«انالله و انااليه راجعون»
رحلت همسنگر سالهای مبارزه و همکار در مسئولیت‌های خطیر پس از پیروزی انقلاب، شادروان حضرت آیت‌الله سیدعبدالکریم موسوی اردبیلی، باعث تأسف و تألم شدید خاطر گردید.
شخصیتی که از بدو ورود به حوزه علمیه‌ی قم در سال 1327 هجری شمسی، او را به حُسن سلوک و اخلاق شناختم که به عنوان طلبه‌ای فاضل از حوزه علمیه‌ی نجف برای ادامه‌ی تحصیل، تدریس و تبلیغ تعالیم متعالی دین اسلام و مکتب تشیّع به قم آمده بود و از همان نخستین سالهای حضور در حوزه علمیه، مشغول کارهای سیاسی و فرهنگی مهم شده بود.
احساسات جوانی و شور انقلابی و درک و ایمان به حقانیت راه امام راحل در نهضت روحانیت، هر دوی ما را از نخستین روزهای شروع مبارزه در یک مسیر قرار داده بود.
این عالم وارسته، از سال 1347 که به خاطر شرایط سخت سیاسی و امنیتی مجبور به مهاجرت تهران شده بود، همکاری‌ها وارد مرحله‌ی نوینی شد که تا آخرین روزهای مبارزه نیز ادامه داشت، به‌گونه‌ای که روز ورود امام عزیز به کشور، وقتی ماجرای ناپیدایی امام(ره) از بهشت زهرا در خبرها آمد، به همراه شهید دکتر بهشتی و شهید دکتر باهنر، به منزل ایشان در حوالی میدان توحید رفته بودیم و از آنجا مسائل را بررسی می‌کردیم.
روحیه‌ی خیرخواهی آیت‌الله اردبیلی، که ریشه در روحیات آباء و اجدادی‌شان مخصوصاً پدر بزرگوارشان، مرحوم سیدعبدالرحیم داشت، ایشان را به سوی تأسیس مؤسسه خیریه مکتب امیرالمؤمنین(ع) هدایت کرد که مساجد، مراکز فرهنگی، مدارس، دبیرستان‌ها و حتی تأسیس و مدیریت دانشگاه دارالعلم مفید، نتیجه‌ی آن روحیه است.
با پیروزی انقلاب، با همه‌ی علاقه و توانایی‌هایی که برای تدریس و آفرینش آثار فقهی و دینی داشت، به خاطر نیاز انقلاب و مردم، مشتاقانه در سنگرهای حساس و مهم سیاسی و قضایی و تقنینی گوناگون خدمت کرد که اوج حضور مؤثرشان، بعد از شهادت آیت‌الله دکتر بهشتی، در قوه قضائیه بود که تا سالها از جایگاه این قوه دفاع می‌کرد و به آن اعتبار می‌بخشید.
پس از رحلت امام(ره)، وقتی تصمیم به مراجعت به حوزه علمیه‌ی قم گرفت، به تربیت شاگردان، مخصوصاً در سطوح عالی حوزه و تربیت دانشجویان در دانشگاه مفید همّت گماشت و همزمان به خلق آثار ارزنده‌ای پرداخت که یکی از سرمایه‌های ارزشمند فقه شیعه خواهند بود.
دلسوزی ایشان نسبت به انقلاب و دفاع و حمایتشان از مردم، به گونه‌ای بود که در تمام سالهای پس از رحلت امام، به عنوان ناظری امین، از هیچ راهنمایی و هدایتی دریغ نمی‌کرد و همیشه تفکرات و گفتار و رفتارشان، چراغ راه مسئولان در سطوح مختلف بود.
اینجانب با تسلیت این مصیبت به مردم ایران، مردم خطّه‌ی آذربایجان، مردم استان اردبیل، رهبر معظم انقلاب، علما، مراجع، فضلا، طلبه‌های حوزه‌های علمیه و دانشجویان دانشگاه مفید، به ویژه خانواده و خاندان محترم، با فرزندان مکرّم ایشان ابراز همدردی کرده و علوّ درجات آن سید بزرگوار و همسنگر و مبارز قدیمی را از درگاه احدیت مسألت می‌نمایم.
اكبر هاشمی رفسنجانی
رئيس مجمع تشخيص مصلحت نظام
انتهای پیام/