رابطه والدین با فرزندان، متغیر و متناسب با سن
رابطه والدین به فرزندان بسته به سن فرزند، باید تغییر کند. انتظار تغییر با توجه به سن فرزند، انتظار غریبی نیست و تا حدود اوایل نوجوانی، بسیاری از والدین به لزوم این تغییر واقف اند؛ این که با افزایش سن، نیاز کودک به مراقبت دایمی کاهش و در عین حال توانایی‌های او در مراقبت از خود افزایش می‌یابد. البته تا پیش از نوجوانی، هنوز تصمیم‌گیر اصلی در بسیاری از موارد، والدین هستند، اما این وضعیت با ورود به دوره نوجوانی شروع به تغییر می‌کند. شاید بهتر باشد بگوییم با شروع به دوره نوجوانی این وضعیت «باید» تغییر کند؛ موضوعی که متاسفانه بسیاری از والدین و البته بخشی از مدارس و دانشگاه‌ها به آن بی‌اعتنا هستند.
نظارت و نه دخالت!
به صورت معمول انتظار می‌رود از ابتدای نوجوانی والدین آرام آرام و متناسب با توانمندی‌های فرزند، به او آزادی عمل و استقلال بیشتری دهند و از میزان کنترل مستقیم خود بکاهند و تنها به نظارت بر انتخاب‌هایش بسنده کنند. البته میزان و شکل این نظارت بسته به میزان مسئولیت‌پذیری نوجوان متفاوت است. اگر این روند به درستی طی شود، در ابتدای جوانی، ما با فردی روبه رو هستیم که در عین مستقل بودن، مسئولیت‌پذیر است و با توجه به این ویژگی‌ها نیازی به کنترل والدین ندارد و به عنوان مثال می‌تواند برنامه‌ریزی روزانه شخصی داشته باشد و بسته به اهدافی که دارد، در برخی کلاس‌های دانشگاه شرکت کند و در برخی شرکت نکند.
اما آیا واقعیت زندگی نوجوانان و جوانان در جامعه ما به این شکل است؟ متاسفانه عوامل متعددی دست در دست هم داده‌اند که والدین تا سنین جوانی فرزند خود، در عوض نظارت کلی، در کوچک‌ترین مسئله‌ای مداخله کنند و تمایل به کنترل تمام برنامه‌های شخصی او داشته باشند. البته در این بین برخی مجموعه‌ها مانند این دانشگاه نیز با اعلام چنین اطلاعیه‌های ناامیدکننده‌ای به این رفتار نادرست والدین دامن می‌زنند، اما چرا توصیف ما از این اطلاعیه این قدر منفی است؟
یک پیام ناامیدکننده
وقتی دانشگاه در پس این اطلاعیه به دانشجو و خانواده‌اش اعلام می‌کند که از دید آن‌ها، دانشجویان افرادی ناتوان و با احساس مسئولیت پایین و نیازمند کنترل رفتاری مستقیم از سوی والدین هستند، نمی‌توان انتظار داشت که دانشجو دید چندان متفاوتی از خود داشته باشد. اگر انتظار داریم جوان ۲۰ ساله ما مسئولیت‌پذیر باشد و درست انتخاب کند، نه فقط در حرف بلکه در عمل نیز باید به او نشان دهیم که باور داریم او توان چنین رفتاری را دارد. یکی از نشانه‌های این موضوع در رفتار نیز، نظارت غیرمستقیم و دادن مشاوره بنا به درخواست خودش، در عوض کنترل مستقیم رفتار اوست.
منبع:خراسان
انتهای پیام/