به گزارش خبرنگار
حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «سبزه» را هر چند در باغ و بوستان می‌بینیم و بر سر سفره عید قرار می‌دهیم اما جایگاه دیگری نیز در بین ما دارد و آن جایگاه رفیع شعر است. شاعران این واژه را در شعر خود به کار برده‌اند.
حافظ شیرازی می‌گوید:
خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین
افسوس که آن گنج روان رهگذاری بود
اما «سبزه» تنها به شعر حافظ منحصر نمی‌شود بلکه «خیام نیشابوری» از این کلمه برای بیان شعرهای پرمغز خود بهره می‌برد:
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست
بی باده گلرنگ نمی‌باید زیست
این سبزه که امروز تماشا گه ماست
تا سبزه خاک ما تماشا گه کیست
باباطاهر همدانی می‌سراید:
عزیزان موسم جوش بهاره
چمن پرسبزه صحرا لاله زاره
دمی فرصت غنیمت دادن در این فصل
که دنیای دنی بی اعتباره
سهراب سپهری از شاعران معاصر شاعری طبیعت‌گراست و به همین دلیل کلمات متناسب با طبیعت در شهر وی فراوان دیده می‌شود از جمله آن‌ها سبزه است:
بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته باران خورده پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگ‌های سبز بید
واژه سبزه تنها در شعر به کار نمی‌رود بلکه در نثر از جمله گلستان سعدی می‌توان این کلمه را دید:
اتفاقاً در آن میان جوانی بود میوه عنفوان شبابش نورسیده و سبزه گلستان عذارش نودمیده.
البته در اینجا مقصود از سبزه موی پشت لب در پسران است.
انتهای پیام/