نوروز به معنای روز نو است و در اصطلاح رایج این مرز و بوم به نخستین روز فروردین و رسیدن آفتاب به برج حمل و آغاز بهار، نوروز گفته می‌شود، برای این روز در میان ایرانیان و برخی اقوام و کشورهای دیگر آداب و رسومی وجود دارد.
احادیثی که در منابع روایی درباره این روز آمده‌اند با صرف نظر از سند آنها به لحاظ محتوا متعارض هستند؛ برخی آنرا تأیید و برخی نفی کرده‌اند. با توجه به مطالبی که درباره اصل زمان و تغییر آن در عنوان اشارات گفته می‌شود، به نظر می‌رسد رد و تأیید در این روایات به لحاظ رسم‌های ناپسند و پسندیده نوروز باشد، یعنی روایات نفی درباره سنت‌های نادرست آن باشد و روایت تأیید، سنت‌های خوب آنرا تأیید می‌کند.
این احتمال هم وجود دارد که روایات تأیید، شاید به جهت نزدیک بودن این روز با حادثه غدیر و ولایت حضرت امیرمؤمنان(ع) باشد چرا که بر اساس برخی محاسبات ریاضی و نجومی، جریان غدیر در سال دهم هجرت در روز بیست‌وهفتم اسفند ماه بوده است.
پیامبر اکرم(ص)نیز تا سه روز جهت بیعت گرفتن در سرزمین غدیر درنگ فرمودند، پس نوروز سال دهم هجری هم زمان با غدیر بود. گقتنی است برخی از سنت‌های خوب آن در شمار اموری است که اسلام به صورت کلی به آنها تأکید کرد؛ مانند نظافت و خانه‌تکانی، نیکوکاری، کمک به نیازمندان به ویژه خویشان و بستگان، توجه به سالمندان، مهر و محبت به یکدیگر، صله رحم و دید و بازدید دوستان که بسا از این طریق کینه‌‌های دیرین زدوده می‌شود و نیز از سنت‌های خوب آن روی آوردن به پاکی و طهارت معنوی است که مؤمنان با رفتن به قبرستانها و اماکن مذهبی و زیارتگاه‌ها به ذکر و دعا می‌پردازند و دعای «یا مقلب القلوب و الابصار یا مدبر اللیل و النهار و یا محول والحول و الاحوال حول حالنا الی الحسن‌الحال» ورد زبانشان است.
منابع:
مفاتیح‌الحیاة نوشته آیت‌الله جوادی آملی، ص 754-755
انتهای پیام/