می‌گوید: دوستدار خداوند به دنیا آمد.
می‌گویند: چه زیانی برای تو دارد؟
می‌گوید: اگر زنده بماند و به سن بزرگی برسد، خداوند به وسیله وی شمار بسیاری را هدایت خواهد کرد.
می‌گویند: به ما اجازه نمی‌دهی وی را بکشیم؟
می‌گوید: نه.
می‌گویند: چرا؟ با آنکه تو از وی ناخشنود هستی؟
می‌گوید: زیرا بقای ما به دوستان خدا است.
اگر روی زمین دوستداری برای خدا نباشد، قیامت برپا می‌شود و ما سوی دوزخ برده می‌شویم؛ بنابراین چرا برای رفتن به دوزخ شتاب کنیم.
منابع:
علل‌الشرایع (فلسفه احکام دین و اسرار آفرینش)، جلد 2، ص 1287 نوشته‌ی شیخ صدوق(ره)
انتهای پیام/
عجب حدیث قشنگی البته همه حدیثها قشنگن
راستی زیاد از اینجور حدیثها بزارید خیییییییییییلی باحالید
لطفا این مطالب را زیادتر کنید ممنو ن میشم
اما انسان از نقطه ای شروع کرده و همچنان اوج می گیرد ــــ که ابلیس بین این دو مانده
برتری انسان بر مخلوقات خدا آشکار است.
خدا را شکر که چنین ظرفی به ما داده است.
الحمد لله...الحمد لله...الحمد لله...