به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، هنرمندان صنایع دستی و هنرهای سنتی کشورمان، برخی شان به حساب شغل آبا و اجدادی و ذوق خانوادگی به این جرگه پیوستند، برخی دست سرنوشت و اتفاق زلفشان را گره زده به زلف زیبا و ظریف هنر. قسم سومی هم، اما هستند که یک تعهد، میهن دوستی و دلسوزی برای این آب و خاک آن‌ها را کشانده به وادی هنر؛ مثل سیدحامد شکرگزار؛ هنرمند ۳۳ ساله تبریزی که در کار ظریف شیشه گری است و می‌گوید فشار تحریم‌ها و وارد نشدن کالا‌های موردنیازش، او را به عرصه تولید مستقیم کالا‌های ایرانی سوق داده است.
شیشه گری هنر شکل دادن به شیشه است؛ شیشه‌ای که با دمیدن عاشقانه کارگر به مذاب داخل کوره‌ها جان می‌گیرد و پس از طی مراحل مختلف به بلوری با اشکال زیبا و چشم نواز تبدیل می‌شود؛ اشکالی که حالا نشسته اند جای ظروف شیشه‌ای و کریستالی وارداتی مغازه شکرگزار.
اول فروشنده محصولات خارجی بودم
این هنرمند تبریزی دراین باره می‌گوید: قبل از این که وارد ساخت کالا‌های بلوری و شیشه‌ای بشوم، فروشنده ظروف بلوری و کریستالی وارداتی بودم؛ به مدت ده سال و تا سال ۹۱ که به فکر تزئینات بلور و ایجاد تراش و رنگ کاری روی اجناس وارداتی افتادم. این کار را با کمک چهار نفر در کارگاه کوچکی آغاز کردم و با خرید مواد اولیه لازم از شرکت‌های دیگر روی اجناس وارداتی تزئیناتی اعم از تراش و رنگ و لعاب و ... انجام می‌دادم و می‌فروختم.
این روند ادامه داشت تا حدود سال ۹۴ که با افزایش تحریم‌ها عملا واردات کالا بسیار محدود شد و جنس خام ما یعنی همان کالا‌های وارداتی در بازار نایاب شد.
این تحریم‌های کار آفرین
تحریم‌ها اگر هر کارآفرین و تولیدکننده‌ای را از ادامه کار و تولید منصرف کرد، شکرگزار را مصمم‌تر کرد؛ اصلا ذهنش را باز و قوه خلاقیتش را شکوفا کرد، آنقدر که پس از یک دوره کوتاه رنج و سختی، به فکر راه اندازی کوره مذاب باشد و جذب استادکارانی از ترکیه تا عملا شیوه ساخت ظروف بلوری به سبک اروپایی را در تبریز، آن هم با کیفیت بسیار مرغوب که بتواند با کالا‌های مشابه خارجی و صاحب برند رقابت کند، بومی سازی کند. هنرمند تبریزی دراین خصوص هم باید موانع متعددی را از پیش روی خود برمی داشت: «اواسط آموزش با فشار برخی مسؤولان استانی مجبور شدیم استادکاران خارجی را اخراج کنیم که این عمل به بیکار شدن ۱۷ کارگر و نیمه تمام ماندن آموزش بخش مجسمه سازی و خاک خوردن تجهیزات خریداری شده در گوشه کارگاه منجر شد. بااین حال حداقل توانستیم با تولید کالا‌های باکیفیت، جلوی واردات ظروف بلوری و کریستالی خارجی را بگیریم و گامی مهم در حفظ خروج ارز از کشورمان برداریم و با جذب نیروی کار سهمی هرچند ناچیز در اشتغال زایی جامعه داشته باشیم.» کار و تولید آن هم در این شرایط سخت اقتصادی و کاهش قدرت خرید مردم و نبود بازار فروش، قطعا سود و صرفه اقتصادی که ندارد، شاید زیان و ضرر هم داشته باشد؛ چیزی که هنرمند تبریزی هم به آن اشاره می‌کند: «زمانی که در کار واردات و فروش محصولات خارجی بودیم سود بیشتری نصیبمان می‌شد، اما هیچ لذتی گواراتر و شیرین‌تر از تولید و فروش ظروف و کالا‌های دست ساز داخلی که بابت ساختشان ساعت‌ها پشت کوره می‌ایستی و عرق می‌ریزی نیست.»
