این اسقف آمریکایی در گاردین نوشت: فریادهای کودکانی که در مرزهای کشور ما و تحت پرچم ما از والدینشان جدا می‌شوند توجه مردم را به خود جلب کرده است. مردم آمریکا و جهان فارغ از اختلافات سیاسی و مذهبی مات و مبهوت چنین اقدامی هستند و آمریکایی‌ها تلاش دارند به هر طریق ممکن از مشارکت در این "شرمساری بزرگ ملی" سر باز زنند.
پناهجویان که برای پناهندگی به سفرهای پرخطر دست می‌زنند مستاصل شده‌اند. آنها در کشورهای خودشان با خشونتی تمام عیار، تنبیه و نیز فقر مواجهند. نمی‌توان با سیاست‌های بی‌رحمانه‌ای مانند جداسازی والدین از فرزندان مانع از ورود افرادی شد که برای حفظ جان خود وارد کشور می‌شوند.
میشل کوری در ادامه نوشته است: مسیحیان شدیدا علیه این ادعا که جداسازی خانواده‌ها با آموزه‌های مسیح همخوانی دارد موضع گرفته‌اند. عیسی (ع)، مادرش مریم (س) و یوسف (ع) همگی پناهجویانی بودند که از تنبیه گریختند و به مصر مهاجرت کردند. دوست داشتن همسایه یک سنت مذهبی است. برای آنچه در مرزهای ما جریان دارد هیچ دستور یا حکمی در انجیل وجود ندارد. مسیحیت نباید هیچگاه با قساوت و بی‌رحمی اشتباه گرفته شود.
علیرغم دستور اخیر دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا مبنی بر توقف این روند، وی به اشتباه نوعی از سیاست مهاجرتی آسیب‌زا را اعمال می‌کند که شدیدا فارغ از عواطف انسانی است. حتی با دستور اجرایی جدید نیز ماموران اداره مهاجرت، خانواده‌هایی را که به صورت قانونی به دنبال پناهندگی هستند، بازداشت می‌کنند.
والدین در مرزهای ما فشار زیادی را تحمل می‌کنند. هر یک از آنها با وحشت از خود می‌پرسد: بچه‌ام را بردند؟ برای خود من یک بار چنین اتفاقی رخ داد وقتی که دخترم چند ثانیه در یک لباس فروشی گم شد. حس بسیار وحشتناکی به من دست داد که قابل توصیف نیست. حال تصور کنید آن چند ثانیه به چند ساعت و چند روز و... تبدیل شود.
امروز هزاران کودک در کمپ‌های مرزی به سر می‌برند. این کودکان و نیز کودکانی که قبل از آنها آمدند، آنهایی که تنها و بدون والدینشان از مرز گذشتند و آنهایی که به بازداشتگاه بازگردانده شدند، همگی محتاج دعا و کمک ما هستند تا بتوانند به آغوش خانواده‌هایشان بازگردند.
به گفته این اسقف آمریکایی، خودخواهی یک گناه است. اگر قرار باشد فقط خواست‌های خودمان را در نظر بگیریم و نیازهای خودمان را بالاتر از هر چیزی حتی خدا قرار دهیم دیگر نمی‌توانیم به آرمان‌های کشورمان وفادار باشیم. آمریکایی بودن، ما را از افرادی که در آن سوی مرزهایمان زندگی می‌کنند، انسان‌تر نمی‌کند. ما در میانه بحران جهانی مهاجران قرار داریم. متعاقب اجرای برنامه اسکان مجدد پناهندگان در سال 1980 تاکنون آمریکا سعی داشته کمترین میزان پناهندگان را اسکان دهد. خداوند حمله ما به پناهندگان را نمی‌بخشد.
میشل کوری در بخش دیگری از یادداشت خود می‌نویسد: راهکار مسیحی اداره مرزها چیست؟ در یک کلام: قدرت نیازمند خشونت نیست. در واقع، خشونت ریشه در ضعف دارد. مسیح (ع) در این باره که قدرت واقعی چیست و این که قدرت واقعی از عشق سرچشمه می‌گیرد، صریح و شفاف بود. شاید سیاست‌های مختلفی در نظر گرفته شوند ولی همگی باید از یک زاویه دید تحلیل شوند. اگر پاسخ به این سوال که آیا یک سیاست خاص با مردم با عاطفه رفتار می‌کند و در راستای وجهه مشترک انسانی ماست، منفی باشد، باید گفت این سیاست دور از مسیحیت است.
بازداشت و جداسازی خانواده‌ها صرفا در مرز رخ نمی‌دهد. برخی والدین مهاجر و نیز مددکارانی که دهه‌هاست در آمریکا زندگی می‌کنند و بسیاری از آنها فرزندانی با تابعیت آمریکا دارند قرار است اخراج شوند که این امر خیل عظیمی از افراد را بدون والدین در آمریکا رها می‌کند.
در پایان این مطلب آمده است: دستور اجرایی رییس‌جمهور ترامپ (مبنی بر توقف جدا شدن کودکان مهاجر از والدینشان) نتوانسته صدای گریه کودکان را در مرزها خاموش کند یا نگرانی والدینشان را از بین ببرد. این دستور به اخراج بی‌رحمانه مهاجرینی که سالهاست عضو جامعه ما هستند نیز اهمیتی نمی‌دهد. اشک همه این خانواده‌ها جاری است.
انتهای پیام/