احمد پورامینی نویسنده و فعال نشر در گفتگو با خبرنگار
حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گفت: یکی از معضلات مهم در حوزه رمان، مخاطب اندک است که قابل قیاس با کشورهای صاحب ادبیات نیست. نویسنده رسانه مستقل ندارد که اثر خود را معرفی کند، این یکی از عواملی است که سبب شده تیراژ کتاب پایین بیاید.
وی ادامه داد: جوایز ادبی هم در این سال ها باعث رشد سلیقه مخاطبان نشده، برخی از جشنواره‌ها و جایزه‌های ادبی دیگر برگزار نمی‌شوند. در بقیه موارد هم، انتخاب رمان های برگزیده را با پشتوانه ای علمی و پخته کمتر می بینیم. همچنان که وقتی به کتابی جایزه داده می شود؛ عملا هیچ تاثیری در فروش آن کتاب ندارد. حالا صرفا برای درک بهتر این را مقایسه کنید با جوایز ادبی جهان که زندگی و سرنوشت نویسندگان را زیر و رو می‌کند.
پورامینی افزود: در داستان نویسی دست زیاد شده و نویسندگان جوان به کارگاه‌های داستان نویسی روی آوردند که از آن طریق بتوانند آثار خود را به ناشران عرضه کنند. البته این هم در عمل نتیجه نداده و کارهای شبیه به هم زیاد داریم.
وی درباره معضلاتی که در زمینه رمان نویسی وجود دارد، تصریح کرد: نوشتن رمان حداقل یک تا دو سال وقت می برد؛ بنابراین نیاز است که رمان نویس ها حرفه ای کار کنند و تمام وقت خود را به نوشتن اختصاص دهند. در حال حاضر به دلایل زیادی این امر امکان پذیر نیست و نویسنده باید امورات خود را با انجام مشاغل دیگر بگذراند. در نتیجه یا رمان ننوشته و یا رمان لاغر و کم حجم می نویسد که به دشواری حتی می توانیم نام رمان بر آن بگذاریم.
نویسنده رمان «خیالت راحت رئیس» در پایان خاطرنشان کرد: در هر حال اگر نویسنده‌ای وقت گذاشته و رمان بنویسد، اولین نگرانی اش این است که اثرش از سد ممیزی عبور می کند یا نه و اگر حاصل یکی دو سال کارش گرفتار ممیزی شود، خسارت جبران ناپذیری را متحمل خواهد شد. چه بسا همین نگرانی موجب خودسانسوری نویسنده می شود.
وی در پایان گفت: اگر دقت کنیم خواهیم دید که درباره بسیاری از موضوعات روز که معضلات اجتماعی هم هستند، داستان نوشته نمی شود؛ چون به احتمال زیاد اجازه انتشار پیدا نمی کند. طبعا در چنین شرایطی نویسنده نمی تواند با مخاطب خود درباره همه مسائل سخن بگوید. مخاطب هم وقتی بازتاب وقایع اجتماعی، خواسته ها و آرزوهایش را در رمان فارسی نمی بیند، دلزده می شود.
انتهای پیام/