به گزارش خبرنگار
حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ امروز سه شنبه ۱۷ بهمن ماه سال ۹۵ میزگردی با حضور رضا حداد، آتیلا پسیانى و حسین پاکدل به مناسبت سمینار بین‌المللی «تئاتر و ظرفیت‌های بخش غیردولتی» و ریاست دکتر حمیدرضا ششجوانی در سالن مشاهیر تئاتر شهر برگزار شد و در خصوص نقش بازاریابی ، تبلیغات و اطلاع رسانی در کنار توسعه مکان های اجرا در تئاتر خصوصی صحبت کردند.
درابتدای شروع مراسم، حمیدرضا ششجوانی در خصوص شناخت ظرفیت‌های سخت افزاری و نرم‌افزاری سالن غیردولتی سخنرانی کرد.
سپس، آتیلا پسیانی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون، گفت:سالن خصوصی در ظاهر امر بدیهی و خوبی است. این سلب مسئولیت هنرهای نمایشی از چطور حمایت کردن در سالن خصوصی است.
وی در ادامه اظهار داشت: نکته ای که وجود دارد این است که تئاتر خصوصی چه تعریفی دارد؟ این کلمه برای ما در ایران به یک عبارت مبهم تبدیل شده است که قرار است خودکفا عمل کند و از سال ۱۳۶۶ از سوی همکارانی که مدیریت مهم در هنرنمایشی پیدا کردند شروع شد و مدام تکرار شد و تبدیل به قانون نانوشته شد و زمینه ای نداشت. تنها تئاتر لاله زار بود که تئاتر مردمی شد و اساسا کارش فروش نمایش بود نه بیان طرز تفکر خاص به مخاطبان.
وی دراین باره ادامه داد: چیزی که ما به اسم تئاتر فاخر داریم سند نتوانستن است، وقتی کاری نمی‌توانیم انجام بدهیم این نتوانستن را به این اسم می‌خوانیم. تئاتر باید بدون نگاه به گیشه کار کند. ما هیچ جای جهان تئاتر خودکفا نداریم. تئاترهای خصوصی، حمایت دولتی مستقیم و غیر مستقیم دارند. در کشورهای پیشرفته جهان از صاحبان صنایع استقبال می شود تا سرمایه‌ای را برای اهالی تئاتر در اختیارشان بگذارد تا به شکل کلی کمکی به تئاتر بکند.
وی در ادامه تصریح کرد: تئاتر خصوصی در ایران صورتی بامزه دارد. تئاتر دولتی حمایتی نمی‌کند و حتی سالن‌های خصوصی بیست درصد از فروش ما را هم می‌خواهند.تئاتر دولتی باید متوجه شود که این 20 درصد باید حذف شود چراکه حق تئاتری‌ها را می‌گیرد و هیچ تاثیری ندارد و عبارت مبهمی وجود دارد که می‌گوید این 20 درصد چراغ تئاتر را روشن نگه می دارد.
وی با بیان این مطلب، اظهار داشت:برای داشتن تئاتر خصوصی، مکان لازم است. ما نیاز به تفکرات وزارتخانه‌ای نداریم، تفکر کمتر، بیشتر به نفع تئاتر است؛ ولی بودجه را باید بدهند چرا که وظیفه دولت است که پول بدهد.دربخش‌های تئاتری یکی کمک کردن وجود دارد و یکی هم چوب لای چرخ نکردن.
پسیانی همچنین اظهار داشت:برای ایجاد یک کمپانی تئاتری قطعا مکان آن لازم است حمایت به مفهوم تسهیلات در امکانات و هم بودجه ای برای راه اندازی و تبلیغات تئاتر است اگر این اتفاق بیفتد، بسیار میمون و مبارک است و هم به نفع تئاتر تازه تشکیل شده است که پشتوانه تماشاگر پیدا می‌کند و هم به نفع کسانی است که تئاتر هیچ ضرورتی برای آنها ندارد و آنها را وادار به فکر می‌کند.
وی افزود: واگذاری سالن و مکان تمامی کارخانه‌های آلاینده در تهران و دیگر شهرها تهران هم می‌تواند مراکز هنری برای تئاتر باشد و ما برای مدیریت این سالن‌ها نیاز به یک مدیر آرتیستیک داریم کسی که بتواند کارهای خود را انجام دهد و دعوت کننده مردم برای تئاتر باشد.
