ببینید 2 هفته پیش از اعزام به رقابت‌های داخل سالن قهرمانی آسیا، ازحساسیت فصلی رنج می‌بردم. سرفه‌های شدید امانم را بریده بود و این موضوع باعث شد هم آنتی‌بیوتیک مصرف کنم، هم نظم تمریناتم به هم بخورد. این موضوع باعث شد انتظارم از خودم در رقابت‌های آسیایی قطر برآورده نشود. درباره پرش ارتفاع حق باشماست اما مسابقات این ماده از پنجگانه صبح روز نخست در حالی آغاز شد که من حتی نمی‌توانستم روی پاهای خود بایستم،چه برسد به اینکه بدوم و از روی مانع بپرم! متاسفانه محلی که در قطر برای ما در نظر گرفته بودند بسیار سرد بود و باعث شد سرما هم بخورم. به هرحال از مانع یک متر و 72 سانتیمتری پریدم و در جدول باقی ماندم.
پرش ارتفاع، نقطه قوت شما به شمار می‌آمد. وقتی این اتفاق افتاد از ادامه مسابقه ناامید نشدید؟
راستش همین اتفاق افتاد. وقتی به هتل برگشتیم من روحیه‌ام را از دست داده بودم و فکر نمی‌کردم مدال بگیرم. همه چیز را از دست رفته می‌دیدم اما مربی‌ام با صحبت‌هایش به من قوت قلب داد. حق با او بود. این ورزش حرفه‌ای است و چنین اتفاقاتی در آن اجتناب‌ناپذیر است. با این حرف‌ها روحیه‌ام را به دست آوردم و در پرتاب وزنه، عملکرد بسیار خوبی داشتم تا ناکامی‌ام در پرش ارتفاع جبران شود.
رکورد شما در پرتاب وزنه چقدر بود؟
پس از نماینده ازبکستان که ورزشکار شاخصی است و رکورد 13 متر و 54 را ثبت کرد من با 13 متر و 40 سانتیمتر در جایگاه دوم ایستادم اما رکورد دیگر شرکت‌کنندگان پنجگانه در این رقابت 10 تا 11 متر بود.
غیر از کاترینا ورونای ازبک که دوست صمیمی شما هم به شمار می‌رود، رقیب سرسخت دیگری هم داشتید؟
بله، برای نمونه شرکت‌کننده ژاپن در هفتگانه نمره بهتری نسبت به من داشت. روز نخست از مربی ژاپن درباره امتیاز هفتگانه این ورزشکار پرسیدم و متوجه شدم با امتیاز 5 هزار و 600، حدود 200 امتیاز از من بیشتر دارد. او رقیب سرسختی بود اما در پرتاب وزنه همه چیز به سود من تغییر پیدا کرد.
روز آخر همراه تیم 4 در 400 متر نایب‌قهرمان آسیا شدید. به نظر می‌رسد آن روز وضعیت خوبی داشتید.
برعکس! صبح روز مسابقه توان راه رفتن هم نداشتم اما نمی‌توانستم بچه‌ها را تنها بگذارم. اگر در مسابقه حاضر نمی‌شدم، تیم ایران کسی را نداشت که جانشین من کند.
خب اگر سلامت نبودید، نباید می‌دویدید.
بچه‌ها تا روز آخر دستشان به مدال نرسیده بود. نمی‌توانستم کنار بکشم و دوستانم را از مدال محروم کنم. با هر زحمتی بود خودم را به مسابقه رساندم. قرار هم شد زیاد به خودم فشار نیاورم اما حضورمن در ترکیب تیم حیاتی بود. واقعاً خوشحالم که با حضورم باعث خوشحالی بچه‌ها شدم.
شما با کسب دو مدال نقره عملکرد درخشانی در قطر داشتید اما عملکرد دیگر بانوان ایران، تعریفی نداشت. این موضوع را چطور ارزیابی می‌کنید؟
نه با شما موافق نیستم. ببینید مریم طوسی، دونده ارزشمند ایران در دوی 400 متر با بدشانسی محض از مسابقات کنار رفت. وقتی مرحله مقدماتی دوی 400 متر به پایان رسید، متوجه شدیم او در جریان مسابقه مرتکب خطا شده است. نمی‌گویم اگر مریم از این مرحله می‌گذشت حتماً مدال می‌آورد. او کار سختی داشت اما بدشانسی آورد.
اما الناز کمپانی و فرزانه فصیحی هم در رشته‌های خود توفیقی نداشتند.
نه، زمان‌هایی که الناز و فرزانه ثبت کردند نزدیک رکوردهایشان بود. نمی‌توانیم بگوییم آن‌ها ناکام بودند. برای نمونه رکورد فرزانه فصیحی در 60 متر 7 ثانیه و 35 صدم ثانیه است. او در قطر 7 ثانیه و 45 صدم ثانیه دوید و خیلی به رکوردش نزدیک بود. از سوی دیگر فرزانه نخستین حضور آسیایی‌اش را تجربه می‌کرد. او دونده جوانی است که آینده درخشانی دارد. به هرحال هرچند بچه‌ها در کسب مدال انفرادی توفیقی نداشتند اما عملکردشان قابل قبول بود.
لیلا رجبی هم که امید زیادی به کسب مدال پرتاب وزنه داشت، ناکام ماند. عملکرد او را چطور دیدید؟
لیلا ورزشکار بزرگی است که همیشه مدال‌آور است و همه از او انتظار مدال دارند اما نمی‌توانیم بگوییم او در این رقابت‌ها افت کرد و مدال نگرفت.
رجبی دلیل ناکامی‌اش را در کسب مدال به شما گفت؟
بله، زمای که با او صحبت می‌کردم به من گفت ضربان قلبش بالا رفته است و شرایط خوبی برای حضور در مسابقه ندارد. این چیزها در ورزش حرفه‌ای طبیعی است. آن روز، روز لیلا نبود اما رجبی چهره درخشان پرتاب وزنه ماست و به یقین در آینده بازهم مدال‌آور خواهد بود.
هنوز هم به کسب سهمیه هفتگانه المپیک امیدوارید؟
راستش کار بسیار دشواری است. هرچند غیرممکن نیست اما نمی‌‌توانم بگویم شانس زیادی برای حضور در المپیک ریو دارم. البته با یک برنامه مدون چهار ساله میتوانم در المپیک 2020 حضور پیدا کنم. تا آن زمان تجربیات خوبی کسب می‌کنم و در هفتگانه که رشته‌ای تکنیکی به حساب می‌آید، میتوانم نتایج خوبی بگیرم.
گفت‌وگو: یاسر سماوات
انتهای پیام/