از طرف دیگر، کارخانه های واگن سازی داخلی در این سالها توانسته اند ، 28 درصد پروسه ساخت واگن مترو را در داخل کشور اجرا کنند و برای 72 درصد مابقی نیاز به واردات داشته ایم.همچنین اکنون این 5 کارخانه واگن سازی مترو تنها با حدود 15 درصد توان خود مشغول فعالیت هستند و این موضوع نشان دهنده وجود ضعف اساسی در این صنعت ملی است. بعد از 15 سال هنوز نتوانسته‌ایم صنعت واگن سازی را در کشورمان بومی کنیم در حالی که در افق 1404 هدف گذاری شده بود تا این صنعت بتواند 55 درصد نیاز واگن سازی کشور را تامین کرده و حتی پیش بینی شده بود در صورت تزریق منابع مالی بیشتر به صنعت واگن سازی به 85 درصد تولید واگن مورد نیاز در داخل دست یابیم.
کارخانه CRC چین در مناقصه‌ای که در سال‌های گذشته رخ داد هر واگن را با قیمت یک میلیون و 220 هزار یورو به ایران فروخت در صورتی که قیمت جهانی واگن، آن هم برای واگن‌های آلومینیومی 990 هزار یورو بود. جالب است بدانیم که تنها کارخانه‌ای که در کل دنیا و حتی خود چین واگن با جنس کربن استیل می‌سازد، همین شرکت CRC چین است که متاسفانه این خط را برای تولید محصول و صادرات به ایران زنده نگه داشته است ؛با یک ضرب و تقسیم ساده ذهن خیلی از کارشناسان و مردم به سمت پورسانت های میلیونی در قراردادهای واگنی می رود.
با توجه به همه این موارد روشن است که تغییر بنیادی دیدگاه نسبت به ساخت و واردات واگن‌های مترو در آینده ضروری بوده و در صورتی که فکر عاجلی برای این صنعت کلان کشور نشود باید منتظر آلودگی بیشتر در کلان شهرها و صرف هزینه‌های هنگفت جانبی آن باشیم.
سال گذشته بود که وزارت صنعت، معدن و تجارت از طریق سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران به موضوع خرید واگن‌های مترو ورود کرد و مذاکراتی با شرکت آلستوم فرانسه و ترنس مش هولدینگ روسیه صورت گرفت. در پی آن نیز مسئولان امور بین‌الملل ایدرو جلسات مشترکی را با شرکت اشتدلر سوئیس و زیمنس آلمان صورت دادند. همچنین شرکت واگن سازی پوژن چین نیز وارد گود رقابت شد و کم کم مسئولان توانستند با چانه زنی قیمت هر واگن آلومینیومی که به روزترین واگن ساخته شده در کل جهان بود را حتی تا 960 هزار یورو کاهش دهند.
در مذاکرات مذکور 2 هدف مهم پیگیری می‌شد؛ اول انتقال تکنولوژی و دوم افزایش اشتغال زایی. مسئولان روابط بین‌الملل در پی آن بودند که بتوانند با بستن قرارداد با بهترین کارخانه‌های تولید کننده واگنی در دنیا علاوه بر ورود فناوری جدید به کشور کارخانه‌های واگن سازی داخلی را که تنها با 10 درصد ظرفیت خود کار می‌کردند، فعال کنند.
نکته مثبت دیگر قراردادهای جدید واگنی، استفاده از منابع فاینانس خارجی و به کار گیری منابع کم از طرف ایران بود که می‌توانست موجب ذخیره منابع بیشتری در این حوزه در کشور شود.بر اساس مصوبه سازمان برنامه و بودجه، 2 هزار میلیارد یورو برای خرید واگن اختصاص داده شده بود اما مسئولان ادعا می‌کردند که می‌توانند با 400 میلیون یورو قائله پر سرو صدای خرید واگن‌های مترو را خاتمه دهند.
از طرف دیگر بسیاری از کارشناسان امر اعتقاد دارند که ورود شرکتهای معتبر اروپایی و بستن قرارداد با ایران می‌تواند زمینه ساز تحکیم روابط بین‌الملل کشور شده و دست اتحادیه اروپا را برای از سر گیری تحریم‌ها کوتاه کند، زیرا کشورهای سوئیس و آلمان عضو شورای 1+5 بوده و با ورود شرکتهای معتبر این کشورها، بسیاری از کشورهای دیگر نیز به بازار ایران اعتماد کرده و این موضوع می‌تواند ورود بسیاری از شرکتهای خارجی به کشور باشد.
ادامه مسیر پر چالش گفتگوها برای مشارکت تولید با شرکت های مطرح خارجی، امری است که این روزها اذهان بسیاری از مسئولان و تصمیم گیران را به خود مشغول کرده است و بنظر می آید موانع خارجی و بعضا داخلی در این میان،روند مذاکرات را به تاخیر می اندازد و باید دید مسئولانی که سال ها با سیاست های اشتباه خود نتوانستند کارخانه های واگن سازی داخلی را به خودکفایی برسانند و حتی بسیاری از این کارخانه ها همچون کارخانه واگن پارس و پلور سبز را به ورطه نیمه تعطیلی کشاندند،آیا این بار هم با اتخاذ سیاست هایی که در آن منافع ملی تحت الشعاع منافع شخصی قرار گرفته است ،دست به واردات صرف و بی هدف از خارج خواهند زد یا با تنظیم قراردادهای درست، کشور را در طول زمان به سمت خودکفایی تولید واگن مترو پیش خواهند برد.
در پایان این سوال مطرح می‌شودچه کسی یا چه کسانی نمی‌خواهند که قراردادهای واگن سازی سر بگیرد. باید دید در آینده چه تصمیماتی در حوزه واردات و تقویت صنعت واگن سازی کشور توسط مسئولان گرفته خواهد شد و آیا مردم می توانند در هوای پاک تر کلان شهرها،سوار بر واگن متروهایی با کیفیت بالا شوند؟
گزارش : سمیه عرب
انتهای پیام/
توروخدا اشتغال جوانان هم مطرح کنید