پسیانی اظهار داشت: این مسائل یکسری مسائل معمولی هستند، مسائل عمیق‌تری برای تئاتر رخ داده است.ما نیاز به مکان داریم ولی کسی به ما مکانی نمی‌دهد و شهرداری به علت اینکه من کار فرهنگی می‌کنم به من محلی برای نمایش نمی‌دهد و تضمینی هم وجود ندارد که به من بدهند.
وی در پایان متذکر شد: ما حتی امکانات وارد کردن تجهیزات تئاتری هم نداریم و به تنهایی هم نمی توانیم با گمرک وارد این کار بشویم که وسایل صدا و تصویر وارد کنیم که البته این برای سالن‌های دولتی هم سخت است.
رضا حداد کارگردان تئاتر نیز گفت:من ابتدا یک تعریفی از تئاتر خصوصی ارائه می‌دهم وسپس یک راه حل پیشنهاد می‌کنم. ما چند گونه تئاتر داریم یا تجاری یا تجربی یا تئاتر دیگر.این تعاریف، بار اجرایی می‌آورند و تئاتر تجاری با فرمول‌های تجاری حرکت می‌کند.
وی افزود: در تئاترهایی که تجاری نیستند، آرتیست یا هنرمند به فکر پرشدن سالن‌های تماشاخانه نیست، بلکه یک برنامه سالانه به دولت می‌دهند تا بودجه بگیرند و دراین مدت به فعالیت‌های نمایشی خود ادامه می‌دهد، یعنی سالن را به فرد هنرمند یا فرد اجرایی می‌دهند و دراختیار او می‌گذارند و برنامه از او می‌گیرند و خود فرد دراین مدت می‌تواند گروه مهمان دعوت کند تا نمایش را ببینند و فرد نگران تماشاگر نیست چون اگر جز این باشد تئاتر ما تجاری می‌شود .
حداد در ادامه عنوان کرد: اگر می‌خواهیم به تئاترهایی که تجاری نیستند و به تماشاگر فکر نمی‌کنند، دست پیدا کنیم باید ایده خلاق داشته باشیم.وگرنه تئاتر مجبور است اسپانسر تهیه کند و اسپانسر جایی می‌رود که تماشاگر باشد نه در جایی که تماشاگر کم است یا اصلا نیست.سالن‌ها را باید به افراد تئاتری واگذار کنیم این‌ها باید خودشان برنامه سالانه بدهند و بودجه بگیرند و آن موقع دیگر نیاز به سوپراستار در تئاتر نیست.
این کارگردان عنوان کرد:سالن‌ها با این شکل هویت پیدا می‌کنند و مخاطب به هرسالن که برود یک نوع اجرا می‌بینند و تنها راه‌حل، واگذاری سالن ها به اهالی تئاتر است و گرنه به فرمول تجاری می‌رویم وباید به دنبال متن دراماتیک، سوپراستار و تماشاگر باشیم. اگر تئاتر را به کمپانی واگذار کنند و بودجه مالیات را در اداره مالیات بدهد، تئاتر خصوصی می‌شود.
وی همچنین ادامه داد:تئاتر خصوصی مطلقا تعریف واحدی ندارد، بخصوص در کشور ما .همیشه تا صحبت از حمایت تئاتر خصوصی می‌شود بودجه یا کمک مالی مدنظر است، بودجه بخش دهم یا یازدهم از فاکتورهای است که بر روند تئاتر خصوصی اثر می‌گذارد.وقتی ما کمپانی تئاتری داریم، این کمپانی می‌تواند با وزارتخانه‌های کشورهای دیگر درارتباط باشد یا حتی ویزا بگیرد ولی در ایران اصلا تعامل محال است.
