نبود معیاری مشخص در پرداخت دستمزد‌ها و پایین بودن آنها، اهمیت کافی ندادن به نوازنده‌ها در گروه‌های موسیقی و تاکید زیاد بر خواننده‌ها، نبود هیچگونه سندیکا یا صنف در حوزه نوازندگی، احتمال ایجاد مشکلات جسمی برای نوازندگان، نامطلوب بودن وضعیت آموزش موسیقی در ایران و ... از جمله مشکلات نوازندگان موسیقی در ایران است که همچنان برای حل آن راهکاری ارائه نشده است. در همین راستا و با هدف بیان مشکلات به سراغ چند نفر از نوازندگان فعال در این عرصه رفتیم و از آنها درباره امنیت و مشکلات شغل شان پرسیدیم.
علیرضا میرآقا موزیسین و نوازنده‌ای که سال هاست در زمینه موسیقی فعالیت می‌کند و در کنار بسیاری از خوانندگان مطرح کشورمان به روی صحنه رفته است؛ در خصوص امنیت شغلی نوازندگی به خبرنگار باشگاه خبرنگاران گفت: امنیت شغلی برای نوازنده وجود ندارد. هیچ سندیکا و منبعی که پشتمان باشد، وجود ندارد. هیچ ممیزی و هیئتی که نوازندگان را سطح بندی کند، وجود ندارد. به عنوان مثال نوازنده‌ای که مهم‌ترین جایی که نواخته عروسی و مهمانی بوده، در یک هفته نوازنده صحنه می‌شود!
وی ادامه داد: نهادی به نام خانه موسیقی وجود دارد که ما سالی یک بار عضو آن می‌شویم و حق عضویت می‌دهیم. بنده به عنوان یک عضو پیوسته نمی‌دانم در آنجا چه می‌گذرد؛ اگر حق و حقوق من پایمال شود و به آنجا مراجعه کنم، حق و حقوق من پس گرفته می‌شود یا خیر؟!
میرآقا در خصوص بیمه نوازندگان خاطرنشان کرد: بیمه‌ای وجود ندارد. البته کسی که عضو خانه موسیقی باشد بیمه است، ولی کسی که امکان عضو شدن نداشته باشد، بیمه ندارد. به هرحال شغل ما بسیار نا امن است.
این نوازنده باسابقه ترومپت درخصوص جایگاه نوازنده در ایران گفت: وقتی امنیت شغلی نداریم و نمی‌توانیم حداقل‌های زندگی مان را تامین کنیم، پس جایگاه مناسبی هم وجود ندارد.
وی افزود: نوازندگی را نمی‌توان به عنوان شغل آبرومند و آینده دار حساب کرد. اینکه شغلی آینده دار است یا خیر، وابسته به آن است که یکسری شرایط تا یک سال آینده ثابت باشد و تغییر نکند. امیدوارم در کشورمان برای موسیقی اتفاق‌های خوبی رخ دهد.
اشکان پورفرخی نوازنده پرکاشن و ساز‌های کوبه‌ای در خصوص امنیت شغلی اش گفت: قطعا امنیت شغلی نداریم. تا نوازنده جوان است به خصوص در ساز من، می‌تواند در ارکستر‌های مختلف ساز بزند و کسب درآمد کند. البته نوازنده نسبت به زحمتی که می‌کشد، پولی دریافت نمی‌کند. نوازنده هرچه متخصص‌تر باشد، درآمدش بیشتر است. یک نوازنده تا جوان است و روی صحنه می‌نوازد، باید فکری به حال آینده اش کند. ما همین الان هم امنیت شغلی نداریم و حدود نیمی از سال بیکار هستیم.
مهراد حیدری نوازنده جوان گیتارالکتریک نیز در این خصوص به خبرنگار ما گفت: امنیت شغلی یعنی خیال آدم راحت باشد که حداقل درآمدی را همیشه دارد. به عنوان مثال یک کارمند می‌داند ماهی چقدر درآمد دارد و روی آن حساب می‌کند؛ این امنیت شغلی است.
وی افزود: کسانی که در ارکستر ملی ساز می‌زنند، حقوق ماهیانه می‌گیرند؛ ولی مگر تعدادشان چند نفر است یا چقدر ساز در ارکستر ملی وجود دارد. باقی نوازنده‌ها امنیت شغلی ندارند. البته همه جای دنیا همین است؛ چون نوازنده حقوق ماهیانه ندارد. در ایران اگر نوازنده عضو گروهی نباشد و روی صحنه ساز نزند، مجبور است تدریس کند که این دیگر اسمش نوازنده نیست و معلمی است.
حیدری در خصوص آینده نوازندگی در ایران گفت: جایگاه نوازنده در ایران خیلی پایین است. از نوازندگی به عنوان یک شغل آینده دار نمی‌شود یاد کرد؛ چون مارکت کوچک و بسته به موسیقی پاپ است. به عنوان مثال الان من با علیرضا طلیسچی کار می‌کنم، اگر در آینده به هر دلیلی آقای طلیسچی کنسرت نرود من چند درصد احتمال دارد دوباره با خواننده پرکار دیگری همکاری کنم و روی صحنه بروم؟ این احتمال کم است و باید آن مدت بیکار باشم.
انتهای پیام/