به گزارش خبرنگار
گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ ما هرروز بر سر هر چهارراهی که می‌رسیم کودکان بسیاری را می‌بینیم که در حال فروش گل و دود کردن اسپند هستند اما آیا تا به حال به این فکر کرده‌ایم که این کودکان در ساعاتی که باید در مدرسه و مشغول تحصیل باشند بر سر چهارراه‌ها چه می‌کنند؟
این کودکان و خانواده‌هایشان چگونه امرار معاش می‌کنند و چرا دوران حساس کودکی آن‌ها بر چهارراه‌ها می‌گذرد؟
*نان‌آوران کوچک
کودکانی که از سن 5سالگی باید برای تأمین مخارج خانه به کار اجباری مشغول شوند کم نیستند اما برخی از آن‌ها اصلاً خانواده‌ای ندارند و برای گروه های خاصی کار می‌کنند که مخارج خود را از بیگاری کشیدن از این کودکان تأمین می‌کنند.
اما به راستی چه کسی مسئول رسیدگی به این کودکان است؟
کودکانی که در حال حاضر نه‌تنها تعدادشان بسیار زیاد بوده بلکه روز به‌روز در حال افزایش است.
فاطمه قاسم‌زاده استاد دانشگاه در خصوص مسئولیت ارگان‌ها در قبال این کودکان می گوید: در رابطه با کودکان و مسئله‌ی کار کودک، سازمان‌های غیردولتی نقش نظارت را بر عهده دارند اما سازمان‌های دولتی این مسئله را قبول ندارند و می‌توان گفت به سازمان‌های غیردولتی اعتماد لازم را برای بر عهده گرفتن این گونه مسئولیت‌ها ندارند.
وی معتقد است: مردم به آن میزان که با سازمان‌های غیردولتی در ارتباط هستند نمی‌توانند با سازمان‌های دولتی در ارتباط باشند و مسئله‌ی مهمی مانند کودکان کار و رسیدگی به آن‌ها در اصل از قلب سازمان‌های مدنی و مردم نهاد مانند سمن‌ها بیرون می‌‌‌آید لذا این سمن‌ها هستند که در جامعه مسئول رسیدگی به امور کودکان کار بوده و مردم و داوطلبان در این عرصه با سمن‌های غیردولتی و خودجوش در ارتباط هستند.
*سهم کودکان کار از جامعه‌ی عدالت محور
کودکان از کودکی با آموزش در خانه و بعد از آن برای جامعه‌پذیری و نحوه‌ی درست برخورد با افراد در جامعه آشنا می‌شوند. زمان و پول زیادی را هزینه می‌کنیم تا کودکانی سالم، جامعه پذیر و به اصطلاح مؤدب به جامعه تحویل دهیم.
تغذیه مناسب، پوشاک، مسکن و آموزش عادلانه‌ترین سهم کودکان ما در جامعه‌اند که ما برای دستیابی کودکانمان به این سهم مهم تمام تلاش خود را به‌کار می‌بریم اما آیا کودکان کار نیز در جامعه از این سهم برخوردارند؟
برکاتی مدیرکل اداره کودکان وزارت بهداشت در این رابطه می گوید: در جامعه‌ی ما می‌توان گفت کودکان کار هیچ سهمی از عدالت اجتماعی ندارند و از کوچک‌ترین موارد امکانات و عدالت در جامعه بی‌بهره‌اند لذا برنامه‌ریزی‌های دولت برای بهبود شرایط این کودکان مخصوصاً در بخش آموزش و تحصیل تا به حال نتیجه‌ی مطلوبی در پی نداشته و تأثیر چشم‌گیری در زندگی این کودکان نداشته است.
وی در ادامه افزود: کودکان کار نه‌تنها از تحصیل محروم بوده بلکه به شدت دچار سوءتغذیه هستند و عدم رعایت بهداشت و بی‌بندوباری در زندگی آن‌ها، باعث ایجاد بیماری‌هایی مانند ایدز و هپاتیت در بین این کودکان شده است. حال باید منتظر باشیم تا ببینیم که دولت و بخش‌های خصوصی و غیر دولتی چه تعابیری را برای بهبود شرایط این کودکان انجام خواهند داد و ما می‌توانیم امیدوار باشیم که روزی مشکل این کودکان در جامعه حل شود؟
انتهای پیام/