محمد سرور رجایی، نویسنده و شاعر افغانستانی مقیم ایران طی یادداشتی درباره تنها مسافر افغانستانی پرواز 655 و این جنایت بزرگ آمریکا نوشت:
«امروز، دوازدهم تیر ماه است. سی و یک سال پیش در چنین روزی، هواپیمای مسافربری ایرباس ایرانی، با شماره پرواز 655 از بندر عباس به مقصد دوبی در حال پرواز بود. آن روز ناوشکن جنگی آمریکایی با نام وينسنس، با موشکی آن را در آسمان خليج فارس، نشانه رفت و با سقوط آن، یکی از بزرگترین جنایتهای بشری را رقم زد.
290 مسافر نیازمند زندگی اعم از مردان، زنان و کودکان، مظلومانه به شهادت رسیدند. ۴۲ نفر از مسافران این هواپیما خارجی بودند، با ملیت‌های یوگسلاو، پاکستانی، هندی، عربی و افغانستانی. تنها مسافر افغانستانی آن پرواز بی بازگشت، رجب علی محمدی نام داشت. نام محمدی در بین اسامی شهدای پرواز 655 به عنوان تبعه افغانستان ذکر نشده است. حالا به هر دلیلی عمدا یا سهوا، حتی به عنوان خارجی نیامده است. این موضوع نه تنها قابل مناقشه نیست، بلکه نشان از یگانگی ما را میرساند.
شهید رجبعلی محمدی از اقوام دور ما بود. در سرزمین اجدادی ما (قولخویش بهسود) به دنیا آمده بود. در کابل تجربه های تحصیل و تجارت را آموخته بود. از خصوصیات اخلاقی او از اوایل دهه شصت آنچه به یادم است، بسیار مهربان و پرکار بود. بعد از آن که فضای سیاسی اجتماعی شهر کابل آن سالها پر از شور و شر شد، محمدی شهید با خانواده به ایران مهاجرت کرد. سالها بعد فهمیدم که ایشان، ساکن شهر کاشان بوده.
تا زمانی که پسر ایشان محمدکریم مرادی ساکن تهران بود، بارها پیشنهاد گفتوگویی را دادم، اما هر بار امروز و فردا شد. تا این که آقا کریم هم دل به غربت دوباره سپرد و از ایران رفت. آقا کریم تنها چیزی که از خاطرات کودکی خود با پدر به یادگار نگهداشته است، همین پیراهن راهراه و تسبیح و عکس کوچکی است. یاد شهید محمدی گرامی باد. اما باید بپذیریم که همیشه ما کوتاهی کردیم و میکنیم، اگر چنین اتفاقی بر سر یک هواپیمای مسافربری متعلق به خطوط هوایی آمریکا میافتاد، آیا آنها سکوت میکردند؟ یقینا نه، تا حال ده ها رمان و فیلم بلند سینمایی میساختند و بر فرق جهان می کوبیدند.»
انتهای پیام/