به گزارش
گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، محققان دانشگاه ارلانگن آلمان توانستند گام بلندی در زمینه ی کمک به معلولان و بازمانده های مین های ضدنفر بکنند در حالی که بیشتر قربانیان مین های ضدنفر در کشورهای فقیر و در حال توسعه اند و هزینه ی یک پروتز معمولی در اروپا ۱۵۰ یورو می باشد این محققین کاری را به سرانجام رسانده اند که این هزینه به ۱۰ یورو کاهش یابد.
گزارش ها حاکی از آن است که ۸۰ درصد از انسان هایی که به دلایل گوناگون معلول شده اند، در کشورهای درحال توسعه زندگی می کنند.
تنها چیزهایی که برای انجام این مهم لازم است یک گوشی هوشمند، یک دستگاه چاپگر سه بعدی و مواد خامی که از لیوان های پلاستیکی بازیافتی به دست آمده اند می باشد. کریستین تساگل که در رشته ی انفورماتیک تجاری (Business informatics) دانشگاه ارلانگن پژوهش می کند، سرپرستی گروهی تحقیقاتی را به عهده دارد که از یک سال و نیم گذشته تحقیقات خود را روی امکان کمک به معلولان در کشورهای در حال توسعه و چگونگی آن متمرکز کرده اند و اکنون کار این مهندسین به سرانجام نزدیک است.
تساگل قصد دارد سازه های مقرون به صرفه ی خود را برای معلولان با کمک چاپگرهای سه بعدی بسازد. مواد خام این اندام های ساختگی قرار است از لیوان های پلاستیکی بازیافتی تامین شود.
تنها کاری که طبق گفته ی این پژوهشگر آلمانی به عهده ی پزشک درمانگر خواهد بود، اندازه گیری عضو آسیب دیده و گرفتن ۲۰-۳۰عکس از آن و ارسال آنها به چاپگر است. یک نرم افزار مسئول تهیه مدلی سه بعدی بر پایه ی این اندازه ها است و بعد کار ساخت پروتز شروع خواهد شد.
در این کار هیچ اندامی شبیه دیگری نخواهد بود، چون هر یک از تولیدات بر اساس نیازها و اندازه گیری دقیق محل قطع یا آسیب عضو ساخته شده است.تساگل در ادامه توضیح می دهد که تمام سیستم باید به گونه ای طراحی شده باشد و عمل کند که کار کردن با آن آسان باشد و دانش ویژه ای طلب نکند.
تنها موردی که اکنون پژوهشگران را به فکر انداخته است قیمت بالای این چاپگر که معادل ۴۵۰۰ یورو است می باشد و همچنین دستگاه های چاپگر حساس اند با در طی زمان ساخت در فشار هوا و دمای یکسان بمانند. . بهای ماده ای هم که چاپگر به آن نیاز دارد نیز زیاد است. به همین خاطر پژوهشگر آلمانی به فکر استفاده از پلاستیک بازیافتی افتاده است.
اما برای ذوب کردن این پلاستیک ارزان قیمت و تبدیل آن به فرمی که چاپگر سه بعدی بتواند با آن کار کند، به دستگاهی به نام اکستروژن نیاز است که بهای آن هم در اروپا حدود ۴۰۰۰ یورست.
هزینه ی انتقال اندام های ساختگی توسط چاپگر به کشورهای در حال توسعه از جمله مواردی است که این گروه تحقیقاتی را به فکر واداشته است و آنها در پی حذف این هزینه هم هستند. یک راه برای کم کردن هزینه ها استقرار چاپگرهای سه بعدی در خود کشورهای در حال توسعه است.
هم اکنون حدود ۵ / ۰ درصد جمعیت جهان به یک اندام مصنوعی یا به یک ارتز احتیاج دارند. ارتز وسیله ای است که عملکرد یک اندام یا عضو را بهبود می بخشد یا درد را در آن عضو یا اندام کاهش می دهد.
اما طبق همین گزارش تنها ۲۰ درصد از نیازمندان به برسازه یا ارتز در کشورهای جهان سوم، هم اکنون به این امکانات دسترسی دارند.با این اختراع جدید افق های جدید در پی کمک به معلولین و بازماندگان جنگ به وجود می آید و می توان به آینده ای روشن تر برای آنها امیدوار بود.
منبع: وب سایت کلیک
انتهای پیام/