انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
اگه بعد از سفر اولش پول بقیه رو به افراد نیازمند میداد ثوابش بیشتر بود
در آن زمان کمیسیون حج در فرمانداری هر شهر منعقد می‌شد و ما برای صدور برگ صلاحیت تشرّف به حج تقاضا می‌کردیم و پس از موافقت کمیسیون، به شهربانی می‌رفتیم و تقاضای گذرنامه می‌کردیم و بعد از اخذ گذرنامه، به سفارت عربستان سعودی مراجعه می‌کردیم و ویزا می‌گرفتیم و از ایران با هواپیما و یا از عراق و ممالک دیگر از راه زمینی به جدّه می‌رفتیم.
از اصفهان با اتوبوس به تهران و از تهران به عراق می‌رفتیم، بعد از تشرّف یکی دو روزه به نجف اشرف و سامرا و کربلا و کاظمین که مجموع آن تقریبا هشت روز می‌شد، با یک شرکت به دمشق و از آن‌جا با هواپیما عازم جدّه می‌شدیم و طول سفر با برگشت به عراق، حدود ٤٠ روز بود و رسماً کاروانی در کار نبود بلکه گروهی از حمله‌دار‌ها چندین نفر را جمع می‌کردند و با گرفتن حق‌الزحمه از سیصد تا پانصد تومان، در طول سفر، وسایل حرکت و مسکن و دیگر خدمات را تعیین می‌کرد.
البته تهیه خوراک با خود حاجی بود. در اطراف مسجدالحرام، به‌خصوص در صفا و مروه، مغازه‌هایی بود که زائران از آن خرید می‌کردند؛ عمدتا از رومیزی‌های بافت خارج و یا رویه متکّا از همان جنس و روتختی‌هایی می‌آوردند. در مغازه‌های عطاری جمعیت بسیار بود و مردم دارو‌های سنّتی مثل روغن هندی و ... می‌خریدند و به عنوان سوغات می‌آوردند.
منبع: شهروند
انتهای پیام/