راه را دارند (۳۴)
وَ لَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَ جَعَلْنَا مَعَهُ أَخَاهُ هَارُ‌ونَ وَزِیرً‌ا ﴿٣٥﴾
و به یقین ما به موسى کتاب آسمانى عطا کردیم و برادرش هارون را همراه او دستیارش گردانیدیم (۳۵)
فَقُلْنَا اذْهَبَا إِلَى الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا فَدَمَّرْ‌نَاهُمْ تَدْمِیرً‌ا ﴿٣٦﴾
پس گفتیم: هر دو به سوى قومى که نشانه‌هاى ما را به دروغ گرفتند بروید پس ما آنان را به سختى هلاک نمودیم (۳۶)
وَ قَوْمَ نُوحٍ لَّمَّا کَذَّبُوا الرُّ‌سُلَ أَغْرَ‌قْنَاهُمْ وَ جَعَلْنَاهُمْ لِلنَّاسِ آیَةً ۖ وَ أَعْتَدْنَا لِلظَّالِمِینَ عَذَابًا أَلِیمًا ﴿٣٧﴾
و قوم نوح را آنگاه که پیامبران خدا را تکذیب کردند غرقشان ساختیم و آنان را براى همه مردم عبرتى گردانیدیم و براى ستمکاران عذابى پر درد آماده کرده‌ایم (۳۷)
وَ عَادًا وَ ثَمُودَ وَ أَصْحَابَ الرَّ‌سِّ وَ قُرُ‌ونًا بَیْنَ ذَٰلِکَ کَثِیرً‌ا ﴿٣٨﴾
و نیز عادیان و ثمودیان و اصحاب رس و نسلهاى بسیارى میان این جماعتها را هلاک کردیم (۳۸)
وَ کُلًّا ضَرَ‌بْنَا لَهُ الْأَمْثَالَ ۖ وَ کُلًّا تَبَّرْ‌نَا تَتْبِیرً‌ا ﴿٣٩﴾
و براى همه آنان مثلها زدیم و همه را زیر و زبر کردیم (۳۹)
وَ لَقَدْ أَتَوْا عَلَى الْقَرْ‌یَةِ الَّتِی أُمْطِرَ‌تْ مَطَرَ السَّوْءِ ۚ أَفَلَمْ یَکُونُوا یَرَ‌وْنَهَا ۚ بَلْ کَانُوا لَا یَرْ‌جُونَ نُشُورً‌ا ﴿٤٠﴾
و قطعا بر شهرى که باران بلا بر آن بارانده شد گذشته‌اند؛ مگر آن را ندیده‌اند؟ چرا ولى امید به زنده‌شدن ندارند (۴۰)
وَ إِذَا رَ‌أَوْکَ إِن یَتَّخِذُونَکَ إِلَّا هُزُوًا أَهَـٰذَا الَّذِی بَعَثَ اللَّـهُ رَ‌سُولًا ﴿٤١﴾
و چون تو را ببینند جز به ریشخندت نگیرند که: آیا این همان کسى است که خدا او را به رسالت فرستاده است؟ (۴۱)
إِن کَادَ لَیُضِلُّنَا عَنْ آلِهَتِنَا لَوْلَا أَن صَبَرْ‌نَا عَلَیْهَا ۚ وَ سَوْفَ یَعْلَمُونَ حِینَ یَرَ‌وْنَ الْعَذَابَ مَنْ أَضَلُّ سَبِیلًا ﴿٤٢﴾
چیزى نمانده بود که ما را از خدایانمان اگر بر آن ایستادگى نمى‌کردیم منحرف کند و هنگامى که عذاب را مى‌بینند به زودى خواهند دانست چه کسى گمراه‌تر است (۴۲)
أَرَ‌أَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَـٰهَهُ هَوَاهُ أَفَأَنتَ تَکُونُ عَلَیْهِ وَکِیلًا ﴿٤٣﴾
آیا آن کس که هواى نفس خود را معبود خویش گرفته است دیدى؟ آیا مى‌توانى ضامن او باشى؟ (۴۳)
أَمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَکْثَرَ‌هُمْ یَسْمَعُونَ أَوْ یَعْقِلُونَ ۚ إِنْ هُمْ إِلَّا کَالْأَنْعَامِ ۖ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِیلًا ﴿٤٤﴾
یا گمان دارى که بیشترشان مى‌شنوند یا مى‌اندیشند؟ آنان جز مانند ستوران نیستند بلکه گمراه‌ترند (۴۴)
أَلَمْ تَرَ إِلَىٰ رَ‌بِّکَ کَیْفَ مَدَّ الظِّلَّ وَ لَوْ شَاءَ لَجَعَلَهُ سَاکِنًا ثُمَّ جَعَلْنَا الشَّمْسَ عَلَیْهِ دَلِیلًا ﴿٤٥﴾
