ایشان افزودند: در آیه 53 سوره مومنون اگر معنی «زبر» را جمع «زبور» بگیریم که به معنی مکتوب است معنی این آیه آن می شود که مردمی دین الهی را پاره پاره کردند و دارای کتب مختلفی شدند و هر کسی به کتاب خود تاکید می کند؛ یهودیان و مسیحیان همدیگر را قبول ندارند و هر دوی این گروه ها قرآن را قبول ندارند.
معظم له خاطرنشان کردند: بنده اعتقاد دارم که زبر جمع زبره به معنی قطعه است؛ معنای آن این است که مردم دین خود را پاره پاره کردند در حالی که طایقه طایفه و قطعه قطعه هستند و از احزاب مختلف تشکیل شده اند.
ایشان گفتند: خداوند از مردم وحدت خواسته است؛ ولی این مردم به جای وحدت به سراغ کثرت رفته اند؛ پیامبر اکرم(ص) از راهی که قریشیان می روند بسیار ناراحت بودند که خداوند به پیامبر(ص۹ فرمود، بگذار این قوم در گناه فرو بروند که در مرگ یا روز حساب به حساب آنها می رسیم.
حضرت آیت الله سبحانی یادآورشدند: یکی از سنن قرآنی این است که اکثر اوقات هرجا که در خصوص کافران بحث شده، بلافاصله در خصوص مومنان سخن به میان آمده است؛ خداوند در خصوص کافران فرمود،بگذار این گروه در عذاب فرو بروند ولی در ادامه از مومنون سخن گفته است.
ایشان اظهارکردند: برخی از افراد حق و باطل را با مال و مقام می سنجند؛ هر کسی که اولاد فراوانی دارد چنان نیست که منظور نظر خداست؛ ولی قریش چنین تصوری داشتند و بیان می کردند که به دلیل اینکه ثروت و اولاد و مقام در این قوم وجود دارد پس این قوم، برتر است، در حالی که قرآن کریم بیان کرد که کثرت اولاد و مال و مقام دلیل حقانیت نیست.
معظم له یادآورشدند: در جنگ جمل طلحه و زبیر و همسر پیامبر اکرم(ص) در مقابل امام علِی(ع) قرار گرفتند و بسیاری از مردم را در انتخاب طرف حق تشکیک کردند؛ در این میان فردی همین سوال رااز امام علی(ع) پرسید که کدام یک از شما به حق هستید؟ امام علی(ع) فرمودند، حق و باطل به مردان صاحب مقام شناخته نمی شود، بلکه برای شناخت طرف حق، باید حق را بشناسید.
ایشان گفتند: قرآن کریم بیان می کند که قریشیان با این مال و اموالی که دارند گمان می کنند که به سوی خیر می روند در حالی که آنها به سوی شر حرکت می کنند؛ این اموال برای آنها آزمونی بود که از آن سرافزار بیرون نیامند.
معظم له بیان کردند: در مقابل، خداوند بیان می کنند که مومنون بر عکس مشرکین که قدم به قدم به سوی دوزخ حرکت می کنند بیان می کند که مومنون گام به گام به بهشت نزدیک می شوند.
ایشان با اشاره به میلاد امام حسن مجتبی(ع) گفتند: خانه حضرت زهرا(س) با میلاد اولین گل روشن شد و بهجت عظیمی در این خانواده ایجاد کرد؛ امام حسن(ع) دارای یک صفت عالی است که جهانیان را به شگفت آورده است.
حضرت آیت الله سبحانی یادآورشدند: هنگامی که پیکر ایشان را برای دفن به بقیع انتقال دادند، مشاهده شد که مروان به شدت گریه می کرد و بیان می کرد که این مرد صبری به اندازه کوه ها، مستحکم داشت.
ایشان گفتند: مردی شامی در شهر به شدت به امام حسن(ع) فحاشی کرد ولی حضرت با ملاطفت با او برخورد کرد و ایشان را پذیرایی کرد و از او درخواست کرد که نیازمندی خود را به ایشان عرض کند که باعث تعجب آن مرد شد.
معظم له بیان کردند: امام حسن(ع) تا آخرین لحظه امکان مقاومت کرد و اگر صلح کرد دیگر امکان وجود نداشت؛ ایشان سه بار لشکر جمع کردند که متاسفانه بارها به ایشان خیانت شد و مردم کوفه نیز که خسته بودند که حاضر به جنگ نبودند که ایشان مجبور به صلح شدند؛ این صلح معادل با شهادت امام حسین(ع) است؛ شهادت امام حسین با صلح امام حسن(ع)، هر دو قرآنی است زیرا همه به تکلیف خود عمل کردند.