میلاد عرفان‌پور، شاعر آئینی در گفتگو با خبرنگار
حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان درباره این که استعداد در شاعری ذاتی است یا اکتسابی گفت: شاعری هم به قریحه و هم به آموزش نیاز دارد. کسی که می خواهد شاعر باشد، قریحه و ذوق و استعداد پیش شرطی است که آن را باید دارا باشد، بسیارند استادان ادبیات که علم شعر را دارند اما موفق به شعر گفتن نمی شوند چرا که از قریحه و استعداد بهره مند نیستند.
این شاعر آئینی افزود: پس تنها با آموزش دیدن نمی توان شاعر موفقی شد، اما شخصی که از قریحه کافی بهره مند است هم نمی تواند تنها متکی بر ذات خود در راستای شاعری گام بنهد و باید به کسب یادگیری فنون و ساختار آن همت کند تا به صورت ناخودآگاه آموخته هایش در اشعارش متبلور شود.
وی درباره ارتباط بهتر با مخاطب اظهار داشت: شاعری موفق به ارتباط بهتر با مخاطب می شود که بین خودش و شعرش نقاب وجود نداشته باشد، خیلی از شاعرها هستند که تجربه زیسته شعری که می سرایند را ندارند و برای مثال فکر می کنند که چون شعر عاشقانه مخاطب دارد، پس اگر شعری درباره ی عشق بگوییم خوب است. این در حالی است که شعری که بدین صورت و بدون انس با موضوع گفته شود خوب از کار در نمی آید و تاثیر خود را از دست می دهد.
عرفان پور در رابطه با میزان مجاز بودن سنت شکنی در شعر بیان کرد: بنظرمن وقتی سنت شکنی مجاز می شود که بتوانیم ارزشی را به شعر بیفزاییم، اما شگفتی خلق شده در شعر باید به حدی باشد که ارزش قانون شکنی را داشته باشد اگر ارزش ندارد، قانون شکنی و ساختارشکنی رخ ندهد بهتر است.
انتهای پیام/