پس از گذشت ۴۰ روز از استعفای اویگدور لیبرمن وزیر جنگ رژیم صهیونیستی، سران احزاب صهیونیستی در خصوص انحلال پارلمان و درخواست برگزاری انتخابات زودهنگام در آوریل آینده توافق کردند.
پس از استعفای لیبرمن، نتانیاهو و کحلون و بنت و برخی از خاخام‌های یهودی تلاش کردند که این رخداد، یک پیروزی سیاسی دیگر برای مقاومت به نظر نرسد و درباره تاخیر در فروپاشی دولت توافق کردند تا این مسئله، یک مسئله داخلی سیاسی و نه فروپاشی در برابر مقاومت به نظر برسد.
در اینجا چند مسئله را باید مدنظر قرار داد:
اول: رژیم صهیونیستی به دفع حملات از طریق سکوت عادت ندارد. این رژیم پس از تاسیس، به علت عبور فلسطینی‌ها از حصار مرزی برای بازگرداندن گاو و گوسفندان خود، جنایت و کشتاری مرتکب شد. این رژیم در پاسخ به حمله توپخانه‌ای و ورود نیرو‌های مقاومت فلسطین از جنوب لبنان، جنگی را به راه انداخت که اشغال بیروت را به دنبال داشت. اما در سال ۲۰۱۸ شکست امنیتی تاریخی را در خان یونس متحمل شد و ۴۰۰ موشک در سه روز به فلسطین اشغالی شلیک شد که برخی از آن‌ها خانه‌ها را ویران کرد و شماری کشته برجا گذاشت. پس از آن عملیات کرانه باختری شکل گرفت. نتیجه طبیعی این شکست‌های پیاپی این بود که فضای سیاسی نتوانست آن را هضم کند و تلاش کرد این فروپاشی دولت در پی شکست جنگی را یک بحران داخلی نشان دهد.
دوم: این عقب نشینی جدید رژیم صهیونیستی، نمود گسترده و روشنی در کاهش توان آمریکا با خروج از آمریکا و افغانستان داشت با وجود اینکه طالبان همچنان نزدیک به نیمی از خاک این کشور را در کنترل خود دارد. عقب نشینی آمریکا و اسرائیل ادامه دارد، مقاومتی که بر ملت‌ها تکیه دارد تنها بازیگری است که می‌تواند پیشرفت کند و میوه این عقب نشینی را بچیند.
سوم: احتمالا انتخابات رژیم صهیونیستی، کابینه‌ای جنگی را روی کار خواهد آورد که تلاش می‌کند چهره بازدارندگی خود را بازیابد.
این به معنای این است که احتمالا به رویارویی نظامی با غزه در تابستان آینده روی خواهد آورد البته اگر شرایط آمریکایی و منطقه‌ای آن فراهم باشد. اما حتی اگر این جنگ رخ دهد در چارچوب عقب نشینی آمریکایی و صهیونیستی گسترده رخ می‌دهد و در نهایت عقب نشینی صهیونیستی گسترده‌تر و بحران داخلی شدیدتر را به دنبال خواهد داشت.
انتهای پیام/