محمدحسین قلی‌زاده کارشناس مشاوره و راهنمایی در گفت و گو با
خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ درباره علل بیقراری کودکان کلاس اولی در ورود به مدرسه گفت: بی قراری و ترس کودکان از مدرسه یکی از مشکلات شایع دانش آموزان پایه اول می‌باشد که این کودکان به دلیل دلبستگی ناایمن به والدین بخصوص مادر دچار مشکلاتی در مدرسه می‌شوند.
وی تصریح کرد: در واقع وابستگی و دلبستگی کودک به والدین به دو صورت وابستگی ایمن و ناایمن بروز می‌کند که در وابستگی ایمن کودک از میزان وابستگی خود راضی بوده و زمانی که برای چند ساعت از والدینش دور می‌ماند، دچار اختلال اضطراب جدایی نمی‌شود و خیلی زود خود را با محیط سازگار می‌کند.
قلی‌زاده ادامه داد: اما وابستگی ناایمن برعکس حالت ایمن بوده و کودک دائما در اضطراب جدایی از والدین به سر می‌برد که در این حالت کودک طی ساعت های جدایی از مادر، گریه و بی‌تابی می کند و در برابر اینکه تنها و دور از پدر و مادرش بماند به شدت از خود مقاومت نشان می‌دهد.
این کارشناس مشاوره با بیان اینکه کودکان با دلبستگی ناایمن دچار اختلال اضطراب می‌شوند، تصریح کرد: معمولا همه کودکان با شرایط جسمی سالم در حدود هشت الی 9 ماهگی به بعد به اصطلاح «غریبی می کنند» یعنی با دیدن افرادی که برای آنها آشنا نیستند گریه می‌کند، اما در حقیقت این علامت در کودکان نشانه مرحله‌ای طبیعی از رشد کودک است و در حالت معمولی این اضطراب طبیعی کودک در حدود 18 ماهگی بسیار کم می شود.
قلی‌زاده افزود: والدینی که در برابر بی تابی و بی قراری کودکشان دستپاچه و عصبی می شوند و با خشونت رفتار می کنند یا بالعکس به حمایت بیش از حد از کودک اقدام می‌کنند در واقع اجازه رویارویی تدریجی کودک با اطرافیان را به او نمی دهند و گذر کودک از این مرحله را سخت می کنند. در این صورت کودک به نوعی در این ترس و اضطراب باقی می ماند، حالتی که شکل شدت یافته آن اختلال "اضطراب جدایی" نامیده می شود.
وی درباره علائم اختلال اضطراب در کودکانی که به سن مدرسه رسیده‌اند، گفت: این اضطراب در عملکرد کودک یا والدین اختلال ایجاد می کند؛ برای مثال مادر به دلیل وابستگی زیاد وی نمی تواند به امور زندگی خود برسد، یا در مواقعی که کودک قرار است به مدت طولانی از مادر خود دور باشد، برای مثال در زمان رفتن به مهد یا مدرسه، نشانه‌های بیقراری بیشتری از خود نشان می دهد. در این شرایط علائم کودک بیشتر رفتاری (مانند بیقراری، گریه کردن یا چسبیدن به مادر) یا جسمانی (مانند تهوع، دل درد یا سردرد) است.
این کارشناس مشاوره و راهنمایی همچنین اظهار داشت: گاهی ممکن است کودک شروع به پرخاشگری و لجبازی کند تا به مدرسه نرود، حتی ممکن است کودک بهانه بیاورد که مدرسه را دوست ندارد و البته باید گفت در شروع مدرسه طبیعی است که کودک تا حدی از دور شدن مادر احساس ناراحتی کند اما این حالت نباید بیشتر از یک ماه طول بکشد.
وی به والدین توصیه کرد: مهم ترین کاری که والدین باید برای کمک به فرزندانشان برای پشت سر گذاشتن اضطراب جدایی انجام دهند، ایجاد احساس امنیت و حمایت عاطفی در کودکان است و هنگامی که قرار است هر نوع جدایی‌ای بین والدین و کودک صورت گیرد حتما باید کودک را از آن مطلع کرد.
قلی‌زاده افزود: باید برای کودک نشانه زمانی مشخص کرد تا او اطمینان پیدا کند که مادر چه زمانی باز می گردد و با افزایش تدریجی زمان‌های دوری از کودک، توانایی ویبرای تحمل جدایی طولانی تر از والدین را افزایش داد را افزایش داد، برای مثال اگر مادر برای خرید بیرون می رود و کودک را با پدر تنها می گذارد حتما باید برای کودک توضیح دهد که قصد بیرون رفتن دارد و مهم تر از همه زمان برگشت خود را نیز اعلام کند.
این کارشناس مشاوره و راهنمایی تصریح کرد: در صورتی که کودک را نزد کسی به جز پدر قرار می‌دهید مطمئن شوید که مراقب کودک فردی پرحوصله باشد تا زمان نبود شما برای کودک به خاطره بدی تبدیل نشود، همچنین، انجام بازی‌هایی مانند قایم باشک با کودکان در کاهش اضطراب جدایی تاثیر دارد.
انتهای پیام/