گردوخاک سر روی کودکان را پوشانده و دست‌وپای‌شان ترکیده و آبله زده است. این کودکان از بام تا شب مشغول کارند و شب‌ها با تن رنجور می‌خوابند تا خواب کار فردا را ببینند.
یکی از آن‌ها می‌گوید، در زمان کشیدن خشت از کوره دستانش می‌سوزد و گاهی با زخم سوخته‌گی، تمام روز را کار می‌کند.
صفی‌الله و مسعود به ترتیب 17 و 14 سال سن دارند و هفت سال است که در کوره های خشت‌پزی کار می‌کنند. آن‌ها به درد سوختگی دست‌وپا عادت کرده‌اند؛ اما از دستمزدی که می‌گیرند راضی نیستند. آن‌ها می‌گویند، کار خشت‌پزی آنان را خسته و درمانده کرده و همچنان کار سخت در کوره‌های خشت‌پزی، این کودکان را از آموزش و پرورش دور ساخته است.
محمدصادق، مالک یکی از کوره‌های خشت‌پزی ده‌سبز می‌گوید، نزدیک به 12 سال است که این کوره را اداره می‌کند و کارگرانش 8 تا 25 ساله‌اند. به گفتۀ محمدصادق، کودکان کارگر که بیشتر از ولایت‌های جنگ‌زده به ده‌سبز آمده‌اند، اجبار خانواده، فقر و تنگدستی دلیل اصلی روی‌آوردن‌شان به خشت‌زنی است.
محمدصابر، یکی دیگر از صاحبان کوره‌های خشت‌پزی می‌گوید، به دلیل کار توان‌فرسای خشت‌پزی، بیشتر کودکان کارگر به بیماری‌هایی چون کمردردی، پادردی، سوخته‌گی و ترکیده‌گی دست و پا مبتلا می‌شوند.
بر اساس قانون رسیدگی به تخلفات اطفال، طفل یا کودک شخصی است که هجده ساله‌گی را تکمیل نکرده باشد. همچنان بر پایۀ این قانون، نوجوان شخصی است که سنش بین دوازده تا هجده سال باشد.
عبدالفتاح عشرت احمدزی، سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی، شهدا و معلولین می‌گوید، تا چندی پیش آمار کودکان کارگر به 1.2 میلیون نفر می‌رسید؛ اما با برنامه‌هایی که این وزارت تطبیق کرده، از شمار کودکانی که مصروف کارهای شاقه‌اند کاسته شده است.
به گفتۀ آقای احمدزی، کودکان کارگر و بی‌سرپرستی که مصروف بیگاری یا کار شاقه بودند، از سراسر کشور جمع‌آوری شده و به پرورشگاه‌ها انتقال یافته‌اند.
سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی و شهدا و معلولین می افزاید، این وزارت سروی تازه یی را روی مشخص شدن میزان کودکان کارگر روی دست گرفته است.
بر پایۀ قانون قاچاق انسان، هر نوع کاری که به سلامتی، آموزش و پرورش، رشد فکری و جسمی و اخلاقی و اجتماعی کودکان مضر باشد، کار شاقه محسوب شده و جرم پنداشته می‌شود؛ بر این مبنا کار کودکان در کوره‌های خشت‌پزی کاملاً ممنوع می‌باشد.
انتهای پیام/