برکت کارگری
می‌گویند کارگری و عرق ریزی برای نان حلال برکت می‌آورد؛ مصداقش شکرگزار است که کار تولیدی اش را در سختی و بدون سود کنار کوره‌های پرحرارت کارگاهش با ۲۵ نفر آغاز کرد و اکنون پس از گذشت چهار سال، بیش از ۷۰ نفر به صورت مستقیم از گرمای کوره‌ها امرار معاش می‌کنند و بیش از ۵۰۰ نفر نیز در قالب فروشنده در مراکز تجاری مشغول فعالند.
هنوز، اما دغدغه‌های زیادی برای این جوان تولیدکننده تبریزی باقی است و آن اعتماد نداشتن مردم به کالا‌های داخلی است که شکرگزار دلیلش را نبود آگاهی کامل نسبت به این تولیدات می‌داند: «هرچند متاسفانه برخی تولیدکنندگان با تولید اجناس درجه ۲ و ۳ تاحدودی در سلب اعتماد مشتریان دخالت دارند، ولی این که گناه برخی تولیدکنندگان را به پای بقیه بنویسند، کار درستی نیست. برخی تولیدکنندگان واقعا اجناسی به بازار عرضه می‌کنند که از نظر کیفیت حرفی برای گفتن دارند. کافی است اطلاعاتی که به مردم داده می‌شود درست باشد و مصرف کننده جنس مورد نیازش را بشناسد. مثلا بداند فقط برند مطرح نیست و کیفیت و ظرافت است که حرف اول را می‌زند و مردم می‌توانند روی این ویژگی‌ها تمرکز کنند. هنرمند تبریزی اشارتی هم به مواد اولیه دارد که این روز‌ها قیمتش رکورد می‌زند و همین طور بالا می‌رود: «کشور ما از نظر تامین مواد اولیه لازم مشکل چندانی ندارد و عناصر مختلف به وفور در کشور ما یافت می‌شود. بیشتر مواد اولیه مورد نیاز ظروف کارخانه ما داخلی است و تنها برخی مواد و عناصر را از کشور‌های دیگر تهیه می‌کنیم که متاسفانه در بحث انتقال ارز و نیز واردات بخش کوچکی از مواد اولیه با مشکل مواجه هستیم.»
مسؤولان هم ورود کنند
و البته بازار فروش هم که این روز‌ها دغدغه همه صنعتگران و تولیدکنندگان صنایع دستی است، جایی در سخنان هنرمند تبریزی دارد: «بازار داخلی یکی از بازار‌های مهم برای کالا‌های تولیدی است و اگرچه تولیدات ما از طریق تهران به برخی کشور‌های همسایه، چون عراق، امارات و ... صادر می‌شود، اما بخش اعظم کالا‌های تولیدی ما به استان‌های دیگر، چون اصفهان، فارس، قم، خراسان، تهران و ... فرستاده می‌شود و در صورت حمایت دولت و افزایش میزان تولید، نه تنها زمینه اشتغال ۵۰۰ جوان جویای کار را فراهم می‌کنیم بلکه می‌توانیم طیف وسیعی از متقاضیان خارجی را مصرف کننده کالا‌های تولیدی خود بکنیم.» به نظر این هنرمند جوان و خوش ذوق، نوع نگرش
نه چندان صحیح مسؤولان به
صنایع دستی یکی از بزرگ‌ترین معضلات کشور ماست، چراکه به گفته وی امروزه مسؤولان اغلب کشور‌های جهان به این نتیجه رسیده اند که برای رهایی از پدیده بیکاری و نیز توسعه اقتصادی کشور و نیز جذب گردشگر، باید به مقوله صنایع دستی توجهی ویژه داشته باشند. برای همین بیشتر کشورها، چون هند و چین بابهره گیری از نیروی انسانی خود در این زمینه یکه تازی کرده و تقریبا کل بازار دنیا را با محصولات دستی خود قبضه کرده‌اند. کاری که ما هم می‌توانیم و باید انجام دهیم و این کار میسر نمی‌شود مگر در سایه حمایت از کارفرمایانی که می‌خواهند با مشکلات کارگری دست و پنجه نرم کنند، اما چاره اش، یعنی چاره رقابت با تولیدکنندگان خارجی، پایین نگه داشتن قیمت پایه محصولات تولیدی، در کنار تولید محصولات مرغوب و با کیفیت و مشتری پسند است که اگر با این حربه جلوی رقبا نایستیم، خواه ناخواه از گردونه تولید و رقابت جهانی کنار زده خواهیم شد.
منبع: روزنامه جام جم
انتهای پیام/