آیا ندیده‌اى که پروردگارت چگونه سایه را گسترده است؟ و اگر مى‌خواست آن را ساکن قرار مى‌داد آنگاه خورشید را بر آن دلیل گردانیدیم (۴۵)
ثُمَّ قَبَضْنَاهُ إِلَیْنَا قَبْضًا یَسِیرً‌ا ﴿٤٦﴾
سپس آن سایه را اندک اندک به سوى خود بازمى‌گیریم (۴۶)
وَ هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ اللَّیْلَ لِبَاسًا وَ النَّوْمَ سُبَاتًا وَ جَعَلَ النَّهَارَ نُشُورً‌ا ﴿٤٧﴾
و اوست کسى که شب را براى شما پوششى قرار داد و خواب را مایه آرامشى و روز را زمان برخاستن شما گردانید (۴۷)
وَ هُوَ الَّذِی أَرْ‌سَلَ الرِّ‌یَاحَ بُشْرً‌ا بَیْنَ یَدَیْ رَ‌حْمَتِهِ ۚ وَ أَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورً‌ا ﴿٤٨﴾
و اوست آن کس که باد‌ها را نویدى پیشاپیش رحمت خویش باران فرستاد و از آسمان آبى پاک فرود آوردیم (۴۸)
لِّنُحْیِیَ بِهِ بَلْدَةً مَّیْتًا وَ نُسْقِیَهُ مِمَّا خَلَقْنَا أَنْعَامًا وَ أَنَاسِیَّ کَثِیرً‌ا ﴿٤٩﴾
تا به وسیله آن سرزمینى پژمرده را زنده گردانیم و آن را به آنچه خلق کرده‌ایم از دام‌ها و انسانهاى بسیار بنوشانیم (۴۹)
وَ لَقَدْ صَرَّ‌فْنَاهُ بَیْنَهُمْ لِیَذَّکَّرُ‌وا فَأَبَىٰ أَکْثَرُ النَّاسِ إِلَّا کُفُورً‌ا ﴿٥٠﴾
و قطعا آن پند را میان آنان گوناگون ساختیم تا توجه پیدا کنند ولى بیشتر مردم جز ناسپاسى نخواستند (۵۰)
وَ لَوْ شِئْنَا لَبَعَثْنَا فِی کُلِّ قَرْ‌یَةٍ نَّذِیرً‌ا ﴿٥١﴾
و اگر مى‌خواستیم قطعا در هر شهرى هشدار دهنده‌اى برمى‌انگیختیم (۵۱)
فَلَا تُطِعِ الْکَافِرِ‌ینَ وَ جَاهِدْهُم بِهِ جِهَادًا کَبِیرً‌ا ﴿٥٢﴾
پس از کافران اطاعت مکن و با الهام گرفتن از قرآن با آنان به جهادى بزرگ بپرداز (۵۲)
وَ هُوَ الَّذِی مَرَ‌جَ الْبَحْرَ‌یْنِ هَـٰذَا عَذْبٌ فُرَ‌اتٌ وَ هَـٰذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَ جَعَلَ بَیْنَهُمَا بَرْ‌زَخًا وَ حِجْرً‌ا مَّحْجُورً‌ا ﴿٥٣﴾
و اوست کسى که دو دریا را موج‌زنان به سوى هم روان کرد: این یکى شیرین و گوارا و آن یکى شور و تلخ است و میان آن دو مانع و حریمى استوار قرار داد (۵۳)
وَ هُوَ الَّذِی خَلَقَ مِنَ الْمَاءِ بَشَرً‌ا فَجَعَلَهُ نَسَبًا وَصِهْرً‌ا ۗ وَ کَانَ رَ‌بُّکَ قَدِیرً‌ا ﴿٥٤﴾
و اوست کسى که از آب، بشرى آفرید و او را داراى خویشاوندى نسبى و دامادى قرار داد و پروردگار تو همواره تواناست (۵۴)
وَ یَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ مَا لَا یَنفَعُهُمْ وَ لَا یَضُرُّ‌هُمْ ۗ وَ کَانَ الْکَافِرُ عَلَىٰ رَ‌بِّهِ ظَهِیرً‌ا ﴿٥٥﴾
و غیر از خدا چیزى را مى‌پرستند که نه سودشان مى‌دهد و نه زیانشان مى‌رساند و کافر همواره در برابر پروردگار خود همپشت شیطان است (۵۵)
وَ مَا أَرْ‌سَلْنَاکَ إِلَّا مُبَشِّرً‌ا وَ نَذِیرً‌ا ﴿٥٦﴾
و تو را جز بشارتگر و بیم‌دهنده نفرستادیم (۵۶)
قُلْ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَاءَ أَن یَتَّخِذَ إِلَىٰ رَ‌بِّهِ سَبِیلًا ﴿٥٧﴾
