پس از اعلام نتیجه نشست الجزایر مبنی بر کاهش تولید نفت، بهای طلای سیاه 14 درصد افزایش یافت. این در حالی بود که ایگور سچین، رئیس شرکت نفت "روس‌نفت" در واکنش به این توافق گفت:" چرا باید از این توافق حمایت کنیم؟! چگونه تولیدکننده 40 درصد نفت روسیه باید تولید خود را کاهش دهد؟" این در حالی بود که پوتین چهارشنبه گذشته از موضع خود عقب‌نشینی کرد و گفت: بیشتر کشورهای جهان از اجرای طرح فریز نفتی بهره‌مند می‌شوند ولی در مورد کاهش تولید این‌چنین نیست.
روسیه همواره اجرای طرح فریز نفتی را به کاهش تولید ترجیح می‌داد. جای تعجب ندارد. روسیه سرمایه‌گذاری چندین ساله در زمینهٔ نفتی را آغاز کرده است و به ثمر رسیدن آن همزمان با اجرای طرح فریز نفتی می‌توانست از فروش نفت ارزان جلوگیری کند. لئام دنینگ، از کارشناسان حوزه انرژی معتقد است دولت روسیه انگیزه بالایی برای خنثی کردن سقوط بهای نفت و گاز دارد و به این روش سعی دارد مسائل مالی، واحد پول روبل و ذخایر ارزی خود را کنترل کند.
با این حال، تاریخ نشان داده است اوپک نباید انتظارات زیادی از روسیه داشته باشد. در سال 2002، اعضای اوپک توافق کردند که حجم تولید روزانه سازمان را تا یک‌میلیون و 500 هزار بشکه در روز کاهش دهند به شرطی که کشورهای غیر عضو نیز در مجموع 500 هزار بشکه از تولید روزانه خود بکاهند. مسکو متعهد با حمایت از این توافق شد ولی در نیمه اول سال 2002 و پس از این توافق، حجم صادرات روسیه دو درصد افزایش یافت که حاکی از بدعهدی روس‌ها بود.
حضور روسیه در بازار نفت یکی از بزرگ‌ترین و شاید مهم‌ترین عامل در رشد سریع بهای نفت است. با این حال، اوپک زمانی می‌تواند نسبت به پشتیبانی روسیه مطمئن باشد که این حمایت فراتر از کلمات و در قالب عمل باشد.
انتهای پیام/