در نتیجه پایگاه امدادونجات این پارک باید در همه زمینه‌های امداد، از امداد هوایی گرفته تا امداد زمینی و امداد در رودخانه مهارت داشته باشند. همچنین این پایگاه، توانایی بسیار زیادی در یافتن افراد گمشده در کمترین زمان ممکن را دارد.
اکثر کوهنوردانی که در پارک ملی یوسمیتی آمریکا کوهنوردی می‌کنند، به‌خوبی با خطرات این ورزش آشنا هستند و تمهیدات ایمنی را به کار می‌گیرند، اما به‌طور معمول در این پارک سالانه ١٠٠ حادثه رخ می‌دهد. چه عواملی موجب این حوادث می‌شوند؟ چه عواملی می‌توانند مانع از رخ دادن این حوادث شوند؟ اساسا ورزش کوهنوردی تا چه اندازه خطرناک است؟
سازمان امدادونجات پارک یوسمیتی آمریکا در گزارشی با تحلیل حوادث این پارک از سال ١٩٧٥ تا ١٩٩٠ به این عوامل پرداخته است.
در طول این مدت ٥١ کوهنورد به دلیل آسیب‌های منجر به جراحت جان خود را از دست داده‌اند، بیش از دو برابر این تعداد آسیب‌های سخت دیده‌اند و چنانچه به‌سرعت به مراکز درمانی انتقال داده نمی‌شدند، جان خود را از دست می‌دادند، علاوه بر این حوادث جدی بسیار زیادی نظیر شکستن سر، پا و دست و حوادثی نظیر ضرب‌دیدگی در طول سال در این پارک رخ می‌دهد.
طبیعتا بسیاری از این آسیب‌ها ناشی از سقوط و شکستن دست، پا و قوزک پا بوده است. به نظر می‌رسد این‌ها خطرات معمول در ورزش کوهنوردی است. درعین‌حال این نوع حوادث، ٢٥درصد حوادث را تشکیل می‌دهند، ١٠درصد حوادث به دلیل سقوط سنگ، ٢٥درصد به دلیل رهاشدن از طناب و ٤٠درصد به دلیل اشتباه در استفاده از تجهیزات است.
تغییرات جوی نیز باعث مرگ برخی شده است؛ چهار نفر در طول این ١٥سال به دلیل گرمازدگی و از دست دادن آب بدن جان باخته‌اند و ٤٥ نفر دیگر نیز درصورتی که به‌سرعت به مراکز رسانده نمی‌شدند، جان خود را به دلیل سرمازدگی یا گرمازدگی از دست می‌دادند.
به‌طور معمول هر سال ٦٠ کوهنورد خودشان برای دریافت خدمات درمانی به کلینیک‌های مستقر در پارک مراجعه‌می‌کنند. جالب این‌جاست که بیشتر قربانیان پارک یوسمیتی از کوهنوردان باتجربه هستند. ٦٠درصد آن‌ها بیش از سه‌سال یا بیشتر کوهنوردی کرده و در سنگ‌نوردی‌هایی با درجه سختی ٥,١٠ پیشرو بودند. آن‌ها از لحاظ جسمانی در وضع خوبی به سر می‌بردند و همیشه کوهنوردی می‌کردند. صعود‌های کوتاه، دیواره‌های بلند، مسیر‌های ساده یا دشوار هرکدام سهمی از قربانیان را به خود اختصاص می‌دهند.
مقامات پارک آمار دقیقی درخصوص این‌که چه تعداد کوهنورد در طول سال به پارک می‌روند، ندارند، اما تخمین زده می‌شود در فصل کوهنوردی ٢٥ تا ٥٠هزار کوهنورد به پارک می‌روند. اگر این عدد را در نظر بگیریم، ٢,٥ مرگ و تعدادی آسیب‌دیدگی در طول یک‌سال احتمالا آماری بسیار خوب برای امنیت پارک است.
به نظر می‌رسد بعد از مطالعه این موارد، عواملی نظیر غفلت، بروز رفتار غیراصولی و گم‌کردن مسیر ازجمله دلایلی است که به بروز حادثه در پارک منجر می‌شود.
پارک یوسمیتی آمریکا از اوایل دهه ٦٠ میلادی برای شکل دادن گروه امدادونجات خود از کوهنوردان و سنگ‌نوردان خبره دعوت کرده و آن‌ها را به استخدام خود آورده است. در آن زمان بود که صعود از دیواره‌های بلند این پارک بسیار معمول شده و سنگ‌نوردان زیادی از سراسر دنیا به یوسمیتی می‌رفتند. در آن زمان مسئولان پارک یک پایگاه نجات اضطراری تشکیل دادند. در سال ١٩٧١، دستورالعمل پایگاه امدادونجات نوشته و تدوین شد. در آن زمان قرار شد از کوهنوردانی که به پارک می‌روند، در ازای کمک‌شان برای عملیات امداد، پول ورودی و کمپینگ دریافت نشود.
امروز، اما کوهنوردانی که قصد دارند به استخدام سازمان امدادونجات پارک درآیند، باید تایید صلاحیت شوند. آن‌ها باید از لحاظ بدنی در بهترین شرایط ممکن و در صعود و عبور از آب‌های خروشان مهارت‌های ویژه‌ای داشته باشند. آن‌ها همچنین باید مهارت‌های لازم برای مهار آتش را نیز بیاموزند. نجاتگران در پارک یوسمیتی در ٢٤ ساعت روز باید درحال آماده‌باش باشند. پس از آن به مدت دو هفته می‌توانند استراحت کنند یا به کوهنوردی خود ادامه دهند، اما در این حال هم حتما باید پیجر خود را به همراه داشته باشند. درواقع یوسمیتی شبکه‌ای از کوهنوردان را در گروه امداد خود جای داده و به همه آن‌ها یک پیجر داده است.
