یک تیم از مهندسان زیستی در نهایت با تولید پلیمرهای زیستی جدید موفق به انجام این کار شدند که هدف محققان از انجام این پژوهش، پیدا کردن مکانیسمی کنترل شده برای آزاد کردن انسولین بوده که در نهایت نیاز بیماران به تزریق انسولین به ۲ بار در ماه کاهش پیدا کند.
درمان معمول برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، استفاده از یک مولکول به نام "پپتید-۱ شبه گلوکاگون" (GLP۱) است که این مولکول باعث می‌شود که پانکراس شروع به ترشح انسولین کند، اما از معایب آن این است که دارای عمر کوتاهی بوده و به سرعت در بدن از بین می‌رود.
محققان در توسعه یک درمان طولانی مدت با GLP۱، با دو مشکل مواجه بودند. اول اینکه، آنها نیاز به پیدا کردن ترکیبی بودند که به GLP۱ متصل شده و عمر آن را در بدن طولانی‌تر کند و دوم اینکه نیازمند توسعه یک روش برای کنترل میزان انتشار این مولکول بودند.
گروهی از محققان در دانشگاه دوک، هر ۲ مشکل را با توسعه یک "پلی پپتید الاستین مانند حساس به حرارت" که می‌تواند با GLP۱ ترکیب شود حل کردند.
هنگامی که این ماده در پوست تزریق شود به حرارت بدن واکنش نشان داده و یک مخزن ژل مانند را بوجود می‌آورد که این مخزن دارو سپس به آرامی در بدن آزاد شده و حل می‌شود.
آزمایش‌های اولیه نشان می‌دهد که تنها با یک بار تزریق این ماده در حیوانات می‌توان سطح قند خون موش را تا ۱۰ روز و میمون‌های رزوس را تا بیش از ۱۴ روز تنظیم کرد، این پلیمر زیستی برنامه‌های کاربردی گسترده‌ای فراتر از درمان دیابت دارد، از این سیستم می‌توان در ارائه انواع داروهای ضد درد طولانی مدت و پایدار استفاده کرد.
گفتنی است که این تیم برای انجام این آزمایش‌ها بر روی انسان‌ها نیازمند انجام تحقیقات بیشتر است.
منبع: gizmag
انتهای پیام/