گلستانی در ادامه در خصوص دیالوگ نداشتن این فیلم گفت: از ابتدا می‌خواستیم این فیلم منطبق با موسیقی خاص کار شود اما بعد فکر کردم که وجود گویش فارسی باعث می‌شود که فیلم از وجه بین‌المللی خارج شود.
وی ادامه داد: در زمان صداگذاری صداهای دیگری را هم به فیلم اضافه کردم مانند صدای دریا، اما ذهن تماشاگر را از دیالوگی که بیانگر زمان خاصی باشد، آزاد ساختم.
گلستانی گفت: امید دارم برای سینما اتفاقات بهتری بیافتد و فکر می‌کنم پتانسیل زیادی برای ساختن فیلم با این تکنیک وجود داشته باشد.
سپس مسعود امینی، فیلمبردار این اثر اظهار داشت: چیزی که در این کار نظر مرا به خود جلب کرد، کسب تجربه در این فضا و با این جنس و شیوه بود. کسانی که به تماشای این فیلم می‌نشینند، ابتدا فیلمبردار را از کار حذف می‌کنند و فیلم ناظر فرضی ندارد.
در ادامه نشست، مسعود امینی در خصوص نوع نماها اظهار داشت: این فیلم به تماشاگر امکان آزادی می‌دهد و خوبی این تکنیک این است، قصه‌هایی که سال‌های پیش به شیوه‌های دیگری ساخته شده است از این پس با این تکنیک ساخته شود.
وی ادامه داد: من خیلی تست کردم و با سهیلا گلستانی فکر کردیم که در چه زمانی بازیگر باید نزدیک شود و کجا می‌تواند دور شود و یک دکوپاژ پنهان در فیلم اتفاق می‌افتد که این شیوه برای داستان‌گویی سخت‌تر می‌شود.
سپس عباس حبیبی بازیگر فیلم درباره علت بازی در این کار گفت: اولین برخورد من با اثر مسئله فنی بود چون این اولین باری بود که از این شیوه فیلم برداری برای روایت استفاده می‌شود. به صورت ناخداگاه بازیگر وسوسه می‌شود که در آن فیلم بازی کند.
وی ادامه داد: به غیر از این تیمی که کار را اجرا می‌کند به این اثر می توان نگاه فرهنگی داشت چه در تهیه و تولید و چه در مسئله کارگردانی و برای این فیلم زحمت‌های زیادی کشیده شد. از 150 هنرور استفاده شد که به همه آن‌ها میزانسن داده شده که این کار بسیار سختی است.
سونیا سنجری دیگر بازیگر فیلم اظهار داشت: برای من هیچ فرقی نداشت که این فیلم به شیوه دیگری روایت می‌شد من فکر کردم در نمای دور بازی می‌کنم و به همین دلیل برای ایفای نقشم به تکنیک فکر نکردم.
انتهای پیام/