به گزارش خبرنگار
حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ وسعت تبلیغات فیلم در شبکه‌های ماهواره‌ای چند وقتی است در محافل سینمایی گسترده‌تر شده و پس از گذراندن اکران نوروز 95 و موفقیت گیشه آن، این نوزاد تازه متولد شده در سینمای ایران وارد مرحله تازه‌ای شده است.
آمارها نشان از موفقیت گیشه در ایام نوروز داشت، اما بسیاری آن را نشان موفقیت سینما نمی‌دانند و آن را نوعی کارشکنی و استفاده از تبلیغات غیرقانونی برای سینما از طرف شبکه‌های ماهواره‌ای می‌دانند تا موفقیتی اصیل برای سینمای ایران .
ماجرا ادامه پیدا کرد تا جایی که تنور داغ نقدها به تبلیغات فیلم در ماهواره‌ها گرم و گرم‌تر شد، گرمایی که از غیبت فیلم «بادیگارد» در این تبلیغات شروع می‌شد و به جهت گیری شبکه‌های ماهواره‌ای در قبال بعضی از فیلم‌ها هم می‌رسید .
«بادیگارد» از قافله تبلیغات در شبکه‌های ماهواره‌ای جامانده بود، اما در کنار دیگر فیلم‌ها که امتیاز پخش تبلیغات در این شبکه‌ها را داشتند قرار گرفت و همین مسئله باعث کاهش آمار فروش این فیلم ، نسبت به پیش بینی های کارشناسان شد .
در این میان مسئولان کماکان بر غیر قانونی بودن پخش این تبلیغات تاکید کردند ولی طرحی عملی و اجرایی نشد و در عین حال بسیاری از اهالی سینما هم به تاثیر گسترده این تبلیغات و سهیم بودن آن در فروش بیشتر صحه گذاشتند.
اما در این میان هیچ وقت نگاه کارشناسانه‌ای به اینکه چرا صنعت تبلیغات و اطلاع رسانی در سینمای ایران به ساز و کاری مشخص و صنعتی مستقل نرسید، نشد.
تبلیغات در معرفی بیشتر فیلم بر مخاطب تاثیر گذار است اما آیا این تاثیر گذاری و فروش بیشتر در بلند مدت به قیمت بی قانونی در سینما می‌ارزد و سینمای ما را به سر منزل مقصود می‌رساند؟
تهیه کنندگان فیلم‌ها آیا نمی‌توانند برای رسیدن به معرفی فیلم‌هایشان و تبلیغات بیشتر از راه‌های قانونی وارد شوند و به میان برهای ماهواره‌ای پناه نبرند؟ و آیا مسئولان سینمایی نمی‌توانند تسهیلاتی را برای گرفتن تبلیغات بیشتر برای اهالی سینما طراحی کنند؟
جواب این سوال‌ها، فکر و برنامه ریزی بلند مدت و مشتر ک، بین اهالی سینما و مسئولان را می‌طلبد، تا با این همفکری بتوانند تهیه کنندگان را با راهی قانونی به تبلیغات فیلم‌هایشان برسانند و خوراک فرهنگی برای شبکه ماهواره‌ای که اهدافشان در برابر فرهنگ کشور کاملا مشخص است، نسازند .
صنعت تبلیغات در جهان این روزها به صنعتی پر سود و پر از نشانه‌های هنری تبدیل شده و تهیه‌کنندگان فیلم ها از بیلبوردهای سطح شهر تا تبلیغات در مترو و اتوبوس برای اطلاع رسانی فیلم‌هایشان به شکل غیر مستقیم سود می‌جویند و این در حالی است که بیشتر تهیه‌کنندگان سینمای ما به هیچ وجه هزینه کردن در مرحله پس از تولید، یعنی نمایش و تبلیغات را در برنامه ریزی تولید فیلم خود نمی‌کنند.
در این میان، مسئولان سینمایی هم تا به حال در سکوت سنگینی به سر می‌برند و هیچ اقدامی برای بهبود روابط بهتر سینما و راه‌های تبلیغات فیلم‌ها برقرار نکرده‌اند، روابطی که برای مثال از تسهیلات و همکاری با شهرداری برای گرفتن بیلبورد های سطح شهر و کمک هزینه به فیلم‌ها در این زمینه شروع می‌شود و به طراحی تسهیلات در پخش تیزرهای تبلیغاتی در شبکه های متعدد داخلی که هماهنگ با فرهنگ و سبک زندگی ایرانی اسلامی جامعه ما هستند، هم میرسد.
گزارش از بهنام صادقی
انتهای پیام/