رفتند اما هنوز در يادها ماندگارند/ بزرگداشتی برای هنرمندان درگذشته سال 95

 

وی گفت: امروز حافظ و شکسپیر از دوران خودشان، زنده‌تر هستند. هنرمندان هیچ گاه نمی میرند. یک توصیه برای جوانان دارم؛ اینکه خیلی خوب است هنرمندان جهان را بشناسیم ولی خیلی بد است که هنرمندان خود را نشناسیم.

سپس عبدالحسین مختاباد به روی صحنه آمد و گفت: یکی از مشکلاتی که کشورهایی با تاریخ عمیق مثل ما دارند، این است که به دلیل کثرت هنرمندان در زمان حیات از آن ها غفلت می کنیم و آن ها در غربت و تنهایی می مانند. این خوب نیست که حواسمان به آن ها در زمان حیاتشان نباشد.

وی گفت: اگر استعاره، تخیل و بلند پروازی ها را از هنر بگیریم، چیزی از آن نمی ماند؛ اما متاسفانه هنر کاربردی ایران عزیزمان در این گرد و غبار فراموشی در حال از بین رفتن است.

در ادامه برنامه، کامران ملکی به روی صحنه آمد و اظهار داشت: خیلی از این هنرمندان از دوستان ما بودند. جهان در گذر است و تذکره هیچ کسی عمر ماندگار ندارد. ما هر رمان که در خانه سینما از هنرمندی وداع می کنیم، بر خود می لرزم؛ وقتی بیوگرافی این هنرمندان را می شنوم و می بینم با چه افراد بزرگی هم دوره بودم. ما فقط با پیکر این هنرمندان وداع نمی کنیم بلكه با حجم عظیمی از هنر، شعور و معرفت وداع می کنیم.

بعد از پخش نماهنگی دیگر برای هنرمندان متوفی، یدالله کابلی، هنرمند عرصه خوشنویسی به روی صحنه آمد و گفت: ای خاک اگر سینه تو بشکافند، بس گوهر قیمتی که در سینه توست. من به عنوان یک هنرمند کوچک سعادت برقراری ارتباط با عالم معنا و شعر را دارم و هربار که در سوگ آن ها می نشینم، به یاد شعر ابوسعید ابوالخیر می افتم. یکی از سرمایه های دیرینه و ملی ما گوهر شعر است و دلم می خواهد بگویم هنرمندان منشوری چندوجهی هستند که هم در زمان حیات خودشان نور می بخشند و هم پس از مرگشان. در این دنیایی که پر از کشف و شهود است، این هنرمندان ترکیبی از کمال و تعالی می شوند.

 

 

علی مرادخانی، معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به روی صحنه آمد و گفت: من وظیفه داشتم که در این مراسم حضور داشته باشم. حوزه هنر بسیار تاثیرگذار است و وظیفه ما اکرام این رشته است و امیدوارم تا زمانی که چهره این عزیزان مقابل ماست، از آن‌ها تکریم کنیم.

وی گفت: هنرمندان ماحصل یک عمر فعالیت هستند و اکرام آن ها تکریم خودمان است.
 
در ادامه مراسم سیف‌الله صمدیان به روی صحنه آمد و گفت: اگر صدها سال بگذرد، به این آسانی‌ها نمی شود که هم عصر با شخصی شبیه به عباس کیارستمی باشیم. او یک تنه کاری باورنکردی کرد.

وی ادامه داد: خود بودن عباس کیارستمی ویژگی خاصش بود. این چیزی است که کمیاب است. او ساز خودش را می زد و همه به ساز او می رقصیدند.

وی ادامه داد: کیارستمی کارگر بالفطره طبیعت بود و در بیست و چهار ساعت، بیست ساعت کار می کرد.

پس از پخش کلیپی برای داوود رشیدی، احترام برومند گفت: من تشکر می کنم از همه کسانی که بعد از فوت ایشان باز به ما محبت کردند و نگذاشتند که ما تنها بمانیم و از شهرداری، محمدباقر قاليباف و علی مرادخانی تشکر کرد.
 
در ادامه مراسم جمال الدین اکرمی به روی صحنه آمد و گفت: پرویز کلانتری اول بهار به دنیا آمد و هیچ کدام ما تاثیرات رنگ هایی که پرویز کلانتری در کودکیمان به جا گذاشت، از یاد نخواهیم برد. من معتقدم که او خودش را پیدا کرد.
 
وی گفت: او نقاشی ایرانی را پدید آورد و عشایر و مفرش های دور افتاده و سماور های کودکانه را به تصویر کشید. او در نقاشی با کلاژ آشنا شد و در ادبیات نوشته هایش را با واژه و خیال ترکیب کرد. او نویسنده بسیار بزرگی بود که هیچ گاه کشف نشد. خیال های او مرزهای جغرافیا را طی می کند. همه هنرمندان یک دنیای پنهان دارند و پرویز کلانتری شیفته دنیای پنهان هنرمندان بود و آن ها را برای ما تصویر کرد.
 
پس از پخش ویدیویی از جعفر والی، فرهاد آئیش به روی صحنه آمد و گفت: من فکر می کنم که ما جمع شدیم که به این افراد احترام بگذاریم و هم چنین به کاری که در زندگی انجام دادند، احترام بگذاریم. این هنرمندان با هنرشان، عصاره زندگی را کشف کردند و دیگران هم از زاویه نگاه آن ها به زندگی نگاه می کنند.
 
وی ادامه داد: این صد و پنج نفر رفتند و ما ماندیم، ولی ما هم خواهیم رفت و این زندگی است که همواره ادامه دارد.

در ادامه مراسم رویا تیموریان به روی صحنه آمد و گفت: من قصد سخنرانی نداشتم و سخنور خوبی هم نیستم؛ من خاله نیما طباطبایی هستم. ما به نیما می گفتیم دایره المعارف سینما و خیلی اطلاعات خوبی داشت.

 

 
وی ادامه داد: ما امسال رکن الدین خسروی را از دست دادیم و اغلب وقتی اسم ایشان می آید، می گویند او کیست و این خیلی فاجعه است که هنرمندانمان را نشناسیم و با کسی که بنیانگذار تئاتر تجربی بود، آشنا نباشیم.
 
وی گفت: ما احتیاج به یک فضای اینترنتی برای معرفی هنرمندان داریم و باید مطمئن باشیم که دو نسل دیگر هم حمید سمندریان را بشناسد. باید بانک اطلاعاتی درست شود تا همه با هنرمندان آشنا شوند. هنرمندان هر جامعه بخش آگاه جامعه هستند و باید به آن ها احترام گذاشت.
 
پسر مرحوم حسن جوهرچی، به روی صحنه آمد و گفت: جلوی این همه بزرگان هنر، حرف زدن من جسارت است ولی دوست داشتم بگویم که من تا به حال کسی را در خانواده از دست نداده بودم. بعد از این اتفاق این حقیقت مقابلم قرار گرفت که همه ما روزی خواهیم رفت و باید تا فرصت داریم درست زندگی کنیم.