به گزارش
حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ مشکلات همیشگی و کلیشه‌ای تنگناهای بودجه‌ای و اقتصادی درد دل مشترک و دائمی تمام مدیران است. سینما نیز مانند سایر حوزه های هنری ایران، همواره با مشکلات مالی دست به گریبان است.
با وجود ساخت چند پردیس بزرگ سینمایی مجهز در سال‌های اخیر، کمبود سالن‌های سینمایی مجهز، وجود سالن‌های فرسوده و متروکه با حداقل امکانات رفاهی و کمبود بودجه برای بازسازی یا نوسازی این سالن‌ها، ناهماهنگی عرضه و تقاضا و ظرفیت پایین مجموعه کل سینمای ایران برای اکران تولیدات سینمایی داخلی موجب می‌شود هرچقدر هم مخاطبان سینمای ایران از آن استقبال و گیشه را منفجر کنند، در نهایت بالاترین میزان فروش حدود 17 میلیارد تومان برای یک فیلم رقم می خورد و فروش بیش از این رقم با این تعداد سالن و حتی برنامه ریزی برای سانس فوق‌العاده میسر نیست.
*لابی های حوزه پخش و فقر سوژه
مجموعه بزرگ سینما می‌تواند به جای ابداع و برگزاری انواع و اقسام جشنواره های سینمایی داخلی که در نهایت، سود کمّی و کیفی و بازخورد مفیدی برای سینما ندارد؛ بر ایجاد ارتباط و تعامل مناسب، رسمی و حرفه‌ای با پخش کنندگان معتبر خارجی تمرکز و برنامه اکران فیلم‌های ایرانی را در خارج از کشور پیگیری کند.
ناگفته نماند که بی سر و سامانی و بلاتکلیفی سیستم پخش بین‌الملل فیلم‌ها، رابطه‌های خاص برخی پخش‌کننده‌های داخلی با همکاران خارجی خود و ... عوامل دیگر این ضعف است. در حوزه پخش بین الملل برای عرضه، فروش و اکران فیلم های سینمای ایران جدا از اینکه عدالت و برابری وجود ندارد، لابی‌ها و روابط پشت پرده‌ای که مانع عرضه و پخش سالم و ایجاد فرصت برابر برای اکران تمام نمایندگان سینمای ایران در خارج از کشور می‌شود، وجود دارد.
از طرفی وقتی پخش‌کننده داخلی بدون نیازسنجی، به انبوه سازی نوع خاصی از ژانر اصرار و فیلم های خاصی را پخش می‌کند، سینمای ایران با فقر سوژه مواجه می‌شود. پخش کننده استاندارد باید با تحقیق و بررسی بازار فیلم جهانی، شناخت و سنجیدن سلیقه و نیاز مخاطب خارجی، کشف ژانرهای مختلف و پرطرفدار که مخاطب کلان جهانی دارد به تنوع ژانر و ساخت فیلم هایی مختلف در سینما و پیدا کردن بازار جهانی، سودآوری فیلم‌ها و جلوگیری از زیان مالی ناشی از مشکلات اکران داخلی کمک کند.
پیچیدگی و رازگونه بودن سیستم اکران داخلی و پخش بین المللی هرساله باعث تضییع حق تعدادی از فیلم‌ها و عوامل آن‌ها می‌شود.
*حضور در جشنواره ها و ...
از زمان اولین حضور نماینده های سینمای ایران در جشنواره خارجی، شرکت در بخش مسابقه و امیدواری برای دریافت جوایز بین المللی افتخارآمیز، اصلی ترین دغدغه سینمای ایران و اهالی آن بوده و همچنان هست.
عرضه آثار سینمای ایران در فضای بازار فیلم جشنواره‌های خارجی از همان اول درحاشیه و بی اهمیت‌‌تر از حضور در مسابقه و بخش رقابت تلقی می‌شد و تلاش زیادی برای معرفی، عرضه، فروش و پخش و اکران بین المللی نمی شد یا اگر می‌شد به‌دلیل مافیای پخش، تمرکز بر تعداد و نوع مشخصی از فیلم‌ها و کارگردان‌ها بود.
حضور بدون برنامه ریزی، بی‌هدف و ضعف نمایندگان پخش داخلی در بازار فیلم جشنواره‌های خارجی، فعالیت این بخش را بی فایده کرده و می توان گفت همچنان پای آسیب دیده، پخش بین الملل می لنگد.
شصت و نهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم «کن» در حالی برگزار شد که مثل همیشه سینمای ایران در بخش بازار فیلم آن فعالیت و در بخشی از بازار فیلم ایران در جشنواره کن، مؤسسه فرهنگی_ هنری اوج نیز با محصولات خود حضور داشت.
اینکه در این جشنواره مسئولان و نمایندگان ما تا چه حد به معرفی، عرضه و فروش آثار سینمای ایران توجه داشتند مورد قضاوت قرار نمی‌گیرد، اما با برنامه‌ریزی درست و مناسب و دغدغه‌مند بودن برای کمک به سینما، اقتصاد و ارتقای کیفی آن در هر حضور بین‌المللی، می‌توان به جای سردادن شعار که باعث دل‌خوش کردن سینمادوستان به امید واهی می‌شود، گام‌های عملی و اصولی برداشت و دست واسطه‌ها و مافیای پخش را از سینما کوتاه کرد.
مسئولان با عمل به وعده‌های شیرینی که در حوزه سینما می‌دهند باید برای هموار کردن راه پر فراز و نشیبی که برای مطرح شدن و ادامه فعالیت سینماگران به‌خصوص قشر جوان در سینمای ایران و جهان، پیش‌روی آن‌هاست تمایل و همت بیشتر و اساسی‌تر نشان دهند تا در میان سینماگران این نسل و نسل بعد کمتر کسی از مشکلات اقتصادی فیلمسازی، بازیگری و ....گلایه کند.
گزارش از: شیما شفیعی
انتهای پیام/