نزدیک به ۳۰ دقیقه ابتدایی فیلم مخاطب هنوز نمی داند با چه قصه ای روبروست.خرده داستان ها به قدری در قصه فراوان است که اصل قصه یعنی فضای مجازی و مشکلات آن به کلی فراموش شده است.
نکته مهمی که مخاطب سینما را از جشن دلتنگی دلزده می کند، دیالوگ های تکراری بازیگران و موضوعات کلیشه ای در فیلم است. مثلا دختری دائما به پدرش می گوید: «الان قرن بیست و یکم است و به روز شو.» از این دیالوگ ها در فیلم بی شمار است.
بازی کلیشه ای و در برخی موارد تکراری بازیگران مثل محسن کیایی و بابک حمیدیان هم تماشاگر را آزرده خاطر می کرد.
روند پیشرفت قصه جشن دلتنگی بسیار کند و کسل کننده است و زمان زیاد فیلم یک دلزدگی برای سینما دوستان ایجاد می کند.
فضای مجازی و غوطه ور شدن انسان ها در این فضا موضوعی بسیار مهم است، اما شکل و پرداخت به آن هم اهمیت دارد. به نظر می رسد پوریا آذربایجانی در این فیلم، تنها اندکی به معضلات فضای مجازی نزدیک شده بود.
یادداشت از محمدرضا فلاحی
انتهای پیام/