به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از یزد؛ علی رضا ابوالحسنی معاون سیاسی، امنیتی فرماندار میبد گفت: سه کارشناس سازمان جهانی یونسکو، روز امروز برای بررسی و ارزیابی ثبت جهانی زیلوی شهر میبد یزد، وارد این شهر شدند.
ابوالحسنی افزود: کارشناسان یاد شده که هر سه زن و از کشور‌های هند، کویت و ایرانهستند از شرکت زیلوبافان میبد، تعاونی نارین قلعه، مجموعه شاه عباسی و چهار کارگاه زیلوبافی ، محله بشنیان در گذر زیلوبافان ، دو کارگاه زیلوی بهزیستی، موزه زیلو، نمایشگاه عکس و مستندات این هنر صنعت بازدید کردند.
وی گفت : تلاش زیادی برای ثبت جهانی زیلوی میبد انجام دادیم، این شهر ظرفیت بالایی دارد و ما طی دو ماه گذشته این ظرفیت را زنده کردیم و صد درصد امید داریم که به نتیجه برسیم.
ابوالحسنی از ساخت کاشی طرح زیلو به وسعت ۴۰۰ متر مربع خبر داد و گفت: زیلوی میبد ۲ سال قبل، ثبت ملی شد و از همان سال، درخواست برای ثبت این اثر را ارائه کردیم و مستندات خود را به یونسکو برای راستی آزمایی ارسال نمودیم.
وی معاون سیاسی، امنیتی فرماندار میبد: در صورت ثبت جهانی زیلوی میبد، این شهر در ردیف شهرهای جهانی قرار می گیرد و صادرات آن رونق میابد.
زیلوبافی در شهر میبد سابقه‌ای دیرینه دارد، برخی سابقه آن را به قرن هشتم هـ. ق. و دوره مظفریان نسبت می‌دهند قدیمی‌ترین و در عین حال نفیس‌ترین زیلو‌های میبد، به قرن ۱۲ هـ. ق. تعلق دارد و بر روی آن بیست و چهار سجاده طراحی شده است.
زیلو یا پلاس، دست بافته‌ای زیبا و خاص مناطق حاشیه کویری است، این فرش با نوع زندگی مردم منطقه تطابق دارد و بخشی از اعتقادات مذهبی، تاریخ، معماری، طبیعت و گویش مردم این نواحی نیز، بر تار و پود آن نقش بسته است.
زیلو نوعی زیرانداز و کف‌پوش دست‌بافت است که با نخ بافته می‌شود و شباهت زیادی به حصیر دارد و در برخی مناطق ایران استفاده می‌شود.
میبد یکی ازمراکز عمدهٔ زیلوبافی بوده و سال‌ها قبل، صد‌ها خانوار از محل درآمد آن امرار معاش می‌کردند.
زیلو هرچند به ظاهر یک دستبافته نخی ساده است، اما بررسی فنون و تکنیک بافت آن نشان می‌دهد که غنای فرهنگی و فکر و اندیشه بارور شده‌ای در پس هر تار و پود آن خفته است.
زیلو در نقش و بافت، شباهت زیادی به حصیر، اولین دستبافته بشر دارد و مثل حصیر یکی از موارد استفاده آن در مساجد و مصلی و اماکن متبرکه است بنابر این می‌توان احتمال داد که زیلوبافی یا مرحلهٔ تکامل یافتهٔ حصیربافی است یا بافندگان آن از این صنعت الهام گرفته‌اند.
مصالح گلیم، بیشتر از پشم است و مناسب برای مناطق سردسیر، اما مصالح زیلو از نخ پنبه هم مناسب برای مناطق گرمسیر به ویژه حاشیهٔ کویر است.
سال‌ها قبل، صد‌ها خانوار میبدی از بافتن این هنر و صنعت امرار معاش می‌کردند، اما در سال‌های اخیر تقریبا کنار گذاشته شده بود تا اینکه از سال ۸۸ با تلاش میراث فرهنگی، احیا شد.
تجهیز کارگاه‌ها، آموزش، پرداخت تسهیلات به زیلوبافان و در اختیار گذاشتن رایگان دار زیلوبافی به بافندگان از جمله اقدامات میراث فرهنگی برای احیای این صنعت تاریخی بوده است.
قدیمی‌ترین زیلو مربوط به ۸۵۰ سال پیش است که در موزه میبد نگهداری می‌شود، نفیس‌ترین زیلوی میبد نیز متعلق به قرن ۱۲ هجری قمری است که بر روی آن ۲۴ سجاده طراحی شده و در حاشیه آن نام واقف و تاریخ هزار و ۱۱۸ هجری قمری نقش بسته است.
مرکز شهرستان ۱۰۰ هزار نفری میبد در ۵۰ کیلومتری شمال غرب شهر یزد قرار دارد.
انتهای پیام/ی