حسین بن علی مظهر عشق به خداست، چرا که برای اصلاح اُمت جدش در برابر ظلم قیام و همه چیزش را فدای دوست کرد و کربلایش بهشت زمینیان شد. در کربلای حسین، فرشتگان الهی، ریزش انسان‌های فاسد، خون‌ریز و اشقیاء را دیدند که چه بسیار بودند، از آن طرف رویش طرفداران اندک امام عشق، حسین بن علی علیه السلام را هم دیدند و مات و مبهوت جانفشانی خلیفه خدا بر روی زمین شدند. اصحاب امام آن‌چنان در راه عشق درخشیدند که عاشورا رویشی بزرگ، کم‌سابقه و فوق‌العاده را در تاریخ رقم زد. همان رویشی که نسل به نسل منتقل شد و ۱۴۰۰ سال بعد موجب پدیداری انقلاب اسلامی شد.
اما این حسین کیست که موجب رویش عظیم این نسل عاشورایی شده؟! حسینی که شنیدن نامش دل هر انسان آزاده و پاک فطرتی را می‌لرزاند، اشک‌ها جاری می‌کند و محبت‌اش را در دل همه می‌نشاند. وجود مقدس اباعبدالله(ع) برای خدا و نجات بشریت، از زن و فرزند و خانواده و یاران و همه دارایی‌اش گذشت، مظلومانه فدا شد تا دین بماند و این چنین است که بعد از این داغ جانسوز، عشق به حسین و اقامه عزای حسین پدید آمد تا مرهمی باشد بر دل‌های آتش گرفته که نه جغرافیا و مرز می‌شناسد، نه زن و مرد و پیر و جوان و کودک و حتی آئین و مذهب! و نسل به نسل این عشق منتقل می‌شود تا نسل عاشورایی به یاری قیام قائم آل محمد (ص) بشتابند...
