به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان،شال زنی یکی از شیوه های حزن آور و اثر گذار عزاداری بافران است که فقط در روز عاشورا انجام می شود .یک ساعت قبل از ظهر عاشورا،دسته شال زن یا شال گردن پیشاپیش دیگر دسته ها حرکت می کنند. آنان با شنیدن صدای دهل حرکت خود را آغاز می کنند.
این دسته ، نوحه خوان مخصوصی نداشته ، ابتدا به دو دسته تقسیم می شوند و در هر دسته یک نفر نظم و هماهنگی رابر قرار می سازد و نوحه ها را با حرکت دست و کشیدن صدا پاسخ می دهند .
آنان شالی به رنگ سیاه یا سبز بر گردن می آویزند و در حالی که یک سوی آن رهاست ، سوی دیگر را در دست گرفته ، با نظم خاص و هماهنگ با نوحه دسته ، گاه آن را بالا آورده بر شانه می افکنند و گاه فرو برده در دست نگاه می دارند.
افراد در کنار یکدیگر قرار گرفته به شکل دسته جمعی حرکت می کنند یک دسته در حالی که با صدای کشیده می گویند : «یا حسین» ، شالها را با دست راست بر شانه راست خود می افکنند و دسته دیگر با همان شیوه پاسخ می دهند : «کو حسین» و با چهره های غم گرفته و حزن آلود مانند کسانی که عزیزترین بستگان خود را از دست داده اند در سوگ سالار شهیدان و یاران با وفایش اشک می ریزند و
فضایی معنوی و روح بخش می آفرینند و به آرامی به سوی حسینیه می روند. دسته های دیگر نیز به دنبال دسته شال زن حرکت می کنند.
در حسینیه بافران این گروه در کناری توقف کرده ، بقیه دسته ها در داخل حسینیه دور می زنند و هر گروه نقش خاص خود را ایفا می کند و فضا را کاملاً کربلایی می سازند و صحنه های عاشورا را تجسم می بخشند.
دسته شال زن ، از پیران و میانسالان تشکیل می شود و از وقار و متانت خاصی برخوردار است و یاد خاطره حبیب بن مظاهر ، پیرغلام امام حسین (ع) را تداعی می کنند.
پیام زنده ماندن این سنت آن است که جاذبه عشق حسینی در تسخیر قلبها بی رقیب است و گذشت روزگاران با آنکه کوهها را می فرساید قادر نیست این عشق را ازدلها بزداید بلکه مانند نسیمی که بر خرمن آتشی بوزد آن را شعله ور می سازد.
انتهای پیام/م