بگو: بر این رسالت اجرى از شما طلب نمى‌کنم جز اینکه هر کس بخواهد راهى به سوى پروردگارش در پیش گیرد (۵۷)
وَ تَوَکَّلْ عَلَى الْحَیِّ الَّذِی لَا یَمُوتُ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِهِ ۚ وَ کَفَىٰ بِهِ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِیرً‌ا ﴿٥٨﴾
و بر آن زنده که نمى‌میرد توکل کن و به ستایش او تسبیح گوى و همین بس که او به گناهان بندگانش آگاه است (۵۸)
الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْ‌شِ ۚ الرَّ‌حْمَـٰنُ فَاسْأَلْ بِهِ خَبِیرً‌ا ﴿٥٩﴾
همان کسى که آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش روز آفرید آنگاه بر عرش استیلا یافت رحمتگر عام اوست در باره وى از خبره‌اى بپرس که مى‌داند (۵۹)
وَ إِذَا قِیلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّ‌حْمَـٰنِ قَالُوا وَ مَا الرَّ‌حْمَـٰنُ أَنَسْجُدُ لِمَا تَأْمُرُ‌نَا وَ زَادَهُمْ نُفُورً‌ا ۩ ﴿٦٠﴾
و چون به آنان گفته شود: خداى رحمان را سجده کنید مى‌گویند: رحمان چیست؟ آیا براى چیزى که ما را بدان فرمان مى‌دهى سجده کنیم؟ و بر رمیدنشان مى‌افزاید (۶۰)
تَبَارَ‌کَ الَّذِی جَعَلَ فِی السَّمَاءِ بُرُ‌وجًا وَجَعَلَ فِیهَا سِرَ‌اجًا وَقَمَرً‌ا مُّنِیرً‌ا ﴿٦١﴾
فرخنده و بزرگوار است آن کسى که در آسمان برجهایى نهاد و در آن چراغ و ماهى نوربخش قرار داد (۶۱)
وَ هُوَ الَّذِی جَعَلَ اللَّیْلَ وَ النَّهَارَ خِلْفَةً لِّمَنْ أَرَ‌ادَ أَن یَذَّکَّرَ أَوْ أَرَ‌ادَ شُکُورً‌ا ﴿٦٢﴾
و اوست کسى که براى هر کس که بخواهد عبرت گیرد یا بخواهد سپاسگزارى نماید شب و روز را جانشین یکدیگر گردانید (۶۲)
وَ عِبَادُ الرَّ‌حْمَـٰنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْ‌ضِ هَوْنًا وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا ﴿٦٣﴾
و بندگان خداى رحمان کسانى‌اند که روى زمین به نرمى گام برمى‌دارند و چون نادانان ایشان را طرف خطاب قرار دهند به ملایمت پاسخ مى‌دهند (۶۳)
وَ الَّذِینَ یَبِیتُونَ لِرَ‌بِّهِمْ سُجَّدًا وَ قِیَامًا ﴿٦٤﴾
و آنانند که در حال سجده یا ایستاده شب را به روز مى‌آورند (۶۴)
وَ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَ‌بَّنَا اصْرِ‌فْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ ۖ إِنَّ عَذَابَهَا کَانَ غَرَ‌امًا ﴿٦٥﴾
و کسانى‌اند که مى‌گویند: پروردگارا عذاب جهنم را از ما بازگردان که عذابش سخت و دایمى است (۶۵)
إِنَّهَا سَاءَتْ مُسْتَقَرًّ‌ا وَ مُقَامًا ﴿٦٦﴾
و در حقیقت آن بد قرارگاه و جایگاهى است (۶۶)
وَ الَّذِینَ إِذَا أَنفَقُوا لَمْ یُسْرِ‌فُوا وَ لَمْ یَقْتُرُ‌وا وَ کَانَ بَیْنَ ذَٰلِکَ قَوَامًا ﴿٦٧﴾
و کسانى‌اند که، چون انفاق کنند نه ولخرجى مى‌کنند و نه تنگ مى‌گیرند و میان این دو روش حد وسط را برمى‌گزینند (۶۷)