رضا حداد تصریح کرد: قرار نیست سالنی واگذار شود و تئاتر خصوصی شکل بگیرد.حرف زدن دراین‌باره به ما کمکی نمی‌کند. ما از مسائلی حرف زدیم که برایمان آرزو است.قرار نیست اتحادیه‌ای برای تئاتر شکل بگیرد، اراده‌ای در این سیستم است که اجازه شکل‌گیری تئاتر را نمی‌دهد. بودجه‌ی تئاتر کجا می‌رود؟!ما مجبور هستیم تئاتر تجاری کار کنیم چرا که پول خودش را دربیاورد.در پاساژها سالن تئاتر ساخته می‌شود، این یعنی؛ توسعه تئاتر به سمت واقعی نمی‌رود.ما در تئاتر هیچ نداریم، سالن‌ها قدیمی است و ما در این نداشتن ظرفیت غیر دولتی، گدایی می کنیم چرا که اسپانسیر می گیریم و اسپانسر با گدایی برابری می‌کند.
وی در پایان اظهار داشت: ما باید اعتبار از دست رفته تئاتر را اعتبار ببخشیم.تئاتر مانند قطار است و در بستر زمان حرکت می کند.برای پیشرفت تئاتر باید کمپانی‌های تئاتری به وجود بیایند، هرچه فعالیت بیشتر در تئاتر حمایت هم بیشتر خواهد شد.
حسین پاکدل نویسنده، نمایش‌نامه‌نویس، مجری، تهیه کنننده و بازیگر سینما،تئاتر و تلویزیون، شروع به سخنرانی کرد و گفت:ما در اواخر سال ۹۵ احیانا با موج خیلی انبوه ساخت سالن مواجه می‌شویم که در سالن‌های غیردولتی فعالیت می‌کنند که این هم باعث خوشحالی است هم ناراحتی.
وی افزود: خوشحالی و ناراحتی از جهت اینکه، یک: مواجهه با جمعیت جوانی که وارد فعالیت تئاتری شده است.سال ۷۵-۷۰ ما بسیار ورودی تئاتر داشتیم، که این بچه‌ها باید برای کار کردنشان اجاره‌های سنگین سالن بدهند و دو: ما با بهم‌ریختگی مواجه می‌شویم.از اواخر دهه هشتاد ما آرام آرام با تصمیمات دولت نهم و دهم مواجه شدیم که بسیار با مشکل مالی و دیگر مشکلات روبه رو شد. سابقه تئاتر خصوصی در حقیقت ایجاد کمپانی تئاتری است.
پاکدل اظهار داشت: اواسط سال ۸۳ یک طرح در زمان احمد مسجد جامعی تصویب شد که قرار بود گروه‌های تئاتری در قالب کمپانی تئاتر به شکل تعاونی در وزارت تعاون ثبت بشوند و سالن‌هایی را تهیه کنند که در آن فعالیت داشته باشند و این زمین‌ها(سالن ها)به آنها واگذار شود و اگر نتوانستند این گروه‌ها بعد ۵ سال موفق بشوند، سالن از آنها پس گرفته می شود.اوایل سال ۸۴ بعضی گروه‌ها تلاش کردند ولی وقتی دولت بعدی بر سر کار آمد، این مصوبه بایگانی شد و هرگز باز نشد، چون حمایت کننده فرهنگی وجود ندارد. ما با فرسودگی کار را جلو می بریم.
وی با بیان این مطلب عنوان کرد: یکسری ایده‌های ایده‌آل در ذهن داریم ولی فرسوده حرکت می‌کنیم.از گردش مالی، هنر و هنرمند کمترین سهم را می برند.در گردش مالی جهان هم ما سهمی نداریم و اگر هم هست، یک شوخی بیش نیست. در عرصه نمایش و هنرهای تجسمی هم سهم نداریم و در تئاتر که دیگر اصلا سهمی نداریم.ما نباید از شکست‌ها بترسیم بدبختی این است که ما از موفقیت‌ها می ترسیم.
پاکدل در پایان سخنرانی اظهار داشت: متاسفانه در عرصه هنر، به محض آنکه فردی جایزه ای برنده می‌شود، تمام نگاه‌ها به سمت اوست، اصغر فرهادی هنگامی که جایزه فیلم خود را برنده شد، کلی مشکل بر سر راه این فرد موفق ایجاد می‌شود. منظور من این است که ما در حال حاضر از موفقیت هایمان بیشتر از شکست هایمان می ترسیم.
انتهای پیام/