این خبرگزاری نوشت: می دانیم که ائتلافی تحت رهبری آمریکا با تروریست های داعش در سوریه می جنگد، اما ترکیب این ائتلاف، تقسیم نقش ها در آن و نیز تعداد اعضای تشکیل دهنده آن، به نوعی چرایی نتیجه بخش نبودن آن را نشان می دهد.
ائتلاف رسمی برای مقابله با داعش در ماه اوت سال 2014 به ویژه با حضور اعضای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی، ناتو، اتحادیه عرب و اتحادیه اروپا تشکیل شد. در ابتدا کسی از روسیه و ایران برای پیوستن به این ائتلاف دعوت نکرد. در ادامه آمریکا بارها از مسکو خواست به این ائتلاف بپیوندند در حالی که روسیه، آمریکا را دعوت کرد به ائتلاف علیه داعش بپیوندد. با توجه به اینکه ترکیب ائتلاف روسیه شفاف است (در حقیقت تمام کشورهای همسایه سوریه عضو آن هستند) نمی توان آن را مشابه ائتلاف تحت رهبری آمریکا دانست.
گفته می شود حدود 40 کشور در ائتلاف تحت هدایت آمریکا مشارکت دارند اما در رسانه ها و صحبت ها این رقم همیشه با واژه هایی نظیر «حدود»،«دست کم»،«کمی کمتر» و «کمی بیشتر» همراه است. عملا تعداد دقیق آنها و نوع مشارکت آنها مشخص نیست.
از آغاز این ائتلاف آمریکا، استرالیا، بلژیک، انگلیس، دانمارک، کانادا، هلند و فرانسه در عملیات واقعی در خاک عراق حضور داشتند. در سوریه نیز بحرین، اردن، قطر، عربستان و امارات حضور داشتند.
20 کشور از جمله اتریش، آلبانی، مجارستان، اسرائیل، ایرلند، اسپانیا، ایتالیا، کانادا، کویت، لوگزامبورگ، نیوزلند، نروژ، کره جنوبی، اسلواکی، ترکیه، جمهوری چک، سوئیس، سوئد، استونی و ژاپن نیز از این ائتلاف حمایت مالی، پشتیبانی، فنی و اطلاعاتی می کنند.
22 کشور نیز از عملیات ائتلاف در صحنه بین المللی حمایت سیاسی می کنند: مصر، یونان، گرجستان، ایسلند، لتونی، لیبان، لیتوانی، مقدونیه، مغرب، مولداوی، عمان، لهستان، پرتغال، رومانی، صربستان، اسلوونی، اوکریان، کرواسی، مونته نگرو، فنلاند و تایوان. آمریکا نیز از پایگاه نظامی مکدیل در فلوریدا بر تمام این گروه ها نظارت دارد.
هم پیمانان عرب از اهمیت ویژه ای چه از نظر سیاسی و چه از نظر پشتیبانی برخوردارند. اولا آنها خاک و پایگاه های هوایی خود را به عنوان اعضای اصلی ائتلاف در اختیار آمریکا قرار دادند. دوما اقدامات کشورهای عربی جنبه روانی دارد و آمریکا می تواند اعلام کند از حمایت بیشتر از اعضای اتحادیه عرب برخوردار است و این موضوع از نظر تبلیغاتی مهم به شمار می رود. کشورهای عربی با میل خود به این بازی تن دادند.
مثلا عربستان چهار فروند هواپیمای قدیمی جنگنده اف پانزده برای مقابله با داعش اختصاص داد، اما خلبانی یکی از جنگنده را در چندین عملیات خود شاهزاده خالد بن سلمان بر عهده داشت. بحرین دو فروند هواپیمای اف شانزده و قطر نیز یک میراژ به ائتلاف اختصاص داد. با در نظر گرفتن این موضوع که کشورهای عربی هرگز در بمباران عراق حضور نداشتند و تنها در سوریه اقدام می کردند، می توان به انگیزه های سیاسی آنها پی برد.
در نهایت «ائتلاف بین المللی برای مقابله با تروریسم و افراط گرایی» ثابت کرد ساختار کاملا ناکارآمد با ضریب بازده به شدت اندک دارد. برای بسیاری از شرکت کنندگان درجه دو ائتلاف، حضور در این فهرست به خودی خود ، به نوعی بلیط ورود به باشگاه نخبگان است که در آن بدون هیچ اقدامی خدمات دریافت کنند. عده دیگری نیز تنها به طور نمایشی حضور دارند مانند لوگزامبورگ از اعضای ناتو که ارتش عملیاتی ندارد.
انتهای پیام/
برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی باشگاه خبرنگاران جوان اینجا کلیک کنید.