کوهنوردانی که به عضویت گروه امداد پارک درمی‌آیند از منافعی نیز برخوردار می‌شوند، برای مثال آن‌ها در خرید غذا از فروشگاه‌های داخل پارک ١٠درصد تخفیف دریافت می‌کنند، ضمنا نیاز نیست برای پارک در پارکینگ‌های پارک پولی پرداخت کنند. این افراد همچنین از محدودیت ١٤ روزه کمپینگ در دره یوسمیتی معاف هستند و تا هر زمان که بخواهند می‌توانند کمپ کنند. اگر امدادگران بخواهند در یکی از چادر‌های پایگاه امداد بمانند، نیازی نیست پولی بابت اجاره پرداخت کنند.
برخلاف بسیاری از سازمان‌های امدادونجات دیگر، امدادگران یوسمیتی حقوق ثابت و استخدام تمام وقت نیستند. آن‌ها به‌ازای هر ماموریتی که انجام می‌دهند، پول دریافت می‌کنند که این مبلغ چیزی بین ٢٣ تا ٣٤ دلار برای هر ساعت است.
بیش از ٩٠درصد عملیات‌های امداد در یوسمیتی به بالگرد نیاز دارد. این پارک درحال حاضر یک بالگرد بل ٢٠٥ دارد.
در پارک اتفاق برای کوهنوردان کمتر رخ می‌دهد و بیشتر درخواست‌های نجات مربوط به افرادی است که کوهنورد نیستند. بین سال‌های ٢٠٠٥ تا ٢٠٠٩، تعداد ٢٣٦ عملیات نجات در پارک انجام شد که کمتر از ١٠درصد این تعداد مربوط به کوهنوردان بود. گروه امداد پارک یوسمیتی بیش از هر سازمان دیگری در جهان عملیات نجات روی دیواره‌های سنگی انجام داده است.
امدادگران پارک در یکی از عملیات‌های نجات خود مجبور شدند از طناب هزار و ٢٠٠ متری به وزن ٣٦کیلوگرم استفاده کنند و به این ترتیب رکوردی از خود به جای گذاشتند.
در طول ٥٩سال گذشته چهار حادثه بالگرد امداد در پارک به وقوع پیوسته است. نخستین آن‌ها در سال١٩٧٤ رخ داد. در این اتفاق سیستم هیدرولیک بالگردی که درحال انجام عملیات نجات روی دیواره ال کاپیتان بود، ازکارافتاده و بالگرد سقوط کرد.
هزینه عملیات‌های امداد در آمریکا چقدر است؟
اجرای عملیات‌های امداد و نجات در پارک‌های ملی آمریکا در‌سال ٢٠١٦، ٣میلیون دلار برای مالیات‌دهندگان آمریکایی هزینه برداشته است. پارک‌های گراند کانیون و یوسمیتی در صدر پارک‌هایی بودند که بیشترین عملیات امدادونجات در آن‌ها انجام شده است.
سال گذشته در پارک گراند کانیون تعداد ٢٩٠ عملیات امداد و در پارک یوسمیتی نیز ٢٣٣ عملیات انجام شد. پارک‌های گراند کانیون و یوسمیتی به ترتیب با اختصاص ١٠درصد و ٨٠درصد از کل عملیات‌های امدادونجات در آمریکا در صدر قرار گرفتند.
عملیات‌های امدادونجات در سراسر آمریکا به طور تقریبی در‌سال ٧١هزار ساعت از وقت کارکنان شاغل را می‌گیرد. این درحالی است که افراد دیگری نظیر داوطلبان، نیرو‌های ارتش و دیگر افراد نیز به طور متوسط سالانه ١٢هزار ساعت وقت خود را صرف عملیات امدادونجات در سراسر آمریکا می‌کنند.
سال گذشته ١٥٩ نفر در پارک‌های ملی آمریکا جان خود را از دست داده‌اند. این تعداد مرگ شامل تنها ٥ درصد از عملیات‌هایی است که گروه‌های امدادونجات در آمریکا انجام داده‌اند. درواقع گروه‌های امدادونجات در آمریکا در ٩٥درصد عملیات‌هایشان موفق بوده‌اند.
در ایالت یوتای آمریکا در‌سال گذشته ٣٢٤ عملیات امدادونجات انجام شده که در مقایسه با آماری که از‌سال ٢٠١٤ به بعد در دست است، ٧٠درصد افزایش نشان می‌دهد. در این عملیات‌ها اغلب افراد جوان در دهه ٢٠ سالگی بودند که درخواست کمک کرده‌اند.
در مناطق Zion و Bryce Canyon در ایالت یوتا، تعداد گزارش‌ها زیاد بوده است. در منطقه Zion امدادگران تنها١١٤ نفر را از مرگ نجات داده‌اند که این تعداد در مقایسه با آمار ٣سال پیش افزایشی ٤٢درصدی داشته است. در منطقه کوچکتر Bryce Canyon نیز شاهد افزایش آمار گزارش‌ها بودیم. در‌سال ٢٠١٤ تعداد گزارش‌های درخواست امداد در این منطقه تنها ١٩بار بود، اما در‌سال گذشته به ٨٦ مورد رسید.
امدادگران برای پوشش دادن ٨٦درخواست کمک به‌طور متوسط ٨٦٠ ساعت وقت صرف کرده‌اند و این میزان کار ٣٢هزار دلار هزینه در پی داشته است.
منبع: شهروند
انتهای پیام/