وَ الَّذِینَ لَا یَدْعُونَ مَعَ اللَّـهِ إِلَـٰهًا آخَرَ وَ لَا یَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّ‌مَ اللَّـهُ إِلَّا بِالْحَقِّ وَ لَا یَزْنُونَ ۚ وَ مَن یَفْعَلْ ذَٰلِکَ یَلْقَ أَثَامًا ﴿٦٨﴾
و کسانى‌اند که با خدا معبودى دیگر نمى‌خوانند و کسى را که خدا خونش را حرام کرده است جز به حق نمى‌کشند و زنا نمى‌کنند و هر کس این‌ها را انجام دهد سزایش را دریافت خواهد کرد (۶۸)
یُضَاعَفْ لَهُ الْعَذَابُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ یَخْلُدْ فِیهِ مُهَانًا ﴿٦٩﴾
براى او در روز قیامت عذاب دو چندان مى‌شود و پیوسته در آن خوار مى‌ماند (۶۹)
إِلَّا مَن تَابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُولَـٰئِکَ یُبَدِّلُ اللَّـهُ سَیِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ ۗ وَ کَانَ اللَّـهُ غَفُورً‌ا رَّ‌حِیمًا ﴿٧٠﴾
مگر کسى که توبه کند و ایمان آورد و کار شایسته کند. پس خداوند بدیهایشان را به نیکی‌ها تبدیل مى‌کند و خدا همواره آمرزنده مهربان است (۷۰)
وَ مَن تَابَ وَ عَمِلَ صَالِحًا فَإِنَّهُ یَتُوبُ إِلَى اللَّـهِ مَتَابًا ﴿٧١﴾
و هر کس توبه کند و کار شایسته انجام دهد در حقیقت به سوى خدا بازمى‌گردد (۷۱)
وَ الَّذِینَ لَا یَشْهَدُونَ الزُّورَ وَ إِذَا مَرُّ‌وا بِاللَّغْوِ مَرُّ‌وا کِرَ‌امًا ﴿٧٢﴾
و کسانى‌اند که گواهى دروغ نمى‌دهند و چون بر لغو بگذرند با بزرگوارى مى‌گذرند (۷۲)
وَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُ‌وا بِآیَاتِ رَ‌بِّهِمْ لَمْ یَخِرُّ‌وا عَلَیْهَا صُمًّا وَ عُمْیَانًا ﴿٧٣﴾
و کسانى‌اند که چون به آیات پروردگارشان تذکر داده شوند کر و کور روى آن نمى‌افتند (۷۳)
وَ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَ‌بَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَ ذُرِّ‌یَّاتِنَا قُرَّ‌ةَ أَعْیُنٍ وَ اجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِینَ إِمَامًا ﴿٧٤﴾
و کسانى‌اند که مى‌گویند: پروردگارا، به ما از همسران و فرزندانمان آن ده که مایه روشنى چشمان ما باشد و ما را پیشواى پرهیزگاران گردان (۷۴)
أُولَـٰئِکَ یُجْزَوْنَ الْغُرْ‌فَةَ بِمَا صَبَرُ‌وا وَ یُلَقَّوْنَ فِیهَا تَحِیَّةً وَ سَلَامًا ﴿٧٥﴾
اینانند که به پاس آنکه صبر کردند غرفه هاى بهشت را پاداش خواهند یافت و در آنجا با سلام و درود مواجه خواهند شد (۷۵)
خَالِدِینَ فِیهَا ۚ حَسُنَتْ مُسْتَقَرًّ‌ا وَ مُقَامًا ﴿٧٦﴾
در آنجا جاودانه خواهند ماند چه خوش قرارگاه و مقامى! (۷۶)
قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَ‌بِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ ۖ فَقَدْ کَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ یَکُونُ لِزَامًا ﴿٧٧﴾
بگو: اگر دعاى شما نباشد پروردگارم هیچ اعتنایى به شما نمى‌کند در حقیقت شما به تکذیب پرداخته‌اید و به زودى عذاب بر شما لازم خواهد شد (۷۷)
انتهای پیام/