ستاره شناسان مرکز "جونا کولمِیِر" از موسسه علوم کارنگی و آزمایشگاه "شان رایموند" بوردو یک شبیه‌سازی کامپیوتری برای پیش‌بینی اینکه آیا قمرهای طبیعی مانند ماه زمین می‌توانند خودشان یک قمر طبیعی دیگر داشته باشند، ساختند.
حدود 170 قمر در منظومه شمسی وجود دارد که اکثر آنها به دور غول‌های گازی مشتری و زحل می‌چرخند. بیشتر ماه‌ها کوچکتر از سیاره‌هایی هستند که در مدار آنها می‌گردند، اما برخی از آنها بزرگتر از سیاره‌های خود هستند.
شرایط خاصی برای یک قمر وجود دارد که بتواند برای خودش یک قمر داشته باشد. مثلا یک جرم آسمانی مانند یک سیارک یا یک دنباله‌دار باید به اندازه کافی نزدیک به قمر اصلی باشد تا بتواند در گرانش آن گیر بیافتد، اما نه آنقدر نزدیک تحت تاثیر نیروی کشندی آن قرار گیرد و به سطح قمر سقوط کند.
همچنین باید فاصله کافی بین قمر اصلی و سیاره‌ای که قمر در آن قرار دارد، وجود داشته باشد.
در حالی که قمری که یک قمر داشته باشد در منظومه شمسی وجود ندارد، چهار قمر در این منظومه شرایطش را دارند: "کالیستو"(Callisto) قمر مشتری، "تیتوس"(Titus) قمر زحل، "لاپتوس"(Iapetus) قمر زحل و ماه زمین.
علاوه بر این، یک قمر به همراه قمر مخصوص خود باید بتوانند تعادل گرانشی خود را برای مدت زمانی طولانی حفظ کنند.
اخترشناسان این مطالعه، چنین قمرهایی را "زیرماه"(submoon) نامیده‌اند، اما احتمالا کاربران اینترنت ایده‌های بهتری داشته باشند.
تاکنون هیچ زیرماهی رصد نشده است. در حالی که در طول چند سال گذشته سیاره‌های فراخورشیدی فراوانی شناسایی شده است، رصد زیرماه‌ها برای دانشمندان چالش است.
بیشتر بخوانید:۱۰ حقیقت شگفت‌انگیز از کره ماه که شاید نمی‌دانید
اوایل همین ماه، یک مقاله برای اولین بار یک قمر را در خارج از منظومه شمسی یافت. گفته شده است که این قمر به بزرگی نپتون است و به دور ستاره‌ای می‌چرخد که 8000 سال نوری از ما فاصله دارد.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/