به گزارش
حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛امام علی (ع) در بخشی از نامه 54 کتاب شریف نهج البلاغه در پاسخ به ادعاهای سران جمل می فرماید:شما نيك مى دانيد ، هر چند كتمان مى كنيد كه من آهنگ مردم نكردم تا آنها آهنگ من كردند . من از آنها بيعت نخواستم تا آنها با من بيعت كردند .
امام در ادامه می فرماید:شما دو تن از كسانى بوديد كه به سوى من آمديد و به من دست بيعت داديد . بيعت كردن مردم با من ، بدان سبب نبود كه مرا قدرتى است غالب يا مالى است مهيا . اگر شما از روى رضا با من بيعت كرده ايد از اين بيعت شكنى بازگرديد و سریع توبه كنيد و اگر به اكراه بيعت كرده ايد ، به سبب تظاهر به طاعت و در دل نهان داشتن معصيت ، راه بازخواست خود را بر من گشاده داشته ايد . به جان خودم سوگند ، كه شما از ديگر مهاجران به تقيه و كتمان سزاوارتر نبوده ايد .
امام در ادامه خاطرنشان می سازد: نپذيرفتن بيعت من پيش از آنكه داخل در بيعت شويد ، براى شما آسانتر بود از بيعت كردن و خارج شدن از آن . پنداريد كه من عثمان را كشته ام . ميان من و شما از اهل مدينه ، كسانى هستند كه نه با من هستند و نه با شما . اينان قضاوت كنند تا هر كس هر اندازه در اين امر دخالت داشته بر گردنش آيد و از عهده آن برآيد .
سپس امام علی (ع) در کلامی نصیحت گونه به طلحه و زبیر می فرماید: اى دو مرد سالخورده ، از اين رأى و نظر كه داريد بازگرديد كه اگر امروز چنين كنيد ، تنها عار گريبانگير شماست و اگر داورى به قيامت واگذاريد ، هم عار است و هم نار .
انتهای پیام/