به گزارش
گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در دوم شهریور ماه سال 1356 که مصادف با نوزدهم ماه مبارک رمضان بود، ماموران دستگاه امنیتی رژیم ستم‌شاهی پس از سال‌ها جستجو برای یافتن مرد مبارزی که همه ترفندهای آنان برای دستگیری خود را با شکست مواجه کرده بود، سرانجام توانستند رد او را در یکی از محلات مرکزی شهر تهران که آن زمان به کوچه سقاباشی در حوالی میدان ژاله (شهدای فعلی) معروف بود پیدا کنند و همین امر باعث شد منطقه را به محاصره خود در آورده و تلاش زیادی نمایند تا او را زنده دستگیر کنند.
هدف، انقلابی مبارزی بود که ساواک از چهارده سال قبل به دنبال یافتن و دستگیری او بود. اما این مبارز انقلابی هربار که شناسایی می‌شد، مانند آبی که برزمین فرو برود ناپدید می‌شد و چندسال بعد سر از گوشه‌ای دیگر درمی‌آورد و شناسایی مجدد او همان و ناپدید شدن دوباره او همان.
این مبارز انقلابی که تمام دستگاه‌های امنیتی، نظامی و انتظامی رژیم شاه را به ستوه آورده بود، کسی نبود جز سیدعلی اندرزگو. البته برای ساواک او هم سیدعلی اندرزگو بود، هم ابوالحسن سپهرنیا، هم دکتر حسینی، هم شیخ عباس تهرانی، هم ابوالحسن نحوی، هم سیدابوالقاسم واسعی، هم محمدحسین جوهرچی، هم... اینها همه اسامی مستعار و مشخصاتی بودند که ساواک با آن‌ها به دنبال اندرزگو بود و جالب اینکه اندرزگو به برخی از این نام‌ها شناسنامه و گذرنامه هم داشت.
براساس اسناد و گفته‌های مبارزین پیش از انقلاب، شهید سیدعلی اندرزگو در طول سال‌های مبارزه، از 24 شناسنامه و همچنین گذرنامه‌های گوناگون استفاده کرد.
در شامگاه دوم شهریور 1356، زمانیکه سیدعلی اندرزگو برای افطار و تشکیل جلسه محرمانه با سایر همرزمان مبارزش عازم محل قرار بود، در محاصره ماموران ساواک قرار گرفت و ماموران به رغم آنکه دستور داشتند او را زنده دستگیر کنند، اما به دلیل هراسی که از او و ناپدید شدن‌هایش داشتند با شلیک ده‌ها گلوله وی را با زبان روزه به شهادت رساندند.
جالب است بدانید که شهید سید علی اندرزگو همان گونه که در ماه مبارک رمضان به دنیا آمده بود، در ماه مبارک رمضان نیز به شهادت رسید.
منبع: روزنامه جمهوری اسلامی
انتهای پیام/