به گزارش
گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، وب‌سایت نشریه تایم در مطلبی نوشت: انگلیس و اتحادیه اروپا همواره رابطه نزدیکی با یکدیگر داشته اند. انگلیس در سال 1973 به این اتحادیه – که در آن هنگام به عنوان "جامعه اقتصادی اروپا" شناخته می‌شد – پیوست. اکنون که سران کشورهای اروپایی خود را برای ماه‌ها مذاکرات دیپلماتیک دشوار آماده می‌کنند، انتظارات برای جدایی سریع این کشور از اتحادیه اروپا در حال کمرنگ شدن است.
دونالد توسک – یکی از روسای اتحادیه اروپا – به ترزا می – نخست وزیر انگلیس – گفت امیدوار است خروج انگلیس از اتحادیه اروپا، "خروجی مخملی" باشد. وی با ذکر این عبارت، به انتقال مسالمت‌آمیز قدرت از حاکمیت کمونیست جمهوری چک در سال 1989 – که به عنوان انقلاب مخملی از آن یاد می‌شود – اشاره کرد.
اما به باور نویسنده این مطلب، این امیدواری خوش‌بینانه است. در حال حاضر نگرش توسک درباره این مسئله با طرز فکر دیگر سران کشورهای اروپایی در تضاد است. همچنین نظرات ضد و نقیضی از پایتخت‌های کشورهای اروپایی درباره برکسیت – خروج انگلیس از اتحادیه اروپا – به گوش می‌رسد.
این اختلاف نظرها از روز پس از همه‌پرسی جنجالی 23 ژوئن (3 تیر) مشهود بود. سران پارلمان اروپا به صراحت اعلام کردند انگلیس باید هر چه سریع‌تر ماده 50 پیمان اتحادیه اروپا – که شرایط خروج هر کشور از این اتحادیه را مشخص کرده و برای این امر، یک فرآیند 2 ساله برای مذاکرات تعیین می‌کند – را اجرا کند.
اما سیاست‌مداران انگلیس با شفافیت سخن نگفتند. در ابتدا، آن‌ها نیاز داشتند اختلاف‌ها در حزب محافظه‌کار را حل و فصل کنند. برای این امر، آن‌ها باید یک رئیس جدید برای این حزب انتخاب می‌کردند تا جایگزین دیوید کامرون – نخست‌وزیر سابق انگلیس – شود. به این صورت، بهتر می‌توانستند روابطی که قصد دارند در آینده با اتحادیه اروپا داشته باشند را مشخص کنند.
پس از آنکه هراس‌های اولیه بازار درباره بحران‌های مالی پس از خروج این کشور کاهش یافت و نگرانی‌ها درباره افزایش احساسات ضد اتحادیه اروپا بی‌اساس اعلام شد، برخی از سران کشورهای اروپایی نیز مزایای انجام یک فرایند منظم و جدی‌تر را درک کردند. یکی از مهم‌ترین این سران، آنگلا مرکل – صدراعظم آلمان – است که به عنوان قدرتمندترین و با نفوذترین مقام در اروپا شناخته می‌شود.
یکی از مسئولان اتاق فکر "کارنگی یوروپ" گفت: "موضع آنگلا مرکل بسیار حساب‌شده و سودمند است. وی قصد ندارد در این مسئله عجله کند. در صورتی که اتحادیه اروپا شتاب‌زده رفتار کرده و به سرعت یک مذاکره کننده برای موضوع خروج انگلیس انتخاب کند و انگلیس نیز این فرایند را آغاز کند، نتیجه خوشایندی حاصل نخواهد شد. چرا که نمی‌توان تصمیم گرفت به کدام جهت باید رفت."
هنگامی که مرکل برای نخستین بار با ترزا می در برلین دیدار کرد، درخواست خود را برای در نظر گرفتن روشی آهسته و قابل اعتماد اعلام کرد. به نظر می‌رسد مرکل و می در مورد تعویق اجرای ماده 50 تا سال 2017 توافق نظر دارند.
این در حالی است که دیگر دولت‌های اروپایی برای خروج هرچه سریع‌تر از این اتحادیه به انگلیس فشار وارد می‌کنند. بلژیک و لوکزامبورگ از کشورهایی هستند که مقامات آن‌ها معتقدند تاخیر در لغو عضویت انگلیس، تردیدهای بیشتری را درباره مسائل سیاسی و اقتصادی ایجاد می‌کند.
اما در حقیقت هیچ فردی نمی‌تواند پیش از آنکه انگلیس کاملا آماده شده باشد، این کشور را مجبور به اجرای ماده 50 کند. بسیاری از سران کشورهای اروپایی از دشواری مذاکرات آینده اطلاع دارند. آن‌ها همچنین میدانند این مذاکرات ممکن است در کشورهایشان تنش آفرین باشد. با نزدیک شدن به انتخابات در فرانسه و آلمان، آنگلا مرکل و فرانسوا اولاند در تلاشند از طرح مباحثی که موجب نارضایتی داخلی می‌شود دوری کنند.
انگلیس بیش از یک ماه است که اروپا را با رای به برکسیت غافلگیر کرده است. این در حالی است که مواضع کشورهای اروپایی در این خصوص متناقض است. به نظر می‌رسد انگلیس تنها کشوری نیست که به زمانی برای حل و فصل مشکلات داخلی خود نیاز دارد.
انتهای پیام/