به‌گزارش
حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران، این کتاب توسط سنجر سهیل یکی از روزنامه‌نگاران کشور از زبان انگلیسی به زبان فارسی ترجمه شده‌است.
نویسنده این اثر «رابرت آل. گری‌نی‌یر»، رئیس دفتر ساحوی سی‌آی ای در اسلام‌آباد می‌باشد. این کتاب در ۴۶۴ صفحه، در سال ۲۰۱۵ توسط انتشارات سیمون اند شاستر راهی بازار شد.
امرالله صالح، رئیس پیشین امنیت ملی در مراسم رونمایی ترجمه این کتاب، گفت که استخبارات امریکا با چاپ این کتاب خواسته اهداف سیاسی خود را دنبال کند.
آقای صالح افزود که امریکا از طریق چاپ این اثر همچنان تلاش کرده تا اثرات آن را بر دشمنان خود نشان دهد.
رئیس پیشین امنیت ملی افزود که این کتاب یک اثر متفاوت در مورد اوضاع افغانستان پس از یازدهم سپتامبر است؛ چون در مورد جنوب کشور به آن پرداخت شده است.
سنجر سهیل، مترجم این کتاب در مراسم رونمایی گفت که این کتاب را به این دلیل که در مورد رویدادهای جنوب پرداخته است، ترجمه کرده‌است.
آنچه «رابرت آل. گری‌نی‌یر» پس از بازنشسته شدن از سازمان سیا در این اثر آورده، شکل‌گیری حوادث اولیه درگیری مستقیم امریکا با طالبان پس از روزهای یازدهم سپتامبر است.
گری‌نی‌یر که پس از ۲۷ سال خدمت در سازمان سیا در سال ۲۰۰۶ بازنشست شد، رئیس اداره اسلام‌آباد از ۱۹۹۹ الی ۲۰۰۲ بود و کمپاین نبرد با طالبان در بخش‌های جنوبی و شرقی افغانستان را بر عهده داشت.
عنوان کتاب وی به یازدهم سپتامبر تا هفتم دسامبر، زمان بسیج قبایل ضد طالبان به رهبری حامد کرزی؛ رئیس جمهور پیشین برای یارگیری از پشتون‌ها در مبارزه با طالبان برمی‌گردد.
کتاب گری‌نی‌یر دست‌کم چهار خاطره افسر سابق اطلاعاتی امریکا از یک جنگ طولانی است که نقش سازمان سیا و پاکستانی‌ها را در منطقه پشتون نشین پس از حوادث یازدهم سپتامبر ۹/۱۱ به‌روشنی بیان کرده و سیر حوادث را بر اساس نشست‌های مستقیم و تماس‌های تلفنی با مقامات افغان و پاکستان تنظیم می‌کند.
گری‌نی‌یر داستان خود را با تماس تلفنی جرج تنت رئیس سازمان سیا در ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۱ شروع می‌کند و اهدافی را که قرار است امریکا بمباران کند را از وی می‌پرسد.
گری‌نی‌یر می‌نویسد که ۸ صفحه گزارشی که وی می‌نویسد و جرج بوش رئیس‌جمهور وقت آن را تأیید می‌کند؛مبنای حملات اولیه امریکا به افغانستان قرار می‌گیرد.
گری‌نی‌یر سه ساعت کار روز گزارش را بهترین کار حرفه‌ای خود در طول ۲۷ سال خدمت در سازمان سیا می‌داند.
هرچند کتاب ۸۸ روز تا قندهار بخش‌هایی از این گزارش ۸ صفحه‌ای است اما صحت ادعاهای نویسنده و دیدگاه‌های جایگزین در آن زمان را نمی‌توان به درستی کشف کرد چراکه متن کامل این گزارش جزو اسناد طبقه‌بندی شده است و نویسنده تنها بخش‌هایی از آن را از نگاه خود در سیر حوادث پس از یازدهم سپتامبر در افغانستان می‌آورد.
نویسنده در بخشی این کتاب نگاشته است: حامد کرزی جنراتور دیزل تولید برق را به لیست خواسته‌های خود افزود و درحالی‌که از دست طالبان فرار می‌کند، می‌خواهد موبایل خود را چارچ کند!
گری‌نی‌یر حامد کرزی را بهترین انتخاب در میان قبایل پشتون و دامن زدن به شورش قبیله‌ای تشخیص می‌دهد و خود را مسوول فرار دادن کرزی از چنگال طالبان، بردن وی به پاکستان، بازگرداندنش به افغانستان و نشستن وی در رأس رهبری افغانستان می‌داند.
گری‌نی‌یر و مأموران نظامی-اطلاعاتی که وی راهبری کرده، حلقه اصلی عملیات بازگرداندن کرزی را تشکیل داده که با ریختن پول بر سر رهبران قبایل محلی و توسعه الگوی فساد بزرگ در منطقه، معاملات نظامی خود را انجام داده و در عین نسبت به اخاذی شهروندان عادی توسط قبایل چشم‌پوشی می‌کردند.
هرچند نویسنده از کارهای به اصطلاح خوب امریکا مانند ارسال لاری های تجاری کمک به مردم می‌گوید اما به نظر اغلب مردم و سیاسیون نسبت به رهبران فاسد افغان عبور می‌کند!
گری‌نی‌یر از کمک‌های بزرگ پاکستان می‌گوید و اینکه با در اختیار گذاشتن پایگاه‌های هوایی چه کمک بزرگی به آمریکایی‌ها کردند اما از بهشت ساختن پاکستان برای طالبان چیزی نمی‌گوید که خودش یکی از عوامل این داستان بوده است!
بینش خودبرتربینی گری‌نی‌یر البته با گزارش سنا درباره بازداشت و شکنجه افغان‌ها توسط مأموران سیا متعادل شده است تا رویکرد اولیه این سازمان در حوادث پس از یازدهم سپتامبر بازنگری شود! به عنوان نمونه بازداشت و شکنجه ابو زبیده از سران القاعده و ارسال وی به زندان سیا در تایلند یکی از این موارد است.
وی همچنین مسوول ارسال تعداد نامشخصی از افغان‌ها به زندان گوانتانامو در سال ۲۰۰۲ است ولی در نوشته خود آنچه انجام داده را درست می‌داند و از سیاه شدن اعتبار امریکا در مجامع حقوق بشر ابایی ندارد!
گری‌نی‌یر در ۶۰ صفحه آخر کتابش از اشتباهاتی که در افغانستان انجام‌شده نوشته و از آنچه باعث ترک پست خود در پاکستان شده می‌گوید.
تُن قلم وی، در پایان کتاب کمی خودخواهانه می‌شود و از سیاست‌های دولت پس از بوش تلویحاً انتقاد می‌کند! و آنچه اکنون در افغانستان می‌گذرد را محصول سیاست اشتباه تعریف‌شده از سال ۲۰۰۵ بدین سو می‌داند.
انتهای پیام/