او با توجه به احتمال تایید نشدن توافق هسته‌ای از جانب دولت آمریکا تاکید کرد ایران را به شکلی غیرمنصفانه بدنام کرده‌اند.
در این یادداشت آمده است: مردم ایران در منطقه‌ای ناپایدار و بی‌ثبات زندگی می‌کنند. اگر نگاهی به تاریخ بیندازیم متوجه می‌شویم خاورمیانه از زمانی دچار ناامنی و بی‌ثباتی شد که پای قدرت‌های خارجی به این منطقه باز شد و تصمیم به سرنگونی دولت ایران در سال 1953 (کودتای 28 مرداد) نیز سرآغاز دور جدیدی از مداخله انگلیس و آمریکا در امور داخلی ایران بود.
امروزه، این مداخله یک خاورمیانه متشتت به بار آورده است. متحدان منطقه‌ای غرب به جای آنکه به وضع مردم و آرمان‌های آنها توجه کنند، ثروت خود را صرف تجهیز خود به سلاح می‌کنند. آنها حتی میلیارد‌ها دلار بیشتر از این ثروت را صرف گسترش وهابیت می‌کنند. آنها از بازیگرانی سازمان یافته حمایت می‌کنند که عاملان ایجاد ترور و جنگ داخلی هستند. عربستان و امارات دو کشور از سه کشوری بودند که دولت طالبان را در افغانستان به رسمیت شناختند. در آن زمان، آمریکا چشمش را به روی ایدئولوژی افراطی مورد حمایت آنها بست تا اینکه این ایدئولوژی منجر به پیدایش القاعده و پس از آن داعش، جبهه النصره، احرار الشام، جیش الاسلام، بوکو حرام و الشباب شد و این فهرست همچنان ادامه خواهد داشت.
متحدان منطقه‌ای آمریکا در تمام طول تاریخ کوتاه خود دشمن کشور من بوده‌اند و این دشمنی بویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی که ما را بر خلاف آنها، از قید و بند دیکتاتوری آزاد کرد، بیشتر شده است. از آن زمان تاکنون، مردم ایران همواره تاوان رها کردن خود از استبداد داخلی و سلطه خارجی را داده‌اند و به همین خاطر بود که هر زمان که موشک‌های صدام مثل باران برروی شهرهای ما می‌بارید، تشویق همسایگان عرب به آسمان می‌رفت. آنها با تأمین بودجه و سلاح از حمله صدام به ایران حمایت کردند. جنگ ۸ ساله صدام علیه ما هیچ نتیجه‌ای در بر نداشت و فقط باعث مرگ و ویرانی شد. آنها در این جنگ علیه سربازان ما و همینطور غیرنظامیان از سلاح‌های شیمیایی استفاده کردند که این مسئله حتی با سکوت گوش‌خراش جامعه جهانی هم روبرو شد.
یکی از حامیان مالی اصلی صدام در تهاجم به ایران، کویت بود. کشور کویت که یکی از همسایگان عرب ماست، از جمله کشور‌های اصلی تأمین‌کننده بودجه جنگ عراق علیه ایران بود که البته مدتی بعد خودش قربانی جاه‌طلبی‌های صدام شد. با این حال، با وجود وعده تقسیم غنایمی که صدام به ما داد، در تهاجم نظامی او به کویت، طرف این کشور را گرفتیم. صدام حتی جنگنده‌هایش را هم به عنوان ضمانت برای ایران فرستاد؛ اما ما به خاطر صلح و امنیت منطقه از حمله نظامی او به کویت حمایت نکردیم.
امروزه، برخی از کشور‌ها مثل عربستان سعودی و امارات متحده عربی و آمریکا مدعی شده‌اند که ایران در امور کشور‌های عربی مداخله می‌کند و باعث ایجاد ناامنی در منطقه میشود؛ اما خودشان بودند که به کشور عربی یمن حمله کردند، به کشور بحرین حمله نظامی کردند، متحد خود، قطر را تحریم کردند، از گروه‌های تروریستی در جنگ سوریه حمایت و آنها را تجهیز نظامی کردند، از کودتای نظامی علیه دولت منتخب مصر حمایت کردند و در عین حال از اعطای ابتدایی‌ترین آزادی‌ها به مردم کشور خود سرباز زده‌اند. اما ایران در حدود سه قرن گذشته به هیچ کشوری حمله نکرده است. ایران هرگز در امور داخلی کشور‌های دیگر دخالت نکرده و نمی‌کند. ما نمی‌خواهیم هیچ رژیمی در همسایگی ما سقوط کند. خواسته ما این است که همه کشور‌های منطقه از امنیت، صلح و ثبات لذت ببرند؛ اما متأسفانه این خواسته کشور‌های همسایه ما نیست به گونه‌ای که برخی از آنها خواهان سرنگونی دولت ما هستند و از گروه‌های تروریستی برای ایجاد ترس در کشور ما و سرنگونی دولت ما حمایت می‌کنند.
ما معتقدیم ثبات یک ملت بر ثبات ملتی دیگر تأثیرگذار است و به همین دلیل به دنبال حذف کشوری مثل عربستان از معادلات ثبات در منطقه نیستیم؛ اما در عوض، هیچ کشوری نیز نمی‌تواند و نباید به دنبال حذف ایران باشد. قطر کشوری است که ما با آن در خصوص مسائل مختلف اختلاف نظر داریم؛ اما در عین حال همسایه‌ای است که ما نمی‌خواهیم بی‌ثباتی آن را شاهد باشیم. ما همچنین در دوران کودتای ترکیه از دولت منتخب دموکراتیک ترکیه هم حمایت کردیم؛ با وجود اینکه در خصوص مسائلی با آنها اختلاف نظر داریم.
در سوریه ما به کمک مردم آمدیم. با وجود اینکه برخی از همسایگان ما و همینطور آمریکا از گروه‌های تروریستی به صورت مستقیم و غیرمستقیم حمایت کرده‌اند. میلیون‌ها مهاجر سوری که از کشور خود گریخته‌اند درواقع از یک مرد یا یک دولت نگریخته‌اند؛ آنها از جنگ و ترور گریخته اند. اما هیچ کشوری به اندازه ایران در جنگ با داعش و جلوگیری از گسترش این گروه تروریستی تلاش نکرده است.
در بخشی دیگر از این بادداشت آمده است: ایران در راستای افزایش صلح و ثبات در منطقه تصمیم گرفت با توافق هسته‌ای خود به یک بحران غیرضروری پایان دهد. اما در عین حال ما بحران‌های دیگری که در منطقه رخ داده است را نادیده نگرفته‌ایم و در موارد مختلف هم راه‌ها و آتش‌بس‌ها و مذاکراتی را برای پایان دادن به درگیری‌های مسلحانه ارائه کرده‌ایم اما آمریکا و عرب‌ها به پیشنهادهای ما بی‌توجه هستند.
پس از حل مسئله هسته‌ای، همسایگان ما می‌توانستند تجارت و سرمایه‌گذاری را با ما افزایش دهند؛ اما آنها دقیقا برعکس این کار را انجام دادند. آنها دشمنی خود با ایران و ایرانیان را دو برابر کردند و هر کاری که می‌توانستند انجام دادند تا بر این ادعا تأکید کنند که ایران ریشه همه مشکلات منطقه است و باید با آن مقابله کرد.
به خاطر همین دشمنی‌های داخلی در منطقه و عدم حمایت تسلیحاتی غرب از ایران در زمان تهاجم نظامی صدام بود که ما تصمیم گرفتیم توانمندی بومی خود را برای دفاع از کشور و مردم خود توسعه دهیم. با این حال، ایران حتی در جمع ۳۰ کشور اولی که بیشترین بودجه نظامی را مصرف می‌کنند هم قرار ندارد. ولی در عوض، عربستان چهارمین کشوری است که بیشترین پول را صرف خرید تسلیحات می‌کند و امارات نیز با جمعیتی کمتر از ۱/۵ میلیون نفر در جایگاه چهاردهم قرار دارد.
عربستان سعودی بیش از ۶۳ میلیارد دلار در سال هزینه تجهیزات دفاعی خود می‌کند و رتبه چهارم را پس از آمریکا، چین و روسیه در جهان دارد. اما ایران با صرف ۱۲ میلیارد هزینه در سال، رتبه سی و سوم را دارد. هدف ما این نیست که بزرگترین و بهترین ارتش جهان را داشته باشیم یا چندین تریلیون دلار صرف سلاح کنیم. بلکه هدف ما این است که با کمترین ابزار، از وقوع تهدید‌ها و حملات جلوگیری کنیم. بزرگترین دارایی ما برای ایجاد ثبات، امنیت و استقلال، مردم ما هستند که بر خلاف شهروندان برخی از متحدان آمریکا، دولت خود را هر چهار سال یکبار انتخاب می‌کنند.
اجرای موفقیت‌آمیز برجام—دست کم از سوی ایران – اثبات‌کننده حسن نیت و اهداف صلح‌آمیز ماست. اگر ما جاه‌طلبی کرده بودیم، این توافق هرگز حاصل نمی‌شد. برجام در واقع می‌تواند یک الگو برای حل دیپلماتیک بحران‌ها و دستیابی به نتایج صلح‌آمیز در حل اختلافات منطقه‌ای باشد. به جای اینکه به کاستی‌های این توافق نگاه کنیم –که هر توافقی از دید طرف مقابل نقص‌هایی دارد-- باید کشور‌های دیگر را از مزایای آن مطلع کرد. این توافق برای همه منافعی به دنبال داشته است از جمله برای همسایگان نزدیک ما. ما ایرانی‌ها در سال ۲۰۱۳ که مذاکرات مربوط به برنامه هسته‌ای را آغاز کردیم، متعهد شدیم که این توافق را با ۶ کشور دیگر به پیش ببریم. حتی اگر یکی از طرف‌ها و یا بیشتر این توافق را بدون هیچ دلیلی نقض کنند و یا به طور کامل به آن پایبند نباشند، استفاده از این شیوه درست بود. در پایان هرگونه شکست در برجام در نتیجه نقص این توافق نخواهد بود؛ بلکه ناشی از نبود حسن نیت است که باعث بدنام شدن ناقضان این توافق میشود.
محمد جواد ظریف در پایان تأکید کرد که ایران همچنان در مسیر مذاکره، احترام متقابل و درک متقابل گام خواهد برداشت.
انتهای پیام/
یادداشت ظریف در نشریه آتلانتیک
هیچگاه گوسفند و گرگ نمی توانند مذاکره کنند که نتیجه اش از پیش معلوم و برد و باخت است
یاد بد بینم بودن رهبر بیفتی میفهمی از کجا زدن
لبخند که راه ساز و کار ساز نیست
بازم توکل به خدا