آن گاه که خبر ولادتش به پیامبر خدا صلی الله علیه وآله رسید، به خانه فاطمه علیها السلام آمد و به اسماء فرمود تا آن کودک را بیاورد .اسماء، او را در پارچه ای سپید پیچید و خدمت رسول خدا برد. پیامبر در گوش راست او، اذان و در گوش چپش، اقامه گفت.
رسول خدا صلی الله علیه وآله ؛ معلم حسین علیه السلام بود.حسین علیه السلام هنوز زبان نگشوده بود. رسول خدا صلی الله علیه وآله برای انجام نماز مستحبی، ایستاده بود و حسین علیه السلام نیز در کنارش. رسول خدا صلی الله علیه وآله میگفت: «اللّه اکبر»، ولی حسین علیه السلام نتواست بگوید. این کار شش بار تکرار شد. بار هفتم هنگامی که رسول خدا صلی الله علیه وآله گفت: «اللّه اکبر»، حسین علیه السلام زبان گشود و گفت: «اللّه اکبر». به این ترتیب، نخستین کلام حسین علیه السلام هنگام زبان گشودن، «اللّه اکبر» بود و تا آخر پای «اللّه اکبر» ایستاد و خون پاکش را برای اعلای کلمه «اللّه اکبر» ایثار کرد.
حسین علیه السلام ؛ وارث پیامبران در زیارتنامه معروف «وارث» (که امام صادق علیه السلام آن را به جابرجعفی آموخت و فرمود: با این زیارتنامه، امام حسین علیه السلام را زیارت کن)، آمده است: «امام حسین علیه السلام » وارث (کمالات) آدم، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی، محمد و امیرالمؤمنین علی و حسن علیهم السلام است. حسین علیه السلام وصی پاک پیامبر (ص) است. حسین علیه السلام برپا کننده نماز و ادا کننده زکات و مجری امر به معروف و نهی از منکر است. حسین علیه السلام نوری است از صلبهای بزرگ و رحمهای پاک. او هرگز به آلودگی های جاهلیت نیالوده است. او از ستونهای دین و رکنهای مؤمنان است.
انتهای پیام/ ش