او با اشاره به نقش امام علی (ع) در پیشبرد اهداف اسلام تا به ثمر رسیدن نظام اسلامی، افزود: شیخ سلیمان حنفی در کتاب ینابیع المودّه جلد ۱ صفحه ۷۹، از امام سجاد (ع) نقل می‌کند که ایشان می‌فرماید نخستین کسی که جان خود را در راه رضای الهی، جهت حراست جان پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم بنمایش گذاشت علی بن ابیطالب علیه السلام بود.
عبیات با بیان اینکه، پیامبر اسلام (ص) در سال دهم بعثت در مکّه بزرگترین حامی و مدافع خویش ابوطالب را از دست داد، اظهار کرد: در آن روز‌های سخت برای پیامبر (ص) که بیش از چند روز از مرگ عمویش ابوطالب نگذشته بود، که خدیجه (س) نیز که در تمام مواقع از بذل جان و مال در پیشبرد هدف مقدّس پیامبر (ص) دریغ نمی‌داشت، چشم از جهان پوشید.
این پژوهشگر تاریخ اسلام با بیان اینکه درگذشت دو این حامی مهم موجب شد تا جو خفقان قریش بر پیامبر (ص) روز به روز گسترده‌تر شود، بیان داشت: سران قریش در سال سیزدهم بعثت، در یک شورای مخفیانه تصمیم گرفتند که ندای توحید را با زندانی کردن و کشتن و یا تبعید نمودن پیامبر اسلام (ص) خاموش سازند.
محمدرضا سلمانی عبیات، با بیان این نکته که خداوند متعال تصمیم آن‌ها را در آیه ۳۰ سوره انفال به پیامبر (ص) اعلام کرده است، ادامه داد: خداوند بزرگ در این آیه می‌فرماید، زمانی که مشرکان (مکّه) نقشه می‌کشیدند که تو را به زندان بیافکنند و یا به قتل رسانند و یا از مکّه خارج کنند و چاره می‌اندیشند و خداوند هم چاره جوئی و تدبیر می‌کند و او بهترین چاره جویان و مدبّران است.
او با اشاره به برنامه عملیاتی سران قریش برای مقابله با دین مبین اسلام، عنوان کرد: عاقبت سران قریش نظر دادند که از هر قبیله، فردی انتخاب گردد و همه این افراد نیمه شب به خانه حضرت محمّد (ص) وارد شوند و او را با شمشیر قطعه قطعه کرده و بکشند.
عبیات هدف قریش از اینگونه برنامه ریزی را به مقابله کشاندن بنی هاشم با همه قبایل قریش دانست و تصریح کرد: بنابر فرموده وحی پیامبر باید آن شب مکه را به مقصد یثرب ترک می‌کرد و در عین حال، نباید بستر ایشان خالی باقی می‌ماند و باید کسی در خوابگاه پیامبر ص بخوابد و جان خود را فدای او و اسلام و خدا کرده و مشرکان مسلّح را رهگیری کند.
این پژوهشگر تاریخی با بیان اینکه، امام علی (ع) با پذیرش این جایگاه و این جانفشانی بار دیگر ثابت کرد که از آغاز بعثت پروانه وار بر محور شمع فروزان رسالت همواره می‌چرخد، اذعان داشت: در آن شب افراد مسلّح قریش از تاریکی شب استفاده کرده، خانه وحی را به محاصره خود در آوردند و پیامبر خدا ص به علی علیه السلام دستور داد که در بستر او بخوابد و طبق آنچه که در تفسیر کشّاف جلد ۲ صفحه ۳۱۵ پارچه سبز رنگ «بُرد حضرمی» را که مخصوص پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم بود، روی خویش بکشد.
عبیات با اشاره به اینکه حضرت امیرالمؤمنین (ع) با کمال شجاعت و شهامت در آن شب سرنوشت ساز، بر بستر پیامبر (ص) خوابید و جانبازی خود را در راه پیامبر ص و دین مبین اسلام، عملاً به جهانیان ثابت کرد گفت: امام علی علیه السلام با این فداکاری بی‌نظیر خود، ملکوتیان را به حیرت واداشت، تا آنکه آیه ۲۰۷ از سوره بقره نازل گردید که فرموده وَ مَنَ النّاسِ مَنْ یشْری نَفْسَهُ ابْتِغاءِ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بَالعِبادِ برخی از مردم جان خود را برای خشنودی خدا می‌فروشند و خدا نسبت به بندگان خود مهربان است.
ثعلبی از ابن عبّاس، و حاکم نیشابوری از ابی سعید خدری و مالکی از احیاء العلوم غزالی و دیگران نقل می‌کنند که این آیه در شان "لیله المبیت"نازل شده است، اظهار کرد: سرانجام افراد مسلّح قریش با شمشیر‌های آخته بطور دسته جمعی به خانه پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم هجوم آوردند و ناگاه امام علی (ع) را با کمال شجاعت دیدند که از بستر پیامبر ص برخاست و برای دفاع آماده شد.
محمدرضا عبیات، لیله المبیت را نشانه‌ای تمام و کمال از اخلاص امام علی (ع) در راه استواری دین توصیف کرد و اظهار داشت: بنابر آنچه ابن اثیر در جلد ۲ صفحه ۱۰۳ آورده است، چون امام علی (ع) را در جای پیامبر (ص) دیدند خشم و غضب سراپای وجودشان را فرا گرفت، رو به علی کرده و گفتند: محمّد کجاست؟ امام علی علیه السلام فرمود: مگر او را به من سپرده بودید که از من می‌خواهید؟
انتهای